Warszawa/Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii: Ania Nowak „Don’t Go for Second Best, Baby! Disc 1”

W ramach cyklu Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii Nowy Teatr zaprasza na spektakl Don’t Go for Second Best, Baby! Disc 1 w choreografii Ani Nowak. Don’t Go for Second Best, Baby! Disc 1 to choreografia wspierania i ujawniania. Backup dancing – taniec drugiego planu – wprowadza w ruch ciała, które ćwiczą bycie w relacji do planu głównego, do siebie nawzajem i do choreografii rozumianej jako wspólny, spontaniczny plan działania. Ten taniec tworzony jest razem, z wielości przecinających się monologów. Tancerki towarzyszące generują ruch wsparcia w samotności, wobec braku klarownego centrum, któremu mogłyby towarzyszyć. Czym może być troska o czyjś taniec, czym towarzyszenie poprzez ruch?

Pomysł i choreografia: Ania Nowak
Kreacja i performans: Julek Kreutzer, Julia Plawgo
Konsultacja dramaturgiczna: Mateusz Szymanówka, Julia Rodriguez
Światła: Łukasz Kędzierski, Cathy Walsh
Kostiumy: Melanie Jame Wolf
Remix: Jayson Patterson
Foto: Jakub Wittchen dla Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk

Opieka artystyczna: Bush Hartshorn.

Finansowane ze środków Senatsverwaltung für Kultur und Europa, Berlin.
Przy wsparciu Instytutu Adama Mickiewicza i Instytutu Polskiego w Berlinie.
Podziękowania dla HZT Berlin.
Pierwsza wersja spektaklu powstała w ramach programu rezydencyjnego Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk „Solo Projekt Plus 2016”.

Bilety: 35/25 zł, pakiet podwójny (Ania Nowak i Ola Maciejewska): 60/40 zł.

***

Aktywizm tańca. Przestrzenie choreografii

Kuratorki: Maria Stokłosa/Magdalena Ptasznik/Eleonora Zdebiak.

Cykl siedmiu prac polskich choreografów: Alexa Baczyńskiego-Jenkinsa, Ani Nowak, Oli Maciejewskiej, Anny Nowickiej, Magdaleny Ptasznik, Marii Stokłosy i Marty Ziółek. Prezentacji przedstawień towarzyszyć będą kameralne rozmowy, otwarte autorskie warsztaty z twórcami oraz seria tekstów ukazująca się w „Dwutgodnik.com”.

Aktywizm tańca

Mówiąc o choreografii, w kontekście zaproszonych spektakli, odnosimy się do pojęcia aktywizmu – stanowiskagłoszącego pierwszeństwo aktywności i zmiany przed trwałością i stałością. Aktywizm nie odnosi się tutaj do społecznego, politycznego zaangażowania poprzez podejmowanie konkretnej tematyki. Mamy na myśli postawę skupioną na prowokowaniu ruchu i wprowadzaniu w ruch. Choreografia, którą chcemy prezentować przyjmuje jako warunek zmienność i niestabilność. Nie poddaje się jednej konwencji teatralnej, lecz poszukuje i proponuje sposoby ucieleśniania, podążające za logiką konsekwentnych dociekań. Dąży do poszerzania granic form tworzących znaczenia. Prowokuje i aktywuje odmienne sposoby postrzegania i doświadczania ruchu, a przez to ciała, przestrzeni, czasu, przedmiotu i ich wzajemnych relacji. Proponujemy przeniesienie uwagi z tego, co ruch w tańcu może reprezentować, oznaczać, na to jak to robi – jak się formuje i manifestuje, jak ulega zmianie i jak zmienia. Zastanawiamy się jakie są obecnie możliwe pola funkcjonowania choreografii.

Przestrzenie choreografii

Celem prezentowanego cyklu nie jest (prze)formułowanie definicji tańca, lecz zadanie pytania o to, czym taniec może być i co może robić, jaką siłę performatywną manifestuje. Chcemy także bardziej świadomie wprowadzić w obieg i rozwinąć pojęcie choreografii.

Choreografia, dosłownie oznaczająca zapisywanie tańca, jest obecnie zawłaszczana przez różne dziedziny – od nauk społecznych, po nauki ścisłe i przyrodnicze. W naukach biologicznych mówi się np. o choreografii molekularnej i komórkowej, w fizyce o tzw. n-body choreography, programiści rozwinęli Web Service Choreography Interface – specyfikację, pozwalającą na opisywanie dynamiki interakcji pomiędzy usługami internetowymi. Andrew Hewitt, w książce Social Choreography: Ideology as Performance in Dance and Everyday Movement odnosi się do choreografii jako metody praktykowania ideologii, natomiast powstały we Frankfurcie Institute of Social Choreography bada, w jaki sposób choreografia może przyczyniać się do powstawania nieszablonowych praktyk i systemów społecznych.

W relacji z tańcem choreografia często pozostaje w roli drugoplanowej. Przykładem tego mogą być dopiero niedawno powstałe szkoły choreografii, które przyjmują studentów również bez profesjonalnego wykształcenia tanecznego. Dla nas interesujące jest przeniesienie uwagi z tańca na procesy i praktyki choreograficzne. Choreografię postrzegamy jako technologię działań, komponującą kierunki/ przejawy ruchu w określonych warunkach – nawigującą procesy, formującą akcje, ramującą zdarzenia, organizującą ruch elementów, składających się na tworzoną sytuację.

Proponowany przez nas cykl stawia pojęcie choreografii w centrum uwagi.

AKTYWIZM TAŃCA to przestrzeń dla choreografii.

Patronat medialny: taniecPOLSKA.pl, Dwutygodnik.com