Warszawa/Nowy Teatr: „Nancy. Wywiad” – autorski projekt taneczny Claude’a Bardouila

Zdjęcie: Warszawa/Nowy Teatr: „Nancy. Wywiad” – autorski projekt taneczny Claude’a Bardouila

Nancy. Wywiad

Wersja do druku

Udostępnij

Autorski projekt taneczny realizowany pod szyldem Nowego Teatru przez francuskiego choreografa Claude’a Bardouila we współpracy z Magdaleną Popławską. TaniecPOLSKA patronuje spektaklowi.

Jak mówi Piotr Gruszczyński, dramaturg Teatru:

Przekraczając granice pomiędzy teatrem i tańcem, artyści konfrontują się z legendą punk rocka Sidem Viciousem, zmarłym z przedawkowania narkotyków muzykiem podejrzanym o zamordowanie swojej narzeczonej Nancy Spungen. To kolejny krok Nowego Teatru w badaniu możliwości formułowania wypowiedzi z pogranicza rozdzielanych na ogół dyscyplin sztuki: teatru i tańca, próba stworzenia nowego aktora, zdolnego do nietradycyjnych i interdyscyplinarnych form ekspresji. Artyści poznali się podczas przygotowań do spektaklu „Koniec” w reżyserii Krzysztofa Warlikowskiego, który rozpoczyna się od sceny hipnotycznego tańca Magdaleny Popławskiej.

 

Spektakl Claude’a Bardouila mógłby mieć tytuł „Być jak Nancy Spungen”. To ona, antybohaterka, dziewczyna, która szukała sposobu przekroczenia samej siebie, staje się głównym tematem namysłu. Zdeterminowana zdaniem wypowiedzianym przez Patti Smith: „Co możesz zrobić lepszego w życiu, kiedy pochodzisz z Midwestu, niż iść do łóżka z gwiazdą rocka?”Nancy uwikłana w romans z Sidem Viciousem perfekcyjnie wpisuje się w łańcuch działania obowiązujący w tym modelu: prostytucja – narkotyki/przemoc – dostęp do gwiazd. Staje się największą groupie i największą specjalistką w dziedzinie punk rocka, przeżywając swoją życiową przygodę. Ale pozostaje antybohaterką i pewnie nikt by o niej nie pamiętał, gdyby nie jej śmierć. Także modelowa, wpisująca się w obowiązujący wzorzec.

 

Spektakl Claude’a Bardouila jest próbą ponownego przeżycia tamtych okoliczności, zmierzenia się z duchem czasów i sprawdzenia jego mocy dziś. Po „Factory 2” Krystiana Lupy to kolejna próba wniknięcia w mityczną atmosferę USA lat 70. Ty razem przez życie tyleż intensywne, co krótkie, bo trwające zaledwie 20 lat.

 

 

W połowie lat 70. ubiegłego wieku czterech przyjaciół postanowiło stworzyć kapelę, którą nazwali – wyjątkowo trafnie – Sex Pistols. Chwilę później dołączył do bandu, grającego po wszystkich spelunkach Londynu, nieobliczalny i charyzmatyczny basista Sid Vicious. Nikt nawet wtedy nie przypuszczał, że właśnie rozpoczęła się era punk rocka. Ich wielki hit „God Save the Queen” obrażający mieszczańskich Brytoli był policzkiem dla połowy kraju, nie ostatnim. Miało być tylko mocniej. Kilka lat ich aktywnego koncertowania obfitowało w burdy, libacje alkoholowe, narkotykowe sabaty i nieustanne interwencje policji kończące się aresztowaniami.

Po drugiej stronie oceanu, na zacisznych przedmieściach Filadelfii zaczynała szaleć nastolatka o imieniu Nancy. To słodkie imię pokojówki nie pasowało do nadpobudliwej i od zawsze agresywnej dziewczyny. Usunięta ze szkoły, podejmująca próby samobójcze Nancy wylądowała w końcu w szpitalu psychiatrycznym, ale to w niczym nie pomogło. Mając 17 lat uciekła do Nowego Jorku, gdzie pracowała jako striptizerka, by wylądować w końcu w jednej  z zadymionych knajp Londynu. Tam Nancy poznała Sida.

Oskarżano ją o wszystko. O doprowadzenie Sida do heroinowego uzależnienia, o rozpad Sex Pistols,  o złamanie kariery utalentowanemu frontmanowi, o całe zło. Tak też została pokazana w słynnym filmie „Sid i Nancy” Alexa Coxa ze świetnymi kreacjami Garego Oldmana i Chloe Webb.

Nancy zmarła (zginęła?) pierwsza. Znaleziona na podłodze pokoju słynnego Hotelu Chalsea na Manhattanie. Wykrwawiła się dźgnięta nożem. Miała 20 lat. Oskarżony o jej morderstwo Sid wyszedł po dwumiesięcznym areszcie za kaucją i świętując z przyjaciółmi swoje uwolnienie przedawkował heroinę. Zmarł nad ranem następnego dnia. Miał 21 lat. I choć Sid umierał, kiedy Nancy już nie było, to winą za jego śmierć obarczoną właśnie ją. Nancy Spungen, znienawidzoną przez wszystkich młodziutką blondyneczkę ze spokojnej Pennsylwanii, która zamordowała legendę punk rocka.

Mike Urbaniak

 

 


O twórcach:

 

Claude Bardouil  jako aktor pracował u boku Jacques’a Rosnera, z którym grał w sztukach Shakespeare’a: Sen nocy letniej, Makbet i Juliusz Cezar. Z Jean-Pierrem Tailhadem spotkał się na scenie w monologu Le bleu de tes yeux oraz w zbiorowej produkcji Molière ou l’Amour en morceaux. Zetknął się również z takimi osobowościami, jak René Gouzenne, Coraline Lamaison i Christine Gaudichon. U choreografki Rity Cioffi zagrał w spektaklach: Massacre du printemps (2003), Shopping (2004) i Pas de deux (2005). Współtworzył również grupę teatralną Parlez-moi d’amour, w której reżyserował i grał (między innymi Andromacha Racine’a, Elektra Sofoklesa oraz autorskie spektakle Les Innocents i Les Vaniteux). Występował również w spektaklach Compagnie Samuel Mathieu (Us-Band, 2005; Duo 1, 2005 i Duo 2, 2006). Z Krzysztofem Warlikowskim współpracuje od 2010 roku (choreografia do spektakli Koniec oraz Opowieści afrykańskie według Szekspira).

 

Magdalena Popławska (ur. 1980), aktorka teatralna i filmowa. Absolwentka krakowskiej PWST. Studiowała również w Institut del Teatre w Barcelonie, którego jest stypendystką. Związana była z Teatrem Rozmaitości w Warszawie, gdzie brała udział w projekcie Teren Warszawa. Jako niezależna aktorka współpracowała w wieloma teatrami i grupami twórczymi, głównie warszawskimi. Od 2008 roku jest członkiem zespołu Nowego Teatru w Warszawie. Za rolę w przedstawieniu Sny Iwana Wyrypajewa została nagrodzona jako najlepsza  młoda aktorka na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych 2005. W 2011 otrzymała nagrodę im. Cybulskiego dla najlepszej aktorki za rolę w filmie Prosta historia o miłości.

 

Nicolas Grospierre (ur. 1975) jest fotografem architektury, a także artystą posługującym się fotografią jako narzędziem twórczym.  Urodził się w  Genewie. Dorastał we Francji; w Polsce mieszka od 1999 roku. Zanim zajął się fotografią, studiował nauki polityczne i socjologię w Paryżu i Londynie. Jako fotograf koncentruje się na projektach dokumentalnych, interesuje go również problematyka konceptualna. Jego prace dokumentalne często podejmują wątek pamięci zbiorowej i nadziei wiązanych z modernistyczną architekturą, teraz gdy towarzyszące jej utopie straciły na sile i znaczeniu. Z drugiej strony w swoich konceptualnych pracach artysta prowadzi z widzem  grę za pomocą atrakcyjnych, wręcz zmysłowych obrazów oraz instalacji. Nagrodzony Złotym Lwem na 11 Biennale Architektury w Wenecji w 2008 roku (razem z Kobasem Laksą) za wystawę Polskiego Pawilonu Hotel Polonia. Budynków życie po życiu. Laureat Paszportu Polityki.

 

Reżyseria i choreografia: Claude Bardouil.

Wykonanie: Magdalena Popławska i Claude Bardouil.

Scenografia: Nicolas Grospierre, Olga Mokrzycka. Identyfikacja graficzna na podstawie fotografii Nicolasa Grospierre’a

Muzyka: Paweł Andryszczyk, Adam Walicki

Reżyseria świateł: Katarzyna Łuszczyk

Inspicjent: Łukasz Jóźków

Asystent reżysera: Adam Kasjaniuk

Premiera: 20 kwietnia 2012.

 Szczegółowe informacje na stronie Nowego Teatru: http://www.nowyteatr.org

KALENDARIUM

ARCHIWUM WYSTAWIEŃ

godz. 20:00

Warszawa: Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Pl. Małachowskiego 3

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close