Warszawa/Centrum w Procesie – work in progress: Anna Nowicka „Stany Wyśnione”

Zdjęcie: Warszawa/Centrum w Procesie – work in progress: Anna Nowicka „Stany Wyśnione”

Fot. Aleksandra Osowicz

Wersja do druku

Udostępnij

Centrum w Ruchu zaprasza na pokaz work in progress spektaklu Anny Nowickiej Stany Wyśnione, którego premiera odbędzie się 30 stycznia 2016 roku w Starym Browarze w Poznaniu. Pokaz jest zaproszeniem do wglądu w pracę ze snami w praktyce performatywnej. Czwórka performerów zabiera widzów w podróż w sferę podświadomości, zagłębiając się w świat zmysłów i wyobraźni, komponując wspólną drogę poprzez jawę i sen, łącząc pracę z wyobrażonym ze świadomymi zabiegami choreograficznymi.

Gościem, który poprowadzi rozmowę po pokazie będzie Krystyna Duniec, autorka m.in. książki Ciało w teatrze. Wydarzenie jest częścią programu Centrum w Procesie, którego cele jest poszerzanie dyskursu o ciele i ruchu w sztukach performatywnych, szukanie nowych sposobów mówienia o choreografii.

Pokazy work in progress to prezentacje spektakli w fazie rozwoju. Odbywają się na różnym etapie zaawansowania pracy – mogą być ukazaniem efektów pierwszych poszukiwań choreograficznych, fragmentów, wyników badań, szkicu całości spektaklu lub eksperymentem testującym konkretny pomysł. Prezentacje w Centrum w Ruchu połączone są z otwartymi rozmowami moderowanymi przez gości, osobami profesjonalnie związanymi ze sztuką. Spotkania work-in-progress dają możliwość sprawdzenia, jak tworzony materiał spektaklu funkcjonuje wobec widza i rozmowy z nim – usłyszenia w jaki sposób prezentowana wersja oddziałuje, co komunikuje, jakie budzi w nim pytania. Połączenie prezentacji i rozmowy pozwala na wkroczenie we wciąż płynną przestrzeń procesu twórczego, zobaczenie pracy na etapie, w którym wciąż możliwe jest rozwijanie jej w różnych kierunkach; poznanie pytań jakie zadaje sobie twórca oraz metod, jakimi się z nimi mierzy. Jest to zaproszenie do wspólnej praktyki patrzenia, słuchania i mówienia o choreografii, o tym, jakie doświadczenie proponuje dana praca i jaką pozycję wobec niej zajmujemy.

O spektaklu:

Im bardziej twoja uwaga skupia się na słowach, które czytasz, tym  bardziej rozluźniasz się. Twoje ciało rozgrzewa się i staje się cięższe. Czujesz, że twoje stopy odpoczywają na podłodze, ręce odpoczywają na twoich nogach, tułów odpoczywa na miednicy, głowa odpoczywa na szyi.

Ciężar twojego całego, rozluźnionego ciała, opada na podłogę. Wszystkie to, co cię rozprasza, co cię niepokoi, co ci przeszkadza, opuszcza twoje ciało i powraca do ziemi. Z każdym kolejnym przeczytanym słowem, zanurzasz się głębiej. Głębiej i głębiej. I głębiej. Zanurzasz się w ulotny świat migoczących obrazów, które pojawiają się przed twoimi oczami. Z otwartymi oczami, zaczynasz śnić.

Proces śnienia pozwala odkrywać nieprzewidywalne, zaskakujące obrazy, stające się podstawą praktyki ruchowej i stanowiące trzon spektaklu. Świadoma praca nad „otwieraniem” materiałów sennych umożliwia stworzenie wielowarstwowego spektaklu, w którym rzeczywistość przeplata się z fikcją, a performerzy zwinnie nawigują pomiędzy realnym a wymarzonym, widzialnym a niewidzialnym, przypatrując się swoim dziełom i bawiąc się ze wzrokiem widowni.

W procesie twórczym wykorzystywane są narzędzia ze „Szkoły Wyobraźni” („The School of Images”), takie jak procedura wizualizacji czy „otwierania snów” („dream openingTM”), polegająca na wielopłaszczyznowej pracy z materiałem sennym: z tekstem, narracją, powtarzalnymi wzorcami i pytaniem, które tworzy jego oś kompozycyjną. Drugim podstawowym narzędziem pracy jest „zmiana perspektyw”, czyli metoda przemieszczania się pomiędzy trzema specyficznymi rolami / perspektywami patrzenia: performera, świadka i obserwatora. Te trzy pozycje pozwalają zbliżyć się bądź oddalić od doświadczenia, równocześnie kontekstualizując je dla widza.

Stany Wyśnione poruszają temat intymności doświadczenia i stawiają pytanie o to, co się dzieje w momencie jego upublicznienia. Osobisty materiał ruchowy każdego z performerów zostanie zaprezentowany w swej „prywatnej”, wrażliwej formie, wyrażonej poprzez taniec. Równocześnie, przy pomocy pracy z kamerą, przenośnym projektorem (projekcje nagrywane „na żywo” i rzutowane podczas spektaklu), przenośnymi głośnikami, osobiste doświadczenia senne, stanowiące źródło ruchu, będą amplifikowane i eksponowane jako produkt medialny, oderwany od konkretnej jednostki. Widownia będzie oglądała i doświadczała tańczących na scenie ciał, równocześnie mając dostęp do ich „filmowych” reprezentacji, słuchając zdekonstruowanych, przesuniętych przestrzennie i „uniezależnionych” od rzeczywistych ciał dźwięków. Jednostkowe spotkanie widza z performerami stanie się polem do postawienia pytania o realność doświadczenia i łatwość, z jaką wzrok może zostać zmanipulowany, wymowa gestu zdekonstruowana i przeinaczona a emocje sztucznie wykreowane.

Koncept, choreografia: Anna Nowicka
Wykonanie, współpraca artystyczna: Burkhard Körner, Aleksandra Osowicz, Weronika Pelczyńska
Dramaturgia: Eleonora Zdebiak
Muzyka: Wojtek Urbański
Kostiumy: Kiss the future – Tanja Padan
Strona wizualna: Aleksandra Osowicz
W dialogu z: Bonnie Buckner
Realizacja techniczna: Łukasz Kędzierski
Produkcja: Art Stations Foundation by Grażyna Kulczyk
Przy wsparciu: VARP – PA – Fundusz Wyszehradzki / Stowarzyszenie L1; Hayka design store

Anna Nowicka jest absolwentką eksperymentalnej szkoły tańca SEAD w Salzburgu, Ernst-Busch / HZT w Berlinie oraz wydziału psychologii Uniwersytetu Warszawskiego. Jej artystyczne poszukiwania skupiają się na relacji pomiędzy śniącym ciałem a ciałem tańczącym, a zwłaszcza na zagadnieniach choreografii wyobrażonego. W ramach swojej praktyki zgłębia wielorakie perspektywy patrzenia oraz możliwości wykorzystania różnych punktów widzenia jako narzędzi do odkrywania i ujawniania wszelkich możliwych, z pozoru oku niedostępnych, obrazów. Choreografowanie postrzega jako nieustanne badanie związku i napięcia między procesem twórczym a jego rezultatem (rozumianym także jako poszukiwań produkt uboczny). Droga twórcza Ani rozpoczęła się od spotkania z Anną Godowską oraz wieloletniej współpracy ze słoweńską choreografką Malą Kline. Jej indywidualna praktyka choreograficzna od 2010 roku (udziału w Solo Projekcie) związana jest z Art Stations Foundation w Poznaniu. Anna jest laureatką wielu nagród i stypendiów, m.in. DAAD Preis, Studienstiftung des deutschen Volkes, Tanzstipendium miasta Berlina; jej spektakl fire is raging in your hair wygrał festiwal 100 GRAD w HAU w Berlinie (2012), a solo: truth is just a plain picture. said bob. znalazło się w programie Polskiej Platformy Tańca 2012. Obecnie Anna studiuje na drugim roku studiów doktoranckich na wydziale aktorskim PWSTTiF w Łodzi, oraz w The School of Images pod kierunkiem dr Catherine Shainberg i rozwija pracę ze snami u Bonnie Buckner, dzieląc swoje życie między Berlin a Polskę.

Weronika Pelczyńska – ukończyła Eksperymentalną Akademię Tańca Współczesnego SEAD w Salzburgu i Politechnikę Warszawską. Jest stypendystką programu DanceWeb 2013 (ImpulsTanz) oraz Carte Blanche 2013 (Modul Dance). Jako tancerka współpracowała w Polsce z Marysią Stokłosą, Małgorzatą Haduch i Anną Nowicką. Za granicą zdobywała doświadczenie m.in z Bodhi Project z Salzburga, Mouvoir z Kolonii, Johannes Wieland Company z Kassel, Cocoon Dance z Bonn, Random Scream z Brukseli, czy RootlessRoot z Aten. Tworzy choreografię oraz ruch sceniczny do sztuk teatralnych a także do filmu. Regularnie współpracuje z Agnieszką Glińską. Ponadto pracowała między innymi z Barbarą Sass-Zdort, Anną Seniuk, Ewą Konstancją Bułhak, Anetą Grzeszykowską, Zuzanną Solakiewicz, Krzysztofem Stelmaszykiem czy Robertem Jaroszem. Jest autorką spektaklu Yvonne, Yvonne – remiksu twórczości Yvonne Rainer (produkcja Komuna Warszawa), współautorką wykładu performatywnego Muzyka sfer rynkowych (produkcja Bęc Zmiana oraz HOBO Foundation) oraz autorką etiudy Owoc natchnienia do muzyki Witolda Lutosławskiego (produkcja Fundacja f.o.r.t.e oraz Fundacja Burdąg). Jest członkinią grupy CENTRUM W RUCHU, przestrzeni dla sztuk performatywnych w Warszawie.

Aleksandra Osowicz jest tancerką, artystką wizualną i graficzką. Aleksandra ukończyła szkołę Forum Danca, PEPC Choreographic Creation, Dance Research and Training w Lizbonie oraz Akademię Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Od wielu lat równolegle rozwija swoje zainteresowania w dziedzinie sztuk wizualnych, tańca i pracy kuratorskiej. Jej prace fotograficzne były prezentowane w kraju i zagranicą, m.in. w formie wystawy indywidualnej podczas Sztuki w Mieście we Wrocławiu, czy na „Solo Camp Project” na Festiwalu Malta w 2014 roku. Aleksandra jest autorką wielu projektów tanecznych, np. Embodiment of Absence Body, performansu zaprezentowanego na Międzynarodowym Treinnale Sztuki Współczesnej PortIzmir 3, w ramach polsko-tureckiego festiwalu Avant Art (Izmir), Never Ending Story or RGB, współpracy z Thomasem Fourneu, czy duetu z Valentiną Parlato: Cardio Games. Aleksandra jest kuratorką nowatorskiego Rusza Festiwal we Wrocławiu oraz od kilku lat współpracuje z Festiwalem Avant Art czy Wroclove Design. Otrzymała stypendia: „Dolina Kreatywna” (2008), „Kultura Polska na Świecie” (2010), Stypendium Artystyczne Prezydenta Miasta Wrocławia (2011) oraz Stypendium Wspieranie Aktywności Międzynarodowej Instytutu Muzyki i Tańca (2012).

Burkhard Körner dorastał w małym miasteczku we Wschodnich Niemczech. Po odbyciu wolontariatu w Instytucie Psychiatrii we Francji, rozpoczął studia na Wydziale Wiedzy o Kulturze i na Wydziale Wiedzy o Teatrze na Uniwersytecie w Lipsku, na Wydziale Podstawowej Edukacji Muzycznej i Tanecznej w Instytucie Carla Orffa / Mozarteum w Salzburgu i na Wydziale Choreografii w SNDO w Amsterdamie. W 2011 roku Burkhard Körner zaczął tworzyć autorskie choreografie na pograniczu pracy z ciałem, głosem, tańcem i muzyką, prezentowane w teatrach w Amsterdamie i Berlinie. W swoich spektaklach eksploruje tematykę jednostki i jej relacji z grupą, a także procesów przywłaszczania tożsamości (identity appropriation). Obok fascynacji tańcem i performansem, Burkhard bada możliwości wykorzystania (własnego) głosu jak jednego z elementu ciała performatywnego. W 2015 roku Burkhard Körner był nominowany do nagrody ITs Krisztina de Châtel Award na Festiwalu ITs w Amsterdamie. Występował w spektaklach Anny Nowickiej, Clary Amaral, Hisako Horikawa, Mateja Kejzara i Marii La Ribot.

Rozmowę po pokazie poprowadzi prof. Krystyna Duniec – profesorka w Zakładzie Historii i Teorii Teatru Instytutu Sztuki PAN. Jest pomysłodawczynią i kierowniczką Laboratorium „Projektowanie Kultury” SWPS i Nowego Teatru. Wykłada w Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie. Jest autorką m.in. książek Kaprysy Prospera. Szekspirowskie inscenizacje Leona Schillera (1998); Jan Kreczmar. Grał jakby uczył (2004); Ciało w teatrze. Perspektywa antropologiczna (2012). Wydała także w swoim opracowaniu Bruliony Jana Kreczmara (2003) oraz tom zbiorowy Aktor. Niepewna tożsamość (2012).

* * *

WSTĘP WOLNY
Dojazd: PKP Międzylesie (kolejką S1 lub autobus 521) lub przystanek Pożaryskiego (autobus 525)

Pokaz dofinansowany ze środków Miasta Stołecznego Warszawy.

Zakochaj się w Warszawie - logo (miniaturka)  Logo Wawerskie Centrum Kultury (miniaturka)   Logo Centrum w Ruchu (oryginał)

KALENDARIUM

ARCHIWUM WYSTAWIEŃ

godz. 19:00

Warszawa: Centrum w Ruchu, Wawerskie Centrum Kultury, ul. Żegańska 1A. WSTĘP WOLNY.

powiązane

Zespoły

Organizacje

Festiwale

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close