Festiwal „Butohpolis”. Plakat – materiały własne organizatora.
Już po raz szósty organizatorzy festiwalu Butohpolis zapraszają na cykl spotkań z różnymi formami butoh i sztuki w duchu butoh. Tematami przewodnimi tegorocznej edycji są butoh i muzyka, nowe sztuki rytualne oraz ekologia głęboka, a w programie znalazły się spektakle tańca butoh oraz performance art polskich i zagranicznych artystów, film, video-art, wystawa grafik cyfrowych, wykład oraz spotkanie z artystami. Wydarzenie ma miejsce w Warszawie w dniach 25 kwietnia – 18 maja 2024.
Twórcy o spektaklach:
Przyczyną jest wyłącznie to, co nie gra
performans: Anna Juniewicz (Polska)
muzyka: Jorge Sad Levi – Il n’y a de cause que ce de qui cloche
Budzisz się w innym świecie, w obcym ciele, gdzie wszyscy, z twoim ciałem włącznie, wydają się wiedzieć, co robią – a ty nie masz pojęcia. Kwaśny smak rozchodzi się po twoich tkankach; próbujesz odnaleźć ślady domu w obcych etymologiach. Meblujesz tę przestrzeń, żeby odzyskać poczucie kontroli – ale to ona, umeblowana, przejmuje kontrolę nad tobą.
Spod dna rzeki obserwujesz rodzące się światy; wydają się bliskie, ciepłe i znajome, jednak oddziela cię od nich bardzo niebieska, zimna woda. Patrzysz w oczy zwierzęcia, które przyszło się jej napić; przez krótką chwilę rozpoznajecie się wzajemnie.
Anna Juniewicz – tancerka i performerka. W tańcu korzysta przede wszystkim z technik butoh, który jest dla niej tańcem prowokacji i zabawy, cienia i „zakazanych kolorów”. TaniecPOLSKA.pl określał jej taniec jako hipnotyczny, zwracając uwagę na oszałamiającą ilość transformacji, które tancerka potrafi przejść w trakcie jednego spektaklu. W 2017 roku na zaproszenie Tetsuro Fukuhary wzięła udział w projekcie New Butoh Space Dance w Tokio. Współpracuje z artystami różnych dziedzin, szukając wraz z nimi nowych jakości w połączeniu tańca i ruchu z muzyką, wideoartem, rzeźbą czy malarstwem.
More is nothing (premiera)
performans: Julia Biłat (Polska/Niemcy)
Nie wychodzę na scenę, żeby zagrać recital wiolonczelowy.
Rozumiem Wasze rozczarowanie. No bo, co dostaniecie zamiast kilkusetletniej tradycji, zamiast brzmienia klasyki? Transcendentalna histeria, proszę bardzo! Moje ciało jest niecywilizowane i nieposłuszne. Wiolonczela wyślizguje się spomiędzy nóg, odmawia także. Milknie. Czasem stajemy się jednym: improwizując rytuały, które kształtują czas, przestrzeń i dźwięk. Chyba tracę zmysły. W końcu.
Julia Biłat jest klasycznie wykształconą wiolonczelistką, improwizatorką, kompozytorką i performerką, która ukończyła studia na UMFC w Warszawie. Od 2014 roku mieszka w Berlinie, gdzie regularnie występuje i bierze udział w wielu projektach muzycznych i performatywnych. Poświęca się odkrywaniu własnego języka artystycznego na pograniczu improwizacji, kompozycji i sztuki performance’u. Przełamuje normy typowego formatu koncertowego w poszukiwaniu bardziej bezpośredniego kontaktu z publicznością, często odsłania antropomorficzne cechy wiolonczeli, umieszczając swój instrument w nowych, prowokujących do przemyśleń kontekstach. Występowała w wielu salach koncertowych w Niemczech. Od 2018 roku Biłat jest członkinią Stegreif, Improwizującej Orkiestry Symfonicznej, dla której regularnie komponuje, rozwija koncepcje improwizacyjne i współtworzy produkcje. Julia trenuje taniec butoh, który od lat inspiruje jej pracę w poszukiwaniu formatu pozwalającego na bardziej holistyczną i radykalną improwizację przy użyciu ciała, głosu i przestrzeni. Skupia się przy tym na transformacyjnych możliwościach ciała i ich wpływie na wytwarzany dźwięk.
Metal Traktor – świat w chaosie
performans: Joan Laage/Kogut Butoh (USA)
muzyka: Valentine Santarcangelio
Performans jest inspirowany tytułem i dźwiękami utworu muzycznego – czasami przypominającego maszynę, czasami marionetkę, oszalałego przez wir dzisiejszego społeczeństwa, a jednocześnie oferującego chwile optymizmu oraz cudów, ujawniając wrażliwość ludzkiego ducha.
Joan Laage/Kogut Butoh – po studiach u mistrzów butoh Kazuo Ohno i Yoko Ashikawa w Tokio pod koniec lat 80. i występach z grupą Ashikawy Gnome, Joan Laage osiedliła się w Seattle i założyła Dappin’ Butoh w 1990 roku, którą kierowała do 2001 roku. Jest współzałożycielką DAIPANbutoh Kolektyw, który co roku organizuje festiwal butoh. Joan występowała na festiwalach butoh w Santiago, Nowym Jorku, Chicago, Portland, Boulder, Seattle i Paris Butoh oraz sympozjum butoh na Uniwersytecie Kalifornijskim (LA). Obroniła doktorat w dziedzinie tańca i sztuk pokrewnych na Texas Woman’s University oraz jest Certyfikowanym Analitykiem Ruchu. Pojawiła się w książkach Sondry Fraleigh – Dancing into Darkness: Butoh, Zen, and Japan oraz Butoh: Metamorphic Dance and Global Alchemy. Corocznie tworzy prace site-specific w ogrodach japońskich w Seattle i każdej zimy/wiosny podróżuje po Europie. Jest zapaloną praktykującą Tai Chi z doświadczeniem w tańcu/teatrze azjatyckim i profesjonalną ogrodniczką. Odkąd mieszkała w Krakowie w latach 2004-2006, jest znana jako Kogut (kogut).
