Warszawa: Alka Nauman, Adelina Cimochowicz „Za tobą, moja zimna ciotko”

Punktem wyjścia do powstania spektaklu jest praktyka pary psychoterapeutów, Jiriny i Ferdinanda Knoblochów, rozwijana za żelazną kurtyną w dawnej Czechosłowacji. Jedno z pierwszych pytań zadawanych przez Knoblochów brzmi: jaka jest relacja pomiędzy tym, co wewnątrz i tym, co na zewnątrz? Twierdzili oni, że żyjemy w paradygmacie fałszywej dychotomii zakładającej istnienie podziału na doświadczenie wewnętrzne i to, co inne, na zewnątrz. Prowadzi to do nierozwiązalnych problemów, uniemożliwiających dostrzeżenie i zrozumienie przestrzenności doświadczenia nieuznającego granic wyznaczanych przez nasze tkanki. Wedle Knoblochów granice naszej skóry nie są granicami naszego ciała.

Kurtyna jest momentem spotkania: połączenia i oddzielenia za razem. Mokra od fantazji, wyobrażeń, projekcji i oczekiwań, grająca naszej ciekawości na nosie. Brudna, zużyta i niby niepotrzebna, wciąż jednak niepozwalająca o sobie zapomnieć. Karmiąca nostalgią i podsuwająca fałszywe tropy. Jesteśmy ciekawe co jeszcze może nam, toczącym swoje małe emocjonalne wojny, zrobić. To w końcu za zasłoną skóry, wewnątrz ciała, w ciemności dzieją się wszystkie procesy życiowe: trawienia, krążenia czy śnienia. Nawet wzrok zależy od ruchu cienkiej kurtyny powieki. Czym jest nasza cielesność w zderzeniu z dzisiejszą narzucaną wizją, gęstą od diagnoz i etykiet. Sprywatyzowaną, utowarowioną, zindywidualizowaną i wstydliwą?

Koncepcja: Adelina Cimochowicz, Alka Nauman
Wideo: Adelina Cimochowicz
Choreografia: Alka Nauman
Występują: Julita Goździk, Edka Jarząb, Alka Nauman
Kostiumy i scenografia: Julita Goździk we współpracy z Adeliną Cimochowicz i Alką Nauman
Dźwięk: Edka Jarząb we współpracy z Adeliną Cimochowicz i Alką Nauman
Wykorzystano utwór Ja jestem już taka Violetty Villas
Materiały wizualne: Adelina Cimochowicz
Konsultacje: Ida Ślęzak, Jaqueline Sobiszewski, Magdalena Przybysz

Adelina Cimochowicz – artystka wizualna, kucharka i ogrodniczka. Przygląda się granicznym stanom emocjonalnym, kryzysom nerwowym oraz pracy jako przestrzeni budowania więzi i kolektywnego oporu. W swoich działaniach podejmuje kwestie zdrowia psychicznego i jego wymiaru politycznego. Tworzy wydarzenia związane z kuchnią roślinną, prowadzi permakulturowy ogród na Saskiej Kępie. Ukończyła architekturę i Urbanistykę na Politechnice Białostockiej i Wydział Sztuki Mediów Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Obecnie pracuje w Akademii Sztuki w Szczecinie.

Alka Nauman – artystka działająca pomiędzy choreografią, tańcem i sztukami wizualnymi. Interesuje ją cielesne wykorzystywanie absurdu, ekscesu i codziennych grotesek jako strategii walki z patriarchalno-faszystowskim heteromatrixem. Jej praktyka oparta jest na improwizacji, zabawie i rozwijaniu długotrwałych cielesnych relacji z ambiwalentnymi społecznie obiektami (np. moher). Uczy się tworzyć bezpieczne i niehierarchiczne przestrzenie i jest zaangażowana w działania przeciwdziałające przemocy w tańcu. W latach 2019-2020 była asystentką artystycznego duetu Florence Peake i Eve Stainton. Jest absolwentką choreografii w London Contemporary Dance School i Etnologii oraz Antropologii Kulturowej na UW.