Noc tańca
Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’, HOTELOKO movement makers i Branżowa Komisja Dialogu Społecznego ds. Tańca zapraszają na Noc tańca, w trakcie której na żywo oraz w formie wideo zostanie pokazanych kilkanaście prac młodych tancerzy i choreografów, w tym także prace premierowe.
Program:
Fala tańca – część 1
Sylwia Marciniuk Bezwodność (wideo)
Aleksandra Nowakowska Ariel (wideo)
Karina Szutko Radioactive: Welcome to the New Age (wideo)
Hanna Mystkowska Tam, gdzie życie, tam i woda
Mateusz Pindelski, Klara Szela Drowning from Splendor
Izabela Prymas Deszcz łez
HOTELOKO movement makers Axiom of Choice
Fala tańca – część 2
InSiberians: Aleksandra Rud, Yanina Boldyrewa, Maria Krasilowa The Liason (wideo)
Liwia Bargieł, Bartek Kiełbowicz Pandembook (wideo)
Becia Kulgajuk woDNA
Volodymyr Ryga my body follows my mind
Katarzyna Sypniewska, Amanda Nabiałczyk, Magdalena Zdanowicz Gdyby w wody nie ściekały
Anna Piotrowska l a n i e – eksperyment egoistyczny
Monika Szpunar Życząc sobie…
Kolejność prezentacji może ulec zmianie.
Sylwia Marciniuk (Malina) Bezwodność – video dance | premiera
Świat sprawia wrażenie zmarszczek na powierzchni oceanu. Ten ocean to Ty sam; jesteś też zarazem falą, ale taką, która uświadomiła sobie swoją prawdziwą tożsamość i wie, że w rzeczywistości jest oceanem, a w porównaniu z jego ogromem i głębią sfera fal nie ma aż tak wielkiego znaczenia.
E. Tolle
To zdanie oraz przestrzeń nieczynnego basenu w Lesznie nasunęły mi myśl, że bez wody nic w naszym świecie nie istnieje i nie będzie istniało. Pusty basen oznacza koniec życia na Ziemi, jest symbolem zbiorników wodnych, które wysychają i z roku na rok zmniejsza się ich powierzchnia, a nawet ilość. Choreografia jest refleksją na temat mrocznej wizji życia bez wody.
Realizacja wideo: Artur Nowicki
Sylwia Marciniuk studiowała Wiedzę o teatrze (UAM) oraz Taniec w kulturze fizycznej (AWF). Aktorka teatrów alternatywnych Stowarzyszenia Antrakt oraz Fundacji Asocjacja2006 i teatrów dla dzieci Filharmonia Pomysłów, Teatr Pana O. i NINArt. Pracowała między innymi dla Opery na Zamku w Szczecinie, Teatru Muzycznego w Poznaniu oraz przy zleceniach komercyjnych dla różnych agencji artystycznych i eventowych. Wykładowczyni w Akademii Sztuk Scenicznych w Poznaniu (Poznań Academy of Performing Arts).
Aleksandra Nowakowska Ariel – video dance
Wideo powstało jako forma sprzeciwu wobec lockdownu. Obrona przed znieruchomieniem, niewyrażaniem i zamknięciem jest tutaj silną inspiracją. Forma nagrania daje możliwość manipulacji obrazem i odbiorem, a jednocześnie sprawia, że oglądamy przedstawiony świat jak owada w bursztynie. Postać Ariela szuka sposobu, by wydostać się z pułapki.
Aleksandra Nowakowska – absolwentka Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu AST w Krakowie. Aktorka i tancerka w spektaklach w Teatrze Barakah w Krakowie, Teatrze Małym w Tychach. Współpracowała z Janem Peszkiem i Jackiem Przybyłowiczem, a także Sebastianem Majewskim, Jeanem Gaudinem i Teatrem KTO w Krakowie. W ramach rezydencji organizowanej przez Gdański Festiwal Tańca wyreżyserowała spektakl Dzień. Choreografka i współautorka scenariusza w spektaklu W końcu będzie ciepło (Instytut Grotowskiego we Wrocławiu 2020). Pasjonuje się technikami holistycznej pracy z ciałem.
Karina Szutko Radioactive: Welcome to the New Age – video dance
To koniec. System, którym dotąd się posługiwaliśmy, ulega destrukcji. Ciemność zalewa nas jak powódź, a nasze umysły stają się toksyczne. Niby się tego spodziewaliśmy, a mimo to jesteśmy zaskoczeni. Wciąż nie rozumiecie? Nauczcie się słuchać. Świat krzyczy: RADIOACTIVE! Welcome to the New Age to wideo, które zostało nagrodzone w konkursie organizowanym przez Pałac Młodzieży pt. SoLOVE, w 2020 roku.
Karina Szutko tańczy od 5. roku życia, trenuje taniec towarzyski, taniec jazzowy oraz Broadway Dance. Aktualna mistrzyni świata w kategorii formacje 12-15 lat, Latin show (Sarajewo 2019). Brała udział w spektaklu Insta Show w koncepcji i choreografii Magdaleny Przybysz i w reżyserii Agaty Życzkowskiej w ramach koprodukcji Fundacji Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’ i Centrum Sztuki Tańca w Warszawie. Spektakl ten był pokazywany w programie Scena dla tańca 2019 Instytutu Muzyki i Tańca.
Mateusz Pindelski, Klara Szela Drowning from Splendor
Ciężko nam zdobyć się na zmiany czy rezygnację z rzeczy, do których jesteśmy przyzwyczajeni, szczególnie, gdy ktoś nam narzuca swoje idee. Żyjemy wygodnie, korzystając z ułatwień i przyjemności, które są szkodliwe dla naszego klimatu. Korzystamy z mniej szkodliwych rozwiązań ze strachu przed rezygnacją, przed konsekwencjami dla nas czy ekonomii. Kupujemy eko produkty w plastikowych pojemnikach… Przedstawiamy dwie osoby w momencie, w którym jedna z nich odkrywa, co się tak naprawdę dzieje z naszym światem.
Mateusz Pindelski – założyciel firmy Off Balance Dance Company, tancerz i instruktor tańca współczesnego, a także student Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie na kierunku Taniec o specjalizacji Taniec współczesny. Uczestnik projektów Stefano Silvino I’m The N-One w teatrze WARSawy oraz BezEmpatia na scenie Komuny/Warszawa. Wielokrotny uczestnik Mistrzostw Polski, Europy i Świata w stylach Jazz oraz Modern. Swój warsztat doskonalił na warsztatach w Polsce, a także za granicą w Studio 68 w Londynie.
Klara Szela – tancerka, choreografka, ukończyła Szkołę Choreografii w Krakowie z tytułem Choreograf i instruktor tańca współczesnego. Brała udział w projekcie BezEmpatia, prowadzonym przez Stefano Silvino. Była uczestniczką warsztatów, które prowadził Thierry Verger metodą MODAL UNDERGROUND w Centrum Sztuki Tańca w Warszawie. Uczyła się stylu hip-hop w Egurrola Dance Studio w Krakowie. Brała także udział w wielu warsztatach z technik takich jak GaGa, Floorwork, kontakt improwizacja. Obecnie bierze udział w projekcie prowadzonym przez Stefano Silvino Secret Act, a także Project For U. Jest także uczestniczką kursu choreografii eksperymentalnej w Centrum w Ruchu w Warszawie.
Liwia Bargieł, Bartłomiej Kiełbowicz Pandemobook – wideo
W dniu wybuchu pandemii koronawirusa w Polsce i rozpoczęciu narodowej kwarantanny, Liwia zaczęła prowadzić dziennik, w którym każdego ranka opisywała swój stan i obserwacje dynamicznie zmieniającej się sytuacji. Zapiski są osobistą dokumentacją narastających obaw i lęków, reakcji na medialną panikę w związku z pandemią, oraz zwierzeniami z pięciotygodniowej całkowitej izolacji tuż przed poznaniem Bartka. Mimo iż tekst jest w pełni osobisty, traktuje o problemie globalnym, oddaje nastroje i przemyślenia, z którymi utożsamić się może wiele osób. Dziennik jest codziennym strumieniem świadomości, wpisy nie są opatrzone datami. Podkreśla to jeszcze bardziej wrażenie zagubienia i straty poczucia czasu, trudności w rozróżnieniu dni tygodnia. Z tego powodu w scenariuszy artyści posługują się porządkiem literowym dni: A, B, C, D, etc. W tym samym czasie, Bartek codziennie komentował obserwowaną przez siebie zmianę otaczającej go rzeczywistości za pomocą rysunków. W czasie kwarantanny stworzył ponad 150 rysunków dotyczących obostrzeń i pandemicznej Polski. Wybrane fragmenty naszych dzienników składają się na scenariusz Pandemobook’a.
Reżyseria: Liwia Bargieł, Bartłomiej Kiełbowicz
Choreografia, wykonanie: Liwia Bargieł
Tekst: Liwia Bargieł
Wideo i montaż: Bartłomiej Kiełbowicz
Liwia Bargieł – tancerka, choreografka, absolwentka Trinity Laban Conservatoire of Music and Dance. Wykładowczyni na Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. Współpracowała min. z Caroline Finn, Ulą Sickle, Guillherme Bothelo, Wojciechem Kościelniakiem, Andrzejem Domalikiem. Jej twórczość kieruje się w stronę projektów interdyscyplinarnych.
Bartłomiej Kiełbowicz – artysta wizualny. Absolwent malarstwa na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Tworzy obrazy, rysunki, wideo, murale i instalacje. Jest obserwatorem codzienności, którą regularnie komentuje w swoich dziennikach rysunkowych. Zbiera historie i przedmioty z przeszłości, które często inspirują jego prace. W swoich pracach łączy spontaniczny i często destruktywny gest ze żmudnym wielogodzinnym i bardzo precyzyjnym działaniem. Interesują go obsesyjnie powtarzane motywy. Współpracuje z Liwią Bargieł, z grupą Zbiorowy tworzy prace w nurcie rewizjonizmu magicznego. Wraz z Pawłem Bołtrykiem prowadzi pracownię rysunku na wydziale malarstwa Warszawskiej ASP.
Volodymyr Ryga My body follows my mind
Idea „my body follows my mind” powstała podczas improwizacji w parku z ogromnym kamieniem i lasem jesiennym z tyłu, a pięcioma drzewami z przodu. W momencie wczesnego poranka, kiedy zniknęła mgła, a trawnik napełnił się rosą. Będąc w trakcie spaceru wczesnym porankiem traveller postanowił odwiedzić miejsce nr 2 na liście (w jego głowie), aby zapoznać się z…
Volodymyr Ryga – niezależny tancerz i choreograf. Studiował na kierunku Taniec na specjalności Choreografia Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Jest również absolwentem specjalności Choreografia i teoria tańca na kierunku Taniec Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina. Swoje prace prezentował m.in. na Mandala Performance Festival (Ptasiek, 2020).
Katarzyna Sypniewska, Amanda Nabiałczyk, Magdalena Zdanowicz Gdyby w wody nie ściekały
Woda wszystko pamięta, wchłania i zabiera z nurtem dalej… Relacja tancerek opiera się o relację brudu, który próbują przekształcić i przerzucić na siebie nawzajem. Inspiracja nurtem rzeki tworzy specyficzną trajektorię ruchu, pełnego fal, płynnych przejść i ciągłych łuków. Emocjonalny bagaż ludzki, pełen uczyć, frustracji i niedopowiedzeń znajduje odzwierciedlenie w zanieczyszczeniu wód i ściekach. Płótno, przywołuje obraz przezroczystej wody… a gdyby tak w wody nie ściekały?
Choreografia: Magdalena Zdanowicz
Wykonanie: Katarzyna Sypniewska, Amanda Nabiałczyk, Magdalena Zdanowicz
Muzyka: Magdalena Gomułka
Tancerki poznały się na kursie choreografii eksperymentalnej w Centrum w Ruchu. Amanda Nabiałczyk ukończyła studia taneczne na Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu i szkolenie w Warsaw Dance Department. Kasia Sypniewska szkoliła się w Warsaw Dance Department, Portugalii i Hiszpanii i na kursie teatru fizycznego. Magdalena Zdanowicz szkoliła się w zespołach RELIESE, Caro Dance i w Egurrola Dance Studio. Brała udział w projektach „Ruch w Centrum” oraz „Ruch w Instytucie”.
Anna Piotrowska l a n i e – eksperyment egoistyczny
Artystycznie Anna Piotrowska zainteresowana jest improwizacją i pogłębianiem świadomości ciała i umysłu jako narzędzia zwielokrotnionej, wielofunkcyjnej obserwacji. Poszukuje relacji obiektywnego ciała w kategorii, którą nazwała „onebodyspacerecognizer”. Od wielu lat zajmuje się zagadnieniem pracy procesowej, odkrywając m.in. narzędzia zgłębiające laboratoryjną pracę nad tekstem, kreacją postaci, jak również wzmacniając doświadczenia w podwyższonych stanach ciała i umysłu, poprzez działanie na wyobrażeniach i emocjach, które wpływają na kreację ruchu i poszukiwanie kanałów energetycznych uwalniających sam taniec.
Anna Piotrowska (Warszawa, Bytom) – doktor w dziedzinie sztuk muzycznych w dyscyplinie rytmiki i tańca, choreografka, reżyserka, nauczycielka tańca współczesnego, tancerka, Fundatorka i Prezeska Zarządu Fundacji Rozwoju Tańca eferte, założycielka „mufmi” w Warszawie (1995). Od 1996 roku stworzyła ponad 115 autorskich choreografii i przedstawień. Dyrektorka Bytomskiego Teatru Tańca i Ruchu Rozbark i prodziekan Wydziału Teatru Tańca w Bytomiu Akademii Sztuk Teatralnych im. St. Wyspiańskiego w Krakowie.
Monika Szpunar Życząc sobie…
Życząc sobie to podróż na wymarzone wakacje. Morze, imprezy na plaży, zapierający dech w piersiach krajobraz… cóż więcej potrzeba? Ten oparty na improwizacji solowy projekt Moniki Szpunar powstał dzięki rozmowom i współpracy ze wspaniałymi Adi Weinberg, Bibi Dórią, Elien Ooghe, Heleną Starowieyską, Isobel Ripley, João Carabettą, Katarzyną Janczak, Lisą Delolme, Martą Szpunar, Rhysem Dennisem i Stefano Silvino.
Choreografia i wykonanie: Monika Szpunar
Monika Szpunar – performerka, tancerka, choreografka. Działa między Polską a Wielką Brytanią. Uczyła się w ACTS / Ecole de danse contemporaine de Paris, London Contemporary Dance School i Unicamp University w Brazylii. Monika pracowała z takimi artystami jak Dam Van Huynh, Elinor Lewis i Rafaela Sahyoun. Współtworzy zespół The Yonis, tworzy choreografię do filmu i teatru, współpracuje z Weroniką Pelczyńską i Magdą Fejdasz (KULA) oraz występuje w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej w Warszawie (Halka w reżyserii Agnieszki Glińskiej).
Aleksandra Rud, Yanina Boldyrewa, Maria Krasilowa InSiberians – The Liason – video dance
Projekt narodził się na korytarzach Instytutu Gleboznawstwa w Nowosybirsku. Szukałyśmy miejsca do kręcenia zdjęć i przypadkowo zobaczyłyśmy tę przestrzeń. W tym czasie budynek instytutu został całkowicie zniszczony i najprawdopodobniej nie planowano przywrócić go do stanu z czasów Związku Radzieckiego. Przez dwa dni ktoś przypadkowo zostawił otwarte drzwi, więc kręciłyśmy przez dwa dni. Kiedy przyszłyśmy trzeciego dnia, drzwi były zamknięte. Nie kontrolowałyśmy tej możliwości, aby mieć tyle czasu, ile potrzebowałyśmy. Wykorzystałyśmy to, co miałyśmy.
Tancerka, artystka wideo i muzyczka. Dorastały w jednym mieście. W pewnym momencie dostrzegły możliwość połączenia się w trio i stworzenia dzieła opartego na ich wspólnych głębokich zainteresowaniach.
Becia Kulgajuk woDNA
woDNA ile we mnie Owej drzemie. Wyparowana, wyciśnięta, wytłoczona. Niezdatna do picia. Niezdatna do życia. Mówią na mnie Wodzia, podaj, czasem taka niczyja porzucona, wykręcona. Wszystkich czyli niczyja. Niczyja czyli zapomniana. Do gaszenia jestem pierwsza, do zadbania ostatnia. Z szacunku do siebie nadal istnieję i będę dawać życie, bo mi zależy, a Tobie?
Beata (Becia) Kulgajuk ma za sobą 5-letni staż jako instruktorka tańca w Szkole Tańca i Wdzięku B & W Przemienieccy i Studio Tańca Warszawska 66 Dance Station w Olsztynie. Brała udział w międzynarodowych projektach teatralno-perfomatywno-tanecznych. Ukończyła roczny kurs choreografii eksperymentalnej w Centrum w Ruchu w Warszawie w 2019 roku. Otrzymała Stypendium Artystyczne Prezydenta Miasta Olsztyna w 2019 roku na wyjazd do Londynu i uczestnictwo w warsztatach z zakresu tańca oraz Stypendium Marszałka 2020 w dziedzinie kultury i twórczości artystycznej. Organizuje m.in. jamy taneczne w Olsztynie pod hasłem Let’s fall In Dance/ Let’s fall In jam z zakresu kontakt improwizacji. Jest wiceprezeską Stowarzyszenia Olsztyński Teatr Uliczny.
Izabela Prymas Deszcz łez
Znowu deszcz… Rozczarowanie, zawód… Ale czy naprawdę? Przecież deszcz to życie, nadzieja, to woda tak cudowna i tak potrzebna. Rozkoszuj się dotykiem i chłodem deszczu. Smak wody mdły i oczywisty, gdy go masz na co dzień. Płyn tak powszedni i dostępny, będzie zawsze. A co jeśli nie? Co jeśli trzeba będzie walczyć o każdą kroplę? Co poczujesz, gdy przypomnisz sobie, że sam się do tego przyczyniłeś?
Izabela Prymas – tancerka tańca współczesnego. W latach 2013-2018 uczęszczała do szkoły tańca Pryzmat, obecnie uczęszcza do szkoły tańca Warszawska 66. Laureatka I miejsca na Ogólnopolskich Zawodach Tanecznych w Barczewie oraz III miejsca na Ogólnopolskich Mistrzostwach Tańca w Żuławach Wiślanych. Otrzymała także nagrody w ogólnopolskich turniejach tańca współczesnego w formacji Pryzmat Mini i Entity. Brała udział w spektaklach The best of Queen show – A night at the Planetarium, Sztukmistrz z Miasta Lublina (Teatr im Stefana Jaracza w Olsztynie), Z (Olsztyński Teatr Uliczny).
Hanna Mystkowska Tam, gdzie życie, tam i woda
Co ósmy człowiek na świecie cierpi z powodu pragnienia i chorób wywołanych spożyciem zanieczyszczonej wody. Ponad 880 milionów ludzi nie ma dostępu do pitnej i czystej wody. Jakie emocje wywołują u tancerza takie informacje? Jakie uczucie mu towarzyszy? Jaka jest jego reakcja? Jak próbuje pokazać, że nie jest temu obojętny? Jak wyraża w tym wszystkim smutek i chęć działania? I gdzie na te wszystkie pytania można znaleźć odpowiedź? Czy można przekazać ją w tańcu?
Hanna Mystkowska uczęszcza na zajęcia z tańca współczesnego do grupy Entity w Olsztynie. Pasjonuje się tańcem, teatrem i akrobatyką powietrzną (Aerial Hoop). W sierpniu 2020 roku wzięła udział w spektaklu Z w amfiteatrze w Olsztynie wraz z Olsztyńskim Teatrem Ulicznym w ramach Olsztyńskiego Lata Artystycznego.
HOTELOKO movement makers Axiom of Choice
Teoria axiom of choice (pol. aksjomat wyboru) zostaje przetworzona przez pryzmat tożsamości artystów w aspekcie społecznym i choreograficznym. Selektory, które wybierają, to łączące ich wątki wspólne jak pokolenie, stosunek do ekologii, liczby, feromony, grupa krwi, bycie odmieńcem czy zapach mandarynek z dzieciństwa.
Aksjomat wyboru w sytuacji kryzysu klimatycznego, brutalności, czy mowy nienawiści, jest teorią optymistyczną. Jej optymizm ma jednak szansę wybrzmieć jedynie w momencie spotkania.
Adela Uchmańska, taniecPOLSKA.pl
Ludzie mogą być sobie bliżsi, niż mogliby sądzić. Zbiory wspólne i zbiory rozłączne tworzą pewnik wyboru. Wspólne odkrycia oparte o analizę zbiorów i liczb budują bliskość, a ta rozumiana jako organiczna potrzeba, wiedzie ku intymności. Głęboki wgląd w osobiste historie każdego z artystów pozwala im zanurzyć się we wzajemnej perspektywie. To owocuje mnogością pojawiania się wspólnych zbiorów – selektorów, które nierzadko demaskują ich najskrytsze pragnienia i lęki.
Choreografia powstaje ze zderzenia elementów ruchu autentycznego z retrospektywą scenicznych wcieleń i wspomnień performerów. Działanie budzi się na skutek skojarzeń z zapachami, które traktowane są jako swoista kapsuła czasu. Przenikanie się synkretycznych środków wyrazu, charakterystyczne dla kolektywu HOTELOKO movement makers, tworzy mozaikową strukturę performansu w wykonaniu Mirka Woźniaka i Agaty Życzkowskiej.
Koncepcja: Agata Życzkowska
Choreografia, reżyseria, dramaturgia, wykonanie: Mirek Woźniak / Agata Życzkowska
Wideo: Wojtek Kaniewski
Agata Życzkowska – aktorka, reżyserka, dramaturżka, kuratorka. Założycielka i prezeska Fundacji Rozwoju Teatru ‚NOWA FALA’ (2009) oraz kolektywu HOTELOKO movement makers (2011). Absolwentka Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. L. Schillera w Łodzi. Brała także udział jako performerka i reżyserka castingu oraz producentka w projekcie The Show Must Go On (chor. Jérôme Bel, Teatr Dramatyczny w Warszawie). W latach 2016-2019 dyrektorka projektu Centrum Sztuki Tańca w Warszawie. Zrealizowała we współpracy z Wojciechem Grudzińskim m.in. spektakle frau blush, Darklena oraz z Magdaleną Przybysz frau/mujer/femme, Moi przyjaciele tańczą, Insta Show oraz Absolutely Fabulous Dancers, za który kolektyw HOTELOKO otrzymał nagrodę „Coup de Coeur” za oryginalność na Festiwalu Quartiers Danses w Montrealu.
Mirek Woźniak – tancerz i choreograf. Współtwórca kolektywu artystycznego Kompania Primavera wraz z Izą Szostak, Ramoną Nagabczyńską, Anną Hop, Szymonem Osińskim, pod kierownictwem Dariusza Lewandowskiego. Współpracował z Januszem Józefowieczem, Jarosławem Stańkiem, Mikołajem Mikołajczykiem, Natalią Korczakowską, Mają Kleczewską, Martą Ziółek, Ingą Plichowską, Michałem Znanieckim, Sylwią Adamowicz, Agnieszką Brańską. Wielokrotny uczestnik Międzynarodowego Festiwalu Baletowego w Miami. Solista w spektaklu Dziadek do orzechów w Margot Fonteyn Academy w Nowym Jorku (chor. Ken Ludden). Asystent choreografa Dariusza Lewandowskiedo przy spektaklu Ikar wystawianym w ramach Vigesima Quinzena de Danca de Almada w Portugalii. Z kolektywem HOTELOKO movement makers zrealizował spektakle Absolutely Fabulous Dancers i Axiom of Choice.
***
Organizatorzy: Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’, HOTELOKO movement makers, Branżowa Komisja Dialogu Społecznego ds. Tańca
Współorganizator: Prom Kultury Saska Kępa
Projekt współfinansuje m.st. Warszawa w ramach programu „Mobilni w Kulturze”
Projekt realizowany we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca.
Projekt dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
