Warszawa / IV U:New Dance Wave Festival: NOC TAŃCA/FALA TAŃCA

NOC TAŃCA/FALA TAŃCA

Look Around (film) 9’38”

Look Around to krótka podróż skierowana do wewnątrz i na zewnątrz siebie. Kilka obrazów o kobiecie i jej naturze, bytach, światach. Komunikowaniu się ze sobą, z innymi, z naturą. Przenikaniu się organiczności z mechanicznością. Poszukiwaniu i odnajdywaniu sensów i znaczeń. Zmaganiu i odkrywaniu.

Rozejrzyj się. Dotknij, poczuj, spójrz. Zamknij/Otwórz oczy. W/Słuchaj (się/siebie). Jaki jest Twój rytm? Czy dzisiaj czujesz wyraźnie? Gdzie jesteś? Czym jesteś? Dla kogo… Czas. Przestrzeń. Timing. Jesteś w środku. Tętni życie. Rytm jest w Tobie.

Twórczynie: Zuzanna Kupidura, Marzena Majcher, Monika Pawłowicz, Stefcia Kupidura

Premiera spektaklu (M)OTHERS

(M)OTHERS skupia się na rozbudowanej koncepcji matki obejmującej nie tylko relacje biologiczne, ale także społeczne i terytorialne. Wątek matki przybiera formę abstrakcyjną, sięgającą głębiej niż tylko relacje genetyczne czy społeczne. Jest to próba zgłębienia uniwersalnej roli „matki”, którą każdy z nas nosi w sobie niezależnie od płci, wieku, tożsamości seksualnej, koloru skóry, stopnia sprawności czy wykształcenia. (M)OTHERS stawia pytania dotyczące natury relacji rodzinnych, ich trwałości, możliwości przekształceń. Choreografia jest rodzajem „podwójnego duetu” – dialogu energetycznego pomiędzy dwoma, trzema, a czasem czterema ciałami: cisza, miasto, gra, wspólnota, zmysły, kameleon, dragon, stranger, other. Choć płeć nie zawsze odgrywa decydującą rolę, czasem generuje pewne ludzkie zachowania. W naszym świecie nie wszystko jest jednoznaczne. Poszukiwanie istoty człowieczeństwa często przekracza binarną kategorię płci. Idea spektaklu otwiera przestrzeń do refleksji nad empatią, społecznymi oczekiwaniami i miłością pomimo różnic. Bardzo istotne są także poszukiwania związane z szerszym spojrzeniem na tę tematykę, w tym w szczególności na Matkę Ziemię – Mother Earth. Spektakl jest kolażem obrazów, wspomnień, choreografii, słów, muzycznych pocztówek i marzeń.

Reżyseria, dramaturgia, choreografia: Agata Życzkowska
Współpraca choreograficzna: Mirek Woźniak, Karina Szutko, Maciej Feliga
Scenografia, kostiumy, projekcje wideo, opracowanie muzyczne: Agata Życzkowska
Wykonanie: Agata Życzkowska, Mirek Woźniak, Karina Szutko, Maciej Feliga
Produkcja: Fundacja Rozwoju Teatru 'NOWA FALA’
Partnerzy: Centrum Promocji Kultury Praga-Południe, Ośrodek Kultury Ochoty OKO, Instytut Teatralny im. Z. Raszewskiego

Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.

Becoming TAIGA / (film) 6’36’’

Becoming Taiga jest spotkaniem członkiń społeczności transformacyjnej przestrzeni uczenia lub oduczania się oraz budowania czułej i wspierającej społeczności pod nazwą TAIGA i FJORDS, stworzonych przez organizację new visions. Program został stworzony jako bezpieczniejsza i odważniejsza przestrzeń dla osób z doświadczeniem życiowym jako kobiety, które na co dzień łączą pracę artystyczną i aktywistyczną, głównie w Europie Wschodniej lub jako migrantki w innych krajach europejskich. To ciepło i zmysły, wspólnota i troska, powolność i miłość, przyziemność i radykalność. Nasze pierwsze spotkanie odbyło się w sierpniu 2022 r. w Massia*ru w Estonii. Film jest poetycką dokumentacją wydarzenia. Obrazy dokumentalne przeplatają się z poezją uczestniczek, ich śpiewem, ekspresją potrzeb, obrazami natury, ruchu, bliskości i siły, która rozwinęła się między nami podczas tych kilku dni spędzonych w estońskim lesie.

Koncepcja i zdjęcia: Agnieszka Gąsiorek
Partner: New Visions / Berlin

LUXA

LUXA to spektakl Agaty Życzkowskiej dotyczący luksusowych przedmiotów dla dziewczyn i kobiet oraz poszukiwań, co może być/stać się luksusem w odpowiednim kontekście społecznym, ruchowym i filozoficznym. Spektakl LUXA to próba dotknięcia tematu luksusu przez pryzmat relacji międzyludzkich w świecie popkultury. To idea zmierzenia się z naszą tożsamością poprzez masowe pragnienia i dążenia mężczyzn. W tym ujęciu mieści się wiele przedmiotów stanowiących kobiece atrybuty, jak torebki czy biżuteria z kamieniami szlachetnymi lub drogie, ekskluzywne kosmetyki i perfumy. Luksusem może być jadeit o kolorze butelkowej zieleni – kamień, który daje nam przyroda w sposób naturalny. Ale także mogą to być ziarna kakao, które kiedyś były cenniejsze niż złoto, a dziś z roku na rok zyskują na wartości. Luksus ma wiele oblicz. Co może jeszcze być luksusem dla dzisiejszej kobiety w Polsce, w Europie?

Trailer: https://youtu.be/rFA35fnbx6w

Koncepcja i choreografia: Agata Życzkowska
Współpraca choreograficzna: Karina Szutko
Teksty i wykonanie: Agata Życzkowska / Karina Szutko
Reżyseria, dramaturgia, kostiumy, projekcje wideo, opracowanie muzyczne: Agata Życzkowska Spektakl powstał w ramach stypendium artystycznego m.st. Warszawy 2023

Spektakl wybrany do Polskiej Platformy Tańca 2024

Trzcina / (film) 3’00”

Trzcina. The Reed to próba ucieleśnienia form, kształtów i energii natury. Wrażliwość i podatność na zranienie pozwalają dostrzec konflikt podziału między człowiekiem a naturą, gdy są one traktowane jako oddzielne. W tym kontekście rozważana jest kwestia ludzkiej władzy i kontroli.

Wszystko, co dzieje się na zewnątrz, dzieje się także wewnątrz i odzwierciedla stan ludzkiej integracji.

Tutaj jestem jednocześnie miękka i sztywna, pełna nadziei i rozpaczy, czułej miłości i wściekłości. Łącząc się z tym wszystkim, czuję prawdziwą egzystencję. Czuję, że stoję mocno na ziemi.

Twórczyni: Anna Sochacka

Twilight (film) 9’11”

Filmowa wersja etiudy Twilight

Koncepcja, choreografia, zdjęcia: Agata Życzkowska
Współpraca choreograficzna: Karina Szutko, Maciej Feliga
Wykonanie: Karina Szutko, Maciej Feliga
Muzyka: Weronika Ratusińska-Zamuszko / Double Concert for clarinet and viola
Produkcja: Fundacja Rozwoju Teatru ‘NOWA FALA’

Don’t let it die /  (etiuda choreograficzna)

Don’t Let It Die to poetycka afirmacja wrażliwości i delikatności – tak często niesłusznie rezerwowanych dla utartych norm i konwencji czy też piętnowanych przez stereotypowe myślenie. Etiuda inspirowana ikonicznym Umierającym łabędziem Michaiła Fokina, podobnie jak oryginał, problematyzuje pojęcie piękna, skupiając się jednak na jego transgresywnym potencjale i ponadmaterialnym wymiarze.

Pracując nad tym materiałem po raz pierwszy czułem, że mogę w tańcu swobodnie okazywać swoją wrażliwość, intymność i seksualność i że są one akceptowane – Krzyś Jaros

Twórcy: Aleksandra Komarnicka, Krzysztof Jaros

Jak mogą przestawać nie jeść paproci (etiuda choreograficzna)

Normalne jest niejedzenie korzeni, kiedy jest się w banku. Normalne jest niewkładanie ołówków do swojego zaparzacza do kawy. Nienormalne jest pójście do pracy tyłem.

Choreografia jest odpowiedzią na sytuacje, w których słyszy się powyższe zdania. Dla niektórych to całkiem normalne, wiedzieć te rzeczy. Dla niektórych to całkiem normalne słyszeć te stwierdzenia. Jak mogą przestawać nie jeść paproci pokazuje perspektywę widzenia świata osoby neuroatypowej. Jest inspirowana doświadczeniami choreografki oraz osób nieneurotypowych w jej otoczeniu. Najnowsze dane statystyczne mówią, że nawet 25% dzisiejszej populacji może być neuroatypowa.

Koncepcja, choreografia i wykonanie: Aleksandra Janoska