Barbara Szamotulska-Sziubich. Fot. materiały organizatorów
Podczas dwóch dni pokazów konkursowych Dances with Camera 2016 zaprezentowane zostaną dwa zestawy wyselekcjonowanych filmów, których wspólnym językiem jest taniec, ruch, szeroko pojęta ekspresja fizyczna. Film tańca, screendance, videodance – to nie tylko taniec tworzony dla kamery; to artystyczna forma, w której splatają się różne gatunki filmu, sztuk wizualnych i mediów; formy tradycyjne i eksperymentalne; fabularne opowieści i całkowicie abstrakcyjne obrazy.
Konkurs powraca w tym roku po raz trzeci w ramach Short Waves Festival. O przyznaniu nagród o łącznej wysokości 9.000 euro zadecyduje jury złożone ze specjalistów w dziedzinie tańca i filmu. Jurorkami tegorocznej edycji konkursu będą: Angela Mayer-Deutsch, Jadwiga Majewska i Ewa Krasucka. Dodatkowo przyznana zostanie nagroda publiczności, o której zadecydują widzowie podczas pokazów konkursowych. Selekcjonerką konkursu Dances with Camera jest Regina Lissowska-Postaremczak.
Oprócz prezentacji konkursowych w ramach Dances with Camera odbędzie się spotkanie networkingowe dla artystów filmu tańca 16 marca 2016 roku o godzinie 18.00 (informacje i zgłoszenia mailowo: dwc@shortwaves.pl). Po projekcjach przewidziane są krótkie rozmowy (Q&A) z autorami filmów obecnymi na festiwalu.
Program dzień 1:
Heaven is a Place, reż Kayla Parker, Wielka Brytania, 2014, 16’30”
Film stworzony we współpracy z członkami społeczności LGBT w Plymouth, których osobiste opowieści o tęsknocie i stracie zostały oddane poprzez serię spotkań w opuszczonych obszarach granicy miasta z morzem. Są to: likwidowane umocnienia wojskowe Devil’s Point, rozpadające się zabudowania rekreacyjne Plymouth Hoe, słynny Lion’s Den, który był niegdyś (nie)sławnym męskim kąpieliskiem dla nudystów oraz pełny surowego piękna dworzec autobusowy Bretonside z 1950 roku, który wkrótce zostanie zburzony, by na tym miejscu powstał kolejny obiekt rozrywkowy. Inspirowany twórczością Jeana Geneta, Heaven is a place eksploruje temat melancholii i erotyzmu miejsc poprzez ludzką geografię przystani i przejść. Film umieszcza współczesne, queerowe ciała w przestrzeniach przeszłości Plymouth, kontrastując ich przemijającą materialność ludzkiego ciała w ruchu z nieuchwytnym charakterem elementarnych sił, wiatru i morza, w kontekście historii tych miejsc.
Lay Me Low, reż. Marlene Millar, Kanada, 2015, 8’00”
Lay me Low otwiera wspólną przestrzeń doświadczenia w żałobie poprzez zjednoczenie ludzi w ruchu. Pojedyncze głosy splatają się w jedną pieśń, rytm kroków łączy się we wspólnym marszu. Lay me Low to tradycyjna pieśń wykonywana przez 10 tancerzy, muzyków i śpiewaków. Trafia prosto w serce, komunikując uniwersalne uczucia związane ze stratą, a jednocześnie, paradoksalnie, wyzwala poczucie intymności.
Imago Ep.I: Orientation, reż. Dani Joss, Grecja 2015, 12’16”
Taśma, porwanie i historia, którą trzeba dokończyć. Imago jest w założeniu wieloczęściowym filmem krótkometrażowym, hybrydą tańca i wideo. Pierwsza część Orientacja jest wstępem do uprowadzenia bezimiennej bohaterki, która znajduje się dosłownie wewnątrz opowieści, konstruowanej przez głównego antagonistę – niewidzialnego Inżyniera. By historia została dokończona, bohaterka musi współdziałać z pokojem, w którym ożywają znaczenia i metafory. Wątki transformacji, samopostrzegania i wyobraźni są wyrażane przez działanie, ruch i jego interpretację, oryginalną muzykę i niepokojący głos Inżyniera.
Su misura (Tailored), reż. Augenblick, Włochy, 2014, 1’20”
Rytmiczne ruchy krawieckiego rzemiosła zmieniają się w krótki taniec, wiedziony pożądaniem i wspomnieniem. Krawiec, jego żona, dzień jak każdy inny. Przychodzi ona. Nagle błąd, spojrzenie… jeszcze jedno słowo i dotknięcie łokcia. Rytmiczne gesty krawieckiego rzemiosła zmieniają się teraz w taniec. Miara na strój przybiera formę ruchu skrojonego z krawiecką dokładnością. Przebłysk pożądania, wyłaniający się zza linii gór i znikający już po minucie, jest jak szpilka. To efekt krótkiej choreografii, tańca pamięci.
Honeymoon, reż. Marta Renzi, USA, 2015, 6’8”
Przewrotny poradnik na miesiąc miodowy. Egzotyczny i erotyczny, zabawny i prowokujący, inspirowany Kamasutrą duet odsłania wiele, ale nigdy nie bierze siebie zbyt poważnie.
Every-one, reż. Willi Dorner, Austria, 2015, 9’53”
Film inspirowany jest książką Wynaleźć codzienność. Sztuki działania Michela de Certeau. Film poświęcony jest zwykłemu człowiekowi, zwyczajnemu bohaterowi, wszechobecnej postaci, w niezliczonych tysiącach chodzących po ulicach. Ten anonimowy bohater jest pradawny. Powoli znikają reprezentanci, którzy dawniej symbolizowali rodziny, grupy i zakony. Widzimy nadejście liczb. Nadchodzą wraz z demokracją, dużym miastem, administracją, cybernetyką. To elastyczna i ciągła masa, tkana ciasno jak tkanina bez rozdarć i łat, mnóstwo policzalnych bohaterów, którzy tracą imiona i twarze, stając się zaszyfrowaną rzeką ulic, zmiennym językiem obliczeń i racjonalizacji, które nie należą do nikogo”.
Kontakt (Contact), reż. Jana Magdalena Keuchel, Niemcy, 2015, 8’50”
Pozornie proste doświadczenia, dzielone z obcymi, rozbudza głęboko skrywaną potrzebę.
Family Honour (Secrets), reż. Omari Carter, Wielka Brytania, 2015, 7’42”
Spoken Movement Dance Company przedstawia Family Honour (Secrets). Dzieło przeniesione zostało z teatru do filmu we współpracy z The Motion Dance Collective. Film stanowi refleksję na temat tabu, popełnionego przeciw tradycji.
The Birch Grove, reż. Gabrielle Lansner, USA, 2015, 20’11”
The Birch Grove to poetycki film o sile więzi rodzinnych, inspirowany opowiadaniem Jarosława Iwaszkiewicza Brzezina. Uchwyceni pomiędzy miłością a śmiercią, dwaj bracia walczą z przeszłością w tańcu, prowadzącym do pojednania.
5 minut (5 minutes), reż. Aleksandra Wysocka, Polska, 2015, 7’40”
Baletnica pracuje dniami i nocami, by zabłysnąć jako pierwsza solistka w Dziadku do orzechów. Czy sprosta temu wyzwaniu? „Nie siła, lecz wytrwałość czyni wielkie dzieła”, te słowa Samuela Johnsona mogą opisać przygotowanie baletnicy do występu w Dziadku do orzechów. Jest solistką. Chwila na scenie to jej moment, by zabłysnąć. Czy podoła temu? Pomimo pięknych kostiumów i scenicznej chwały, czy to spełnienie jej snu?
Bilety: 8 zł.
Short Waves Festival 2016
Poznań 15-20 marca2016
Więcej informacji:
https://www.facebook.com/festiwalshortwaves/
Organizatorem Short Waves Festival jest Fundacja Edukacji Artystycznej AdArte www.adarte.pl
W materiałach promocyjnych wykorzystano fotografię autorstwa Karola Wysmyka (https://www.facebook.com/nie.zaslaniaj).
