Fot. Michał Łuczak
E.I.O jest praktyczne.
E.I.O daje ci cel.
E.I.O pomaga ci przeżywać.
E.I.O daje kondycję.
E.I.O sprawia, że jesteś aktywny.
E.I.O nie osądza.
E.I.O nie promuje jakiejkolwiek wartości.
E.I.O to utopijna fikcja składająca się z praktycznych rozwiązań.
Łączy pracę i relaks w dążeniu do futurystycznej przygody.
Stanowi badanie praktyczności w ujęciu performatywnym.
Jest współtworzonym przeżyciem, którego ostatecznym celem jest bycie praktycznym.
E.I.O to jednogodzinna społeczność.
Jednogodzinna społeczność umożliwia ucieczkę od wyuczonej bezradności.
Przychodząc na spektakl E.I.O. każdy płaci za bilet tyle, ile uzna za stosowne. Następnie musi zdecydować, czy chce być tylko obserwatorem akcji (widzem), czy chce wziąć udział w scenicznych działaniach i otrzymać za swoją pracę zapłatę. Ci, którzy zdecydują się pracować, otrzymają kontrakt określający ich zadania… kontrakt, w którym zobowiązują się do bycia praktycznym… na najlepszego czeka nagroda…
„E.I.O” bada sposoby wytwarzania dóbr i wartości oraz jej rozpowszechnienia w sztuce w spektaklu współtworzonym za każdym razem przez jego potencjalną publiczność. Innymi słowy, „jest to utopijna fikcja składająca się z praktycznych rozwiązań”.
Spektakl otrzymał Prix Jardin d’Europe 2010, europejską nagrodę taneczną dla młodych choreografów, „za sposób, w jaki – poprzez przedstawienie – korzystając z minimalnych środków i ogromnej wyobraźni, zespół dogłębnie i od nowa określa pojęcie pracy kwestionując metody produkcji zarówno w sztuce, jak i w życiu, oraz sposoby tworzenia i rozpowszechniania wartości
sztuki”.
Niniejszy projekt stworzono w formie trzyetapowego badania przy wsparciu Krajowego Centrum Tańca w Bukareszcie, Feldefel production, Miasta Belgradu, Station- service for contemporary dance Belgrade oraz Jardin D’Europe poprzez rezydencję w Londynie zorganizowaną przez Southbank Centre, we współpracy z 4Culture Association w Bukareszcie i Laban Theatre w Londynie.
Maria Baroncea jest kierowniczką własnego czasu i zajmuje się tym, co ją najbardziej interesuje w wolnym – na ogół – tempie. Chwilowo jest właścicielką takich pseudonimów i projektów jak The BUREAU of Research and Manifestation of the Continuous Present, Feldefel production, Miercurea lejera, PFA ana maria manuela baroncea i Rectifier crew.
Eduard Gabia zrektyfikował się w 97 roku jako osoba wyspecjalizowana, stał się narzędziem – nie człowiekiem – pracując bez przerwy od dnia swoich narodzin. Przegrał walkę z rzeczywistością i obecnie całkowicie stał się fikcją.
Dragana Bulut jest niezależną choreografką i wykonawczynią z Belgradu. Od 2004 roku rozwija własną twórczość choreograficzną, która prezentowana jest w różnych kontekstach lokalnych i międzynarodowych. W roku 2004 i 2008 otrzymała stypendium DanceWeb Europe. Jest członkiem Embassy Of i Station- service for contemporary dance Belgrade. Obecnie studiuje choreografie tańca solowego w Berlinie (MA SODA).
