Public Space (2013)

Choreografia: Karol Miękina (we współpracy z tancerzami)
Muzyka: Burial, Zan Lyons, Various Production, Emika, Orbital, Massive Attack, Efterklang
Udźwiękowienie:  Joanna Waluszko
Obsada: Urszula Bernat, Artur Bieńkowski, Kornelia Lech, Jacek Niepsujewicz, Tomasz Pomersbach, Katarzyna Rzetelska

Maathai

Tytuł spektaklu pochodzi od nazwiska Wangari Maathai –  pierwszej Afrykanki, która została nagrodzona Pokojową Nagrodą Nobla. Była ona założycielką Ruchu Zielonego Pasa, którego głównym zadaniem jest walka o prawa kobiet. Choreograf o swojej pracy mówi: „Wyobraź sobie, że jesteś uwięziony w ciele, które nie pozostawia ci wolności dokonywania własnych wyborów. Jak byś się czuł? Co byś myślał? Pierwszą inspiracją dla mojej choreografii jest książka Matka Ryżu Rani Manicka, a także opowiedziana w wywiadzie prawdziwa historia dziewczyny z RPA, która ze względu na zainfekowanie wirusem HIV została zmuszona do prostytucji oraz reportaż Kobiety Islamu. Wraz z rozwojem choreografii prowadziłem studia dotyczące innych kultur, strojów i religii. Czytałem także wywiady z kobietami, które dotknęły represje związane z nierównym traktowaniem kobiet i mężczyzn. Bazując na tych informacjach stworzyłem kolaż uczuć, przekonań i myśli dziewcząt i kobiet. Pierwszym podejmowanym przeze mnie tematem są kobiety z Indii, Malezji oraz krajów arabskich, które zawierają aranżowane małżeństwa, nie znając nawet swoich przyszłych małżonków. Interesowałam się również historiami dziewczyn, które nie mogą dzielić życia z ukochanym mężczyzną ze względów kulturowych lub religijnych. Zagadnienie przyciągało moją uwagę ze względu na wspomnianą książkę Matka ryżu. Kolejnym tematem Maathai są dziewczęta z Afryki i Tajlandii zmuszone do prostytucji przez zarażenie wirusem HIV, brak środków finansowych lub presję społeczną. W moim spektaklu pragnę także zwrócić uwagę na losy kobiet w krajach islamskich, które nie mogą  wykonywać pracy, na którą mają ochotę lub podążać za własnymi marzeniami, ponieważ religia lub obowiązująca polityka nie pozwalają im na to. Na całym świecie wiele kobiet żyje w przekonaniu, iż nie ma przyszłości ponieważ musi egzystować w środowisku, rządzonym przez mężczyzn, którzy wykorzystują taką sytuację dla własnych celów. Jestem tancerzem bardzo graficznym; taka też będzie moja choreografia. Bardzo ważne były też dla mnie rozmowy z moimi tancerzami. Dzięki nim przyszło mi do głowy wiele pomysłów, które dały tej choreografii bardziej osobisty rys. Powstał w ten sposób spektakl energiczny, pełen emocji, w który, wraz z tancerzami próbujemy oddać walkę i uczucia tych dziewcząt. Mamy nadzieję, że przyciągniemy tym uwagę publiczności i zachęcimy ją do zastanowienia się nad światem poza granicami kraju, w którym żyjemy. Chcemy odkryć przed widzami nową perspektywę, z której można przyjrzeć się problemowi nierównego traktowania kobiet; inną niż ta podawana przez media.”

Choreografia: Niels Claes
Kostiumy: Africa Fashion (www.africafashion.nl) oraz Barbara Niedrich
Tańczą: Agnieszka Fertała, Paulina Jaksim, Zbigniew Kocięba, Katarzyna Kulmińska, Lukas Lepold, Josefine Patzelt