Teatr Dramatyczny im. Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu zaprasza na pokaz spektaklu Polskiego Teatru Tańca Dziady_kopia.doc w reżyserii i choreografii Tomasza Bazana. Spektakl jest inspirowany Dziadami Adama Mickiewicza oraz Trylogią Ciągu Wiliama Gibsona.
Od choreografa:
Dziady Mickiewicza to dla mnie współczesne odbicie idei rytuału. Świat rytuału, mający na celu otworzenie innych wymiarów duchowych, zakłada kontakt z rzeczywistością rozszerzoną poza naszą percepcję; to współczesna próba człowieka niejako dążącego, aby ,,uzyskać’’ inną wiedzę i poszerzone możliwości własnego ciała i umysłu. Dziady_kopia.doc to dzisiejsza konfrontacja człowieka poszukującego logosu nieograniczonej wiedzy w zderzeniu z czasem i światem niematerialnym, wyrażanym za pomocą języka futurologicznych technologii. Dziady to przede wszystkim narracja o ciele zagrożonym zagładą, ale i próba uporządkowania niepoznanego – wyrażanego na polu współczesnej kultury przez poszukiwania nowej humanistyki, dokonującej
dekonstrukcji pojęć.
To choreografia próbująca przekraczać samą siebie: skodyfikowane struktury oraz jasno wytyczone ciągi. To pakt z niemożliwym, który na skutek ryzykownej, granicznej gry z własnym ciałem staje się w pewien sposób uchwytny. Współczesna nauka i medycyna znają podobne mechanizmy zachodzące w ludzkim ciele i potrafią je empirycznie badać w sposób coraz bardziej pełny i zrozumiały. Badania nad neuroprzekaźnikami serotoniny i, co za tym idzie, zwiększaniem realnej, krótkotrwałej siły mięśniowej, spowodowały w ostatnich dekadach niezwykły, skokowy rozwój wielu dyscyplin olimpijskich w postaci niemal komputerowej precyzji w wypracowywaniu planów treningowych zawodników.
Osiąganie wyższego rodzaju świadomości, doświadczenie katharsis, stanu upojenia duchowego, świadome śnienie, pęknięcia w strukturze świadomości, opuszczanie ciała przez świadomość – efekty te osiągane były we wszystkich kulturach poprzez odpowiednie praktyki psychofizyczne. Rozwijane przez wieki, stawały się naturalnym sposobem poszerzania ludzkich umiejętności, zarówno tych duchowych, jak i fizykalnych. Dzisiaj, wydaje się, tę rolę w coraz większy sposób przejmuje świat sieci internetowej i rozwój nauki. Jednym z najciekawszych zjawisk jest pojawienie się wirtualnej rzeczywistości rozszerzonej, w której człowiek niemal bezgranicznie może poszerzyć zakres swojego ciała i możliwości poznawczych w zależności od algorytmów zaprogramowanego urządzenia.
*Spektakl wyłącznie dla widzów dorosłych.
Bilety: 10 zł
reżyseria: Tomasz Bazan
choreografia: Tomasz Bazan oraz Kornelia Lech, Michał Przybyła, Paweł Malicki, Dominik Więcek
muzyka: Marcin Janus
multimedia, technologie: Grzegorz Kaliszuk
współpraca dramaturgiczna: Anna Królica
charakteryzacja, współpraca projektowa kostiumów: Adrianna Cygankiewicz
asystent choreografa: Paweł Malicki
obsada: Adrian Radwański, Michał Przybyła, Paweł Malicki, Dominik Więcek
producentka: Natalia Gorzelańczyk
produkcja: Polski Teatr Tańca w Poznaniu w ramach Roku Guślarzy oraz Tomasz Bazan
premiera: 25 maja 2017, Aula Artis w Poznaniu
Polski Teatr Tańca istnieje od 1973 roku, jest profesjonalnym, autonomicznym zespołem, którego oblicze przeszło ewolucję od spektakli ukształtowanych formą teatru baletowego, do współczesnego teatru tańca. Gatunek ten charakteryzuje się przekraczaniem granic rodzajowych, technicznych i stylistycznych, wyzwalaniem z przypisanych tradycją środków wyrazu, interdyscyplinarnością, poszukiwaniem nowych przestrzeni teatralnych i opartym na kreatywnej improwizacji procesie tworzenia.
Blisko piętnastoletni okres kierownictwa Conrada Drzewieckiego charakteryzują prekursorskie przedsięwzięcia artystyczne, które usytuowały poznański zespół w gronie najlepszych kompanii europejskich, czego dowodem były m.in. liczne zaproszenia na międzynarodowe festiwale baletowe.
W latach 1988-2016 dyrektorem naczelnym i artystycznym Polskiego Teatru Tańca była prof. Ewa Wycichowska, wieloletnia primabalerina Teatru Wielkiego w Łodzi, choreografka i pedagog, profesor sztuk muzycznych, jedna z największych indywidualności artystycznych w historii polskiej sztuki tańca. Traktując modern i contemporary dance jako główne tworzywo ruchowe, Wycichowska rozwinęła oryginalną koncepcję inscenizacyjno-choreograficzną, zmierzającą do syntezy sztuk, gdzie warstwa choreograficzna, dramaturgiczna, muzyczna i plastyczna spotykają się i wzajemnie przenikają. Uzupełniła również pierwotną wizję teatru autorskiego, zapraszając do współpracy wybitnych twórców z całego świata, m.in. Birgit Cullberg, Matsa Eka, Ӧrjana Anderssona, Virpi Pahkinen, Karine Saportę, Ohada Naharina, Jo Strømgrena.
W latach 1999-2016 w Polskim Teatrze Tańca działało Atelier – scena poszukiwań i debiutów. Tworzyła je grupa tancerzy Polskiego Teatru Tańca, poszukująca nowych dróg aktywności artystycznej. Atelier wyłoniło nowe pokolenie twórców, którzy w znaczący sposób zaznaczają swoją obecność na współczesnej mapie sztuki tańca, m.in. Iwonę Pasińską, Paulinę Wycichowską, Andrzeja Adamczaka i Daniela Stryjeckiego.
Od 1 września 2016 funkcję dyrektora Teatru pełni dr Iwona Pasińska – tancerka, choreografka, pedagog, doktor teatrologii, wieloletnia pierwsza solistka PTT. Z Polskim Teatrem Tańca związana jest od 1989 roku. To tutaj rozpoczęła swoją karierę wykonawczą i po ukończeniu łódzkiej szkoły baletowej debiutowała jako choreografka. Obecnie dr Iwona Pasińska jest wykładowcą w Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie, realizuje liczne projekty jako choreografka i dramaturg ruchu – zarówno w stworzonej przez siebie fundacji Movements Factory Foundation, jak i we współpracy z teatrami dramatycznymi w całej Polsce.
Produkcję spektaklu dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
Projekt realizowany we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Scena dla tańca 2018.
powiązane
Organizacje
Polski Teatr Tańca
Poznań
