Warszawa / Instytut Sztuki PAN, NIMiT: Spotkanie autorskie z Hanną Raszewską-Kursą i Katarzyną Słobodą

Tematem spotkania będą książki wydane przez IS PAN, które ukazały się w ostatnim półroczu:

Empatia, choreografia i śmiech jako nadzieja dla ludzkości. Komizm w sztuce tańca i choreografii w Polsce w XXI wieku autorstwa Hanny Raszewskiej-Kursy

Ucieleśniona uważność w praktykach tańca współczesnego autorstwa Katarzyny Słobody

Spotkanie będzie okazją do przyjrzenia się różnorodności metodologicznej badań nad tańcem i choreografią. Dwie autorki o odmiennych temperamentach badawczych będą rozmawiać o fascynującej sztuce tańca współczesnego, celebrując różnice w jego badaniu, tworzeniu, odbieraniu. Czym różni się choreologia od krytycznych studiów nad tańcem? Jak połączyć fascynację praktykami artystycznymi z analitycznym opisem spektakli? Jak choreografia łączy się z życiem codziennym i jak może nam pomóc w zmienianiu świata?

Podczas spotkania będzie możliwość kupna obu publikacji w cenie promocyjnej.

Spotkanie odbędzie się 26 marca w sali konferencyjnej na pierwszym piętrze siedziby Narodowego Instytutu Muzyki i Tańca przy ulicy Tamka 3 w Warszawie o godz. 16.00.

O publikacjach:

Empatia, choreografia i śmiech jako nadzieja dla ludzkości. Komizm w sztuce tańca i choreografii w Polsce w XXI wieku

seria: Dysertacje doktorskie Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk 

Autorka analizuje funkcjonowanie komizmu w tańcu scenicznym, co prowadzi do szerszych rozważań o potencjale sztuki tańca i choreografii w zakresie wpływu na otoczenie. Rozważa komizm jako narzędzie artystyczne, wyrastające z kultury, i jako narzędzie kulturowe, mogące kształt tejże kultury zmieniać. Podkreśla, że taniec spośród innych sztuk wyróżnia to, że i na scenie, i na widowni przywraca on połączenie mentalnego i cielesnego, sztucznie rozdzielanych przez przeintelektualizowane podejścia filozoficzne. Kinestetyczny kanał odbioru sztuki tańca i choreografii sprawia, że jest ona istotnym polem treningowym empatii. Ponieważ zaś empatia jest jednym z najważniejszych czynników zwiększających możliwości przetrwania, a etycznie stosowany komizm sprzyja współodczuwaniu, to stosowanie komizmu w tańcu scenicznym może być jednym z istotnych narzędzi wspierających szanse ludzkości w obliczu światowego, wielowymiarowego kryzysu, z jakim się obecnie mierzymy.

Ucieleśniona uważność w praktykach tańca współczesnego

seria: Dysertacje doktorskie Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk

Katarzyna Słoboda bada praktyki takich artystek jak Lisa Nelson, Rosalind Crisp, Maria Zimpel, Anna Nowicka i Maria Stokłosa. Ucieleśniona uważność to zwrot ku prymarnej modalności tańca jako osadzonej w ciele wielozmysłowej świadomości i obecności, pozwalający umiejscowić percepcję i recepcję tańca w ciele. Autorkę interesuje w jaki sposób praktyki te problematyzują i pogłębiają wielozmysłowe relacje ciała, wyobraźni, percepcji i otoczenia. Kluczowe są tu narzędzia wygenerowane przez choreografię, jako główną modalność tańca współczesnego, która w relacji do improwizacji i tańczenia tworzy trajektorie komponowania elastycznych struktur działania, relacyjności, responsywności, zaangażowania i decyzyjności. Choreografia w praktykach tańca współczesnego jako metodologia wytwarzania, ale i angażowania siebie oraz widzów w afektywne relacje pozwala badaczce zadać najistotniejsze pytania o uważność, obecność, percepcję i wyobraźnię w doświadczaniu sztuki. Książka jest rezultatem badań przeprowadzonych w 2018 roku dzięki stypendium badawczemu Grażyny Kulczyk z zakresu współczesnej choreografii oraz stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska”.
Publikacja współwydana przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca w ramach Programu wydawniczego 2023 i sfinansowana ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

O autorkach:

Hanna Raszewska-Kursa – absolwentka filologii polskiej UW (2006), Podyplomowych Studiów Teorii Tańca UMFC (2011), studiów doktoranckich w Instytucie Sztuki PAN (2020). Ukończyła też szkolenie w Instytucie Choreologii w Poznaniu prowadzone przez prof. dr. hab. Roderyka Langego i mgr Urszulę Loba-Wilgocką (2011) oraz kurs Choreografia w Centrum prowadzony przez Renatę Piotrowską-Auffret, Magdalenę Ptasznik i Marię Stokłosę w Centrum w Ruchu (2016). W 2022 roku obroniła z wyróżnieniem rozprawę doktorską pt. Komizm w sztuce tańca i choreografii w Polsce w XXI w., która w 2023 roku została wydana pt. Empatia, choreografia i śmiech jako nadzieja dla ludzkości. Komizm w sztuce tańca i choreografii w Polsce w XXI wieku.

Specjalizuje się w teorii tańca i historii tańca XX i XXI wieku. Pracuje w zespołach projektowych (m.in. 2013-17 Przedmioty w tradycyjnym tańcu greckim, wydział „Artes Liberales” UW i Theatro Ellinikon Choron „Dora Stratou”; 2016-21 Słownik tańca XX i XXI wieku, Wydział Filologiczny UŁ; 2017-18 z Aleksandrą Kleinrok i Zuzanną Kupidurą Bibliografia zagadnień tańca 1967-2017. Wybrane obszary w ramach Programu Muzyczne białe plamy IMiT), a także realizuje badania indywidualne (np. 2020-21 Archiwum Bożeny Mamontowicz-Łojek w Instytucie Teatralnym w Warszawie. Analiza zawartości zbioru i jego potencjału dla badań tańca; projekt dofinansowany w ramach programu Białe plamy – muzyka i taniec IMiT). W latach 2022-23 pracowała w Instytucie Sztuki PAN. Jej artykuły naukowe można znaleźć m.in. w roczniku Studia Choreologica i w prestiżowych monografiach, a teksty krytyczne i publicystyczne – m.in. na łamach taniecPOLSKA.pl, „nietakt!t. Inne strony teatru”, teatralny.pl.

W latach 2011-19 była wykładowczynią teorii tańca na UMFC. W roku 2018/19 wykładała historię tańca na AT im. A. Zelwerowicza. W roku 2021/22 uczyła historii tańca w NSST w Białymstoku.

W 2014 roku nakładem Wydawnictwa UMFC ukazał się zbiór w jej opracowaniu Tańcząc piórem. Nauka w służbie Terpsychory. W 2015 Fundacja Ciało/Umysł wydała publikację Warszawska Scena Tańca 2007-2015. Dance and Family (koncepcja: E. Kozak, H. Raszewska, tekst: H. Raszewska). W 2018 roku w ramach programu wydawniczego IMiT ukazała się nakładem Universitas jej książka Teoria tańca w polskiej praktyce, napisana w ramach stypendium MKiDN. Także w 2018 roku wyszła monografia Taniec w Warszawie – społeczeństwo, edukacja, kultura. Wydawnictwo pokonferencyjne Centrum Sztuki Tańca w Warszawie 2018 (wyd. Fundacja Artystyczna PERFORM, Fundacja Rozwoju Teatru ‚NOWA FALA’) pod jej redakcją oraz Object in Traditional Modern Greek Dance. Recognitions, Findings, Contexts we współredakcji z Przemysławem Kordosem. W 2019 roku ta ostatnia pozycja ukazała się też po polsku pt. Przedmioty w tradycyjnym tańcu greckim. Rozpoznania, ustalenia, konteksty.

W 2018 roku była współkuratorką konferencji „Taniec w Warszawie. Społeczeństwo, edukacja, kultura” w ramach programu Centrum Sztuki Tańca. W 2021 roku była jedną z organizatorek I Oddolnego Kongresu Tańca przeciwko przemocy. W 2023 roku była opiekunką naukową i członkinią Rady Programowej konferencji „Kto tańczy?” w Krakowskim Centrum Choreograficznym.

Jest członkinią Polskiego Forum Choreologicznego, Sekcji Tańca i Baletu ZASP, International Council of Kinetography Laban; również prezeską Fundacji „Myśl w Ciele” i założycielką Warszawskiej Pracowni Kinetograficznej. Współtworzy Przestrzeń Wspólną.

Była jurorką: Solo Dance Contest (2016), IV Ogólnopolski Konkurs Dowolnych Kompozycji Tańców Polskich „Narodowa Pulsacja” (2019), Konkurs choreograficzny 3…2…1…TANIEC! (2023). Jako reprezentantka Otwartego Forum Środowisk Sztuki Tańca była członkinią Komisji Artystycznej Polskiej Platformy Tańca 2019.

Praktyka taneczna, bezpośrednie doświadczanie ciałem różnych rodzajów ruchu jest nieodzownym elementem jej warsztatu pracy. Regularnie uczestniczy w różnorodnych warsztatach i kursach. Naukę i praktykę tańca i innych rodzajów ruchu traktuje jako wzbogacenie zestawu narzędzi rozumienia tańca, którymi posługuje się w pracy teoretycznej.

Katarzyna Słoboda (ona/jej) – kuratorka, autorka tekstów, doktorka nauk humanistycznych, badaczka tańca i choreografii, dramaturżka tańca. Wykładowczyni w Akademii Sztuki w Szczecinie. W latach 2009-2022 związana z Muzeum Sztuki w Łodzi gdzie kuratorowała takie wystawy i projekty jak m.in.: Prototypy 6: Alicja Bielawska. Na przecięciu linii (2022), Prototypy 4: Agata Siniarska, Osuwisko(2020), Przyjdźcie, pokażemy Wam, co robimy. O improwizacji tańca (z Sonią Nieśpiałowską-Owczarek, 2013), Ekologie Miejskie (wraz z Aleksandrą Jach, 2011-2013) czy Układy odniesienia. Choreografia w muzeum (z Mateuszem Szymanówką, 2016). Jest redaktorką i autorką publikacji oraz tekstów na temat tańca współczesnego, choreografii i sztuki współczesnej. Laureatka stypendium badawczego Grażyny Kulczyk z zakresu współczesnej choreografii oraz programu Młoda Polska 2018. Członkini Zarządu Stowarzyszenia Forum Środowisk Sztuki Tańca, inicjatywy Przestrzeń Wspólna oraz Międzynarodowego Stowarzyszenia Krytyków Sztuki AICA.