Na zdjęciu: Michaił Łobuchin i Anna Nikulina. Fot. Damir Jusupow.
Podczas dwóch dni pokazów konkursowych Dances with Camera 2016 zaprezentowane zostaną dwa zestawy wyselekcjonowanych filmów, których wspólnym językiem jest taniec, ruch, szeroko pojęta ekspresja fizyczna. Film tańca, screendance, videodance – to nie tylko taniec tworzony dla kamery; to artystyczna forma, w której splatają się różne gatunki filmu, sztuk wizualnych i mediów; formy tradycyjne i eksperymentalne; fabularne opowieści i całkowicie abstrakcyjne obrazy.
Konkurs powraca w tym roku po raz trzeci w ramach Short Waves Festival. O przyznaniu nagród o łącznej wysokości 9.000 euro zadecyduje jury złożone ze specjalistów w dziedzinie tańca i filmu. Jurorkami tegorocznej edycji konkursu będą: Angela Mayer-Deutsch, Jadwiga Majewska i Ewa Krasucka. Dodatkowo przyznana zostanie nagroda publiczności, o której zadecydują widzowie podczas pokazów konkursowych. Selekcjonerką konkursu Dances with Camera jest Regina Lissowska-Postaremczak.
Oprócz prezentacji konkursowych w ramach Dances with Camera odbędzie się spotkanie networkingowe dla artystów filmu tańca 16 marca 2016 roku o godzinie 18.00 (informacje i zgłoszenia mailowo: dwc@shortwaves.pl). Po projekcjach przewidziane są krótkie rozmowy (Q&A) z autorami filmów obecnymi na festiwalu.
Program dzień 2:
Sarmad, reż. Ali Saadi, Jordan, 2015, 6’30”
Sarmad to krótki eksperymentalny film, ukazujący zmagania kobiety, która w poszukiwaniu wolności odbywa podróż na pustynię. Znaczenie tańca i filmu jest otwarte na interpretację; to filmowa opowieść, wizualna uczta, rytuał dźwięku, atmosfera.
Gone, reż. Helena Jónsdóttir, Vera Sölvadóttir, Iceland, 2015, 15’58”
Kto żyje twoim życiem, gdy ciebie tam nie ma? Gone to humorystyczny thriller, który daje nam niezwykły wgląd w podróż pewnego człowieka do tańca życia. Gone to kino fizyczne. Mężczyzna w średnim wieku odwiedza Gljufrasteinn, dom w Islandii, gdzie laureat Nagrody Nobla pisarz Halldór Laxness mieszkał z żoną Audur. Pod nieobecność pary człowiek wchodzi do domu i spędza tam dzień. Kto jest nieobecny? Czy on naprawdę istnieje? Co, jeśli podczas twojej nieobecności, ktoś spędził dzień w twoim domu? Czy kiedykolwiek byś się dowiedział? Główny bohater jest grany przez znanego aktora islandzkiego Ingvara E. Sigurdssona. Dom zauważa intruza i mamy wrażenie, że obserwuje go bardzo uważnie. Zegar tyka niecierpliwie, obrazy na ścianie śledzą go wzrokiem, mówi do niego radio. W każdym momencie ktoś może wejść lub nie.
Light, reż.Patryk Kizny, Poland, 2015, 6’0”
Obca planeta ewoluuje raz oświetlona światłem. Podczas, gdy różne formacje rozwijają się ze światłem, tancerka jest powołana do życia.
Wurzel (Root), reż. Meli Kuhn, Holandias 2015, 28’0”
Tematem filmu są trudności w komunikacji i podtrzymaniu relacji międzyludzkich, przedstawione przez siedem różnych postaci w dziwnym, opuszczonym miejscu. Siedem postaci, różnych osobowości eksploruje różne aspekty komunikacji, w chwilach samotności i w grupie. Małżonkowie, których relacja dryfuje w kierunku niedopowiedzeń, goniąca za szczęściem młoda kobieta w sukni ślubnej, para, która szuka sposobu, by być jednością, dając wystarczającą przestrzeń swojej indywidualności. Film rozgrywa się w scenerii ruin starożytnego kościoła, zredukowanych do pustych ścian. Ściany są metaforą – mur oddziela, ale także zamyka wewnątrz. Z jednej strony wskazuje na bariery pomiędzy ludźmi. Z drugiej – określa przestrzeń, w której jednostka musi się odnaleźć. Komunikacja wymaga od nas do przekroczenia tych barier, a jednocześnie, paradoksalnie, nasze szczęście zdaje się zależeć od utrzymania tych barier. Film dopełnia muzyka skomponowana przez nagradzanego amerykańskiego kompozytora Ali Helnweina.
Targeted Advertising, reż. Mitchell Rose, USA, 2015, 3’54”
Taneczny film science fiction ukazuje mroczną przyszłość. Ludzkość jest ścigana przez latające spam-drony, które strzelają reklamami Viagry, specyfików na wypadanie włosów i innych ekscytujących towarów.
Approaching the puddle, reż. Sebastian Gimmel, Niemcy, 2015, 8’33”
Osobliwa kobieta, ubrana na deszczowy dzień, poznaje otoczenie na pustym parkingu. Tańczy wokół kałuż jak w dziecięcej zabawie, dryfuje w kierunku fantastycznego wewnętrznego świata, rozwiązuje zagadki magicznego miejsca, a jej kalosze ożywają.
Lola, reż. Florence Freitag, Johannes Plank, Alexandre Munz, Niemcy, 2015, 4’12”
Lola to trzecia część trylogii, stworzonej we współpracy tancerza i choreografa Alexandre Munza, reżysera Florenca Freitaga, filmowca Johannesa Planka i kompozytora Fabiana Russa. Film został nagrany podczas czterodniowej, intensywnej sesji filmowej w Paryżu. Trylogia koncentruje się na pracy z trzema różnymi organami: ciałem tancerza, ciałem muzycznym i z miejskim „organizmem” Paryża. Lola to jedyna część nagrana we wnętrzu, nawiązująca do procesu pracy z zewnątrz do wewnątrz, coraz bliżej ruchu tancerza oraz zrozumienia i dekonstrukcji jego ciała.
Migration, reż. Daphna Mero, USA, 2015, 13’31”
Eksperymentalny film, który łączy taniec i choreografię w strukturze narracyjnego filmu. Film przedstawia imigrację jako dehumanizujący proces dokonujący się w obojętnej machinie biurokracji. Narracja filmu podąża za młodą kobietą, imigrantką czekającą na spotkanie z urzędnikiem podejmującym decyzję w jej sprawie. Oko kamery zagląda w świat pracy papierkowej i bada, poprzez ruch i z wielu punktów widzenia, jak w działanie biurokratycznej machiny formuje i przekształca wyobcowane relacje międzyludzkie. Przestrzeń jest dekonstruowana i rekonstruowana w próbie dotarcia do wspólnej płaszczyzny, punktu odniesienia pozwalającego odnaleźć się w biurokratycznym świecie, przekroczyć przepaść między tymi, którzy szukają pomocy, a tymi, którzy starają się jej udzielić.
Son du serpent, reż.Tami Ravid, Holandia, 2015, 11’5”
Mężczyzna gorączkowo poszukuje swojej żony, która zniknęła bez śladu. Jego wędrówka, po części w nadprzyrodzonej rzeczywistości, rozwija się jak film drogi. Przez cały czas nie słabnie jego tęsknota za żoną. Mężczyzna rozdarty między nowoczesnym i tradycyjnym afrykańskim życiem, zastanawia się, czy utracił ukochaną w niewidzialnym świecie.
Uath Lochans, reż. Simon Fildes, Wielka Brytania, 2015, 6’30”
Solo tancerza w fizycznie i wewnętrznie podzielonej przestrzeni, nagrane w sceneriach Uath Lochans, Glen Feshie i Invernessshire w Szkocji, w ramach projektu Water & Glass prowadzonego przez Petera Roystona.
Echo, reż. Nicola Balhuizen Hepp, Holandia, 2014, 1’21”
Starszy mężczyzna (ojciec reżyserki) zatracając się w tańcu, ponownie odnajduje poczucie młodości. Echo to jednominutowy film powstały w jednym ujęciu, jedynym elementem postprodukcji jest obraz chłopca pojawiający się w lustrze. Nagrania dokonano przed zielonym ekranem, artysta odpowiedzialny za efekty wizualne Bram Vleugel umieścił obraz chłopca w filmie, dopasowując go do ruchu mężczyzny w przestrzeni. Echo to bardzo osobiste dzieło reżyserki. Jej ojciec – będąc tancerzem – z trudem akceptuje fakt, że wiek dogania jego ciało. Tematyka starzenia się, smutku i pamięci często powraca w jej pracach.
Home Alone, reż. Adi Halfin, Izrael, 2013, 2’0”
Eksploracja opuszczonego domu, która angażuje wszystkie zmysły, kwestionuje granice ciała, grawitacji i perspektywy. Film gra z atmosferą „domu pod nieobecność rodziców” przez sposób, w jaki tancerze twórczo wykorzystują przestrzeń opuszczonego budynku, łącząc ułożoną i improwizowaną choreografię.
Bilety: 8 zł.
Short Waves Festival 2016
Poznań 15-20 marca 2016
Więcej informacji:
https://www.facebook.com/festiwalshortwaves/
Organizatorem Short Waves Festival jest Fundacja Edukacji Artystycznej AdArte www.adarte.pl
W materiałach promocyjnych wykorzystano fotografię autorstwa Karola Wysmyka (https://www.facebook.com/nie.zaslaniaj).
