Festiwal „Butohpolis”. Plakat – materiały własne organizatora.
Już po raz szósty organizatorzy festiwalu Butohpolis zapraszają na cykl spotkań z różnymi formami butoh i sztuki w duchu butoh. Tematami przewodnimi tegorocznej edycji są butoh i muzyka, nowe sztuki rytualne oraz ekologia głęboka, a w programie znalazły się spektakle tańca butoh oraz performance art polskich i zagranicznych artystów, film, video-art, wystawa grafik cyfrowych, wykład oraz spotkanie z artystami. Wydarzenie ma miejsce w Warszawie w dniach 25 kwietnia – 18 maja 2024.
Twórcy o spektaklach:
bli(s)kość
performans: Anna Chudzik-Pawlik (Polska)
Anna Chudzik-Pawlik to artystka poruszająca się głównie w sztukach wizualnych. Przez lata tworzyła analogowe kolaże, często posługując się w nich wizerunkiem własnej twarzy. Od serii portretów przeszła w cykle tematyczne: EXODUS, #wszystkieboskie, gdzie haft ręczny stanowi istotny element ilustracji. Jest autorką oficjalnego teledysku do utworu Kwartyrnik zespołu T.LOVE. Proces twórczy zaprowadził ją w rejony pracy z ciałem i przeniesienia dotychczasowych technik na obiekty czy tkaniny. Doświadczanie siebie, wychodzenie poza własne ograniczenia, konfrontacja z tu i teraz, z samą sobą, byciem kobietą i matką zrodziły potrzebę znalezienia innych środków wyrazu. W roku 2022 zajęła się sztuką performatywną, prezentując projekt blis(s)kość opowiadający o jej intymnym spotkaniu z boginią Mokoszą, matką ziemi mokrej. Artystka połączyła się z boginią, zakopując siebie nago w ziemi, oddając się jej całkowicie wraz z bezsilnością i smutkiem.
Tańcząca gwiazda (premiera)
performans: Marek Kowalski (Polska)
muzyka: Anna Jędrzejewska
Zaproszenie do niebezpiecznego przejścia, niebezpiecznego wstecz spoglądania, niebezpiecznego trwożnego zachwiania i zatrzymywania się. Spadłe ciało, okaleczone śmiertelnie, połamane, ale jeszcze nie martwe. Lubię to tylko, co krwią było pisane, tym się nie gardzi, gdyż z powołaniem związane było niebezpieczeństwo. Poruszała się jeszcze ręka jego w chaosie, by porodzić tańczącą gwiazdę. Teraz lekki jestem, teraz bujam, teraz widzę siebie przed sobą.
Marek Kowalski – aktor pantomimy (dyplom aktora mima Ministerstwa Kultury i Sztuki), współtwórca Teatru Akt, animator wydarzeń artystycznych w Warszawie i na Mazowszu. Po zakończeniu edukacji w Studium Pantomimy Teatru Żydowskiego, w 1989 roku, w Klubie Stodoła zakłada (wspólnie z adeptami Studia) Teatr Akt, od 1991 roku istniejący w formie stowarzyszenia. Zainteresowany tańcem butoh bierze udział w licznych warsztatach tanecznych prowadzonych przez Mina Tanakę, Sylwię Hanff, Krzysztofa Jerzaka, Joan Laage, Marushkę Ronchi, Valentina Tchina, Yoshito Ohno i Atsushiego Takenuchi. Zaczyna też sam tworzyć krótkie akcje i zdarzenia inspirowane tańcem butoh. W 2020 roku współpracuje z Fundacją Sztuka Ciała, reżyserując widowisko plenerowe Pędy. W 2020 tworzy i bierze udział w spektaklu Ananke – reminiscencji z Warszawianki Stanisława Wyspiańskiego – którego premiera współfinansowana była przez m.st. Warszawa. Laureat Grand Prix Międzynarodowego Festiwalu Lalka Też Człowiek za spektakl Tańcząc ku korzeniom (2022).
Sonzai (premiera)
performans: Anna Ventura Natsuki (Hiszpania/Francja)
Sonzai… to ponowne odczytanie lub reinterpretacja Kesseki (nieobecności), które miało powstać w Butohpolis zanim czas stanął w miejscu, a świat przestał tańczyć. W przerwie ciało jest wypełnione, podobnie jak spojrzenie. Patrzę na moje Kesseki i przybiera ono imię, kształt, ciało, oddech wszystkich tych, którzy są tam, u mego boku, a ty nie jesteś w stanie ich zobaczyć. Zatańczę z nimi, a ty również możesz wziąć ich za rękę. Więc pamiętam ten taniec, którego nigdy nie było, i delektuję się tym, co każdy dzień odkłada we mnie od tego dnia. Ponownie czytam mój początkowy tekst, który jest moim punktem wyjścia, aby przyjść do ciebie. O Kesseki (nieobecności) powiedziałem: To oda do zaginionych, wszystkich tych, których już nie ma, którzy na nas patrzą. Tańczę dla Carlotty Ikedy i staję się chmurą, kurzem, wodorostami i nie mam wieku. Antonia Mercé y Luque, lepiej znana jako „La Argentina” (tancerka flamenco, do której tańca odnosił się pierwszy butô-kas), przypomina mi hiszpański folklor, który budzę z moich katalońskich korzeni. Podobnie jak Uzume w przeszłości, bogini tańca z prowokacyjnym podejściem, tańczę, aby przywołać światło i czas; skała ślizga się, a błyskawica budzi młodszego brata, który uśmiecha się zza horyzontu. Kô Murobushi zachęca mnie do tupania nogą. Aby stłumić kroki, zakładam espadryle, chłopskie sandały, które tak bardzo kochał surrealista Salvador Dali. Moja miednica śpiewa. Od Kamis pożyczam telluryczną energię, która podnosi mi włosy na głowie. Owłosienie narzuca się na mnie i sprawia, że wyłania się tysiącletnie zwierzę (Pelage rośnie na moim ciele i wyłania się tysiącletnie zwierzę). Moje usta pachną kamieniem, moja skóra smakuje solą i ziemią, korą i metalem. Drżę ze strachu i radości. Śmieję się, pierdzę, bekam, umieram, tańczę. Transmutacje. Tańczę nieobecność. Zbyt wiele obecności gromadzi się w moim wnętrzu i kieruje moimi krokami. Mój metalowy członek rozłupuje kamień, a moja sperma tryska na dno ziemi. Potwór wychodzi. Tańczę dla wszystkich we mnie.
Anna Ventura Natsuki – choreografka, artystka wizualna, tancerka i nauczycielka. Anna Ventura de Cortès aka Natsuki rozpoczęła swoją karierę artystyczną w latach 80. po ukończeniu Institut del Teatre w Barcelonie, a następnie The Place Dance School w Londynie. Od 1988 roku mieszka we Francji, a w 1991 roku założyła L’Universelle Illustrée Compagnie de Danse i Département de Kréation Dynamique, zajmujące się sztuką choreograficzną. Opowiada się za dekompozycją sztuki poprzez wieloaspektowe i interdyscyplinarne podejście do współczesnej twórczości, jest znana z integracji nowych technologii z występami na żywo. Współpracowała z Centre Chorégraphique National de Caen, przygotowała choreografię dla Jeux Équestres Mondiaux de Normandie w 2014 roku, była członkinią grupy badawczej Susan Buirge w Fondation Royaumont we Francji oraz rezydentką w Fondation Dévlatta w LaSpezia we Włoszech i w OMI w Nowym Jorku. Współpracuje z uniwersytetami, École Supérieure d’Art d’Avignon, Centre National des Arts du Cirque w Chalons i Conservatoire National de Danse w Paryżu. Od 2011 roku rozwija projekt INDLB (Indélébile), zachęcając do międzynarodowych spotkań i wymiany z choreografami, artystami wizualnymi, historykami i filozofami wokół tematu pamięci i jej przekazywania. Szczególnie wrażliwa na kulturę japońską, przez wiele lat współpracowała z Carlottą Ikeda i Kō Murobushi w ramach Compagnie Ariadone. Jest autorką Fleur Sauvage Danser Carlotta Ikeda w ramach prac wspieranych przez Centre National de la Danse. W 2016 roku założyła Fonds pour la Préservation de l’Oeuvre de Carlotta Ikeda we Francji, a w 2018 roku uruchomiła MIAM Museu Immaterial de les Arts en Moviment w Katalonii, poświęcone promocji współczesnego dziedzictwa choreograficznego.
