Warszawa/Poszerzanie pola: Agata Siniarska „You Are Safe”

W ramach chorograficznego programu  Nowego Teatru i Art Stations Foundation Poszerzanie pola odbędzie się pokaz spektaklu You Are Safe. Będzie to choreografia zależności ruchu ciał ludzkich, ciał obcych, myśli, bilionów bakterii, wirusów, globalnego ocieplenia, politycznych wyobrażeń oraz teorii.

Ta praca mierzy się z problematyką ruchu oraz poruszania we współczesnym świecie… I sama się w nim porusza i nie wie, w którą stronę podążać… Nie można uciec od problemów naszej planety, nie ma powrotu do początku, do czystości. Nie da się zatrzeć reperkusji, które ludzkość́ już spowodowała i które nadal powoduje. Jak zatem usytuować́ się w i wobec świata, w którym się ruszam, bezruszam, poruszam, próbuję, sytuuję, powoduję, napromieniowuję, dotykam, toksynuję, żyję, kupuję, konsumuję, wyrzucam, śmieciuję, butelkuję, ekosystemuję, ocieplam, globalizuję, antropocenuję, transformuję, ignoruję, szkodzę, chwastuję, roślinuję, wegetuję, ziemiuję, kompostuję, osadzam, działam, powiązuję, splatam, ekstraktuję, warunkuję, zanieczyszczam, emisjuję, powietrzuję, huraganuję, powodziuję, przesączam, przeciekam, materializuję, uważam, rozważam, zważam, czy zważam? Czy zauważam? Ile zauważam?

pomysł: Agata Siniarska

choreografia: Agata Siniarska, Ania Nowak, Katarzyna Wolińska

dramaturgia: Mateusz Szymanówka

konsultacje: Jeanine Durning, Julia Rodriguez, Karolina Grzywnowicz

reżyseria światła: Joanna Leśnierowska

Agata Siniarska pracuje w obszarze choreografii usytuowanej pomiędzy ciałem a przestrzenią, myślą a wyobraźnią, faktem a fikcją. Interesuje ją wiedza zakorzeniona w różnych porządkach myślowych, która nie stara się wyjaśniać, ale angażować. Jest współzałożycielką female trouble – kolektywu, którego działania oscylują wokół problematyki tożsamości, ciała, feminizmu, przyjemności, afirmacji i miłości. Jest także współautorką Pinpoint TV – artystycznego projektu badawczego w formacie internetowego programu telewizyjnego. Obecnie skupia się na eksplorowaniu tańca jako cichego aktu zabijania.

http://cargocollective.com/agatasiniarska

Bilety: 35/ 25/ 20 zł

***

Poszerzanie pola 

Od połowy XX w. choreografia z premedytacją sytuuje się w szczelinie między sztukami wizualnymi i [tradycyjnie rozumianym] tańcem; a w polskim kontekście także: i teatrem. W szczelinie, która konsekwentnie się poszerza i odsłania swe operacyjne pole:  terytorium  artystycznych praktyk  świadomie i garściami czerpiących z innych dyscyplin, konstruujących swój własny sceniczny język oraz dyskurs, i domagających się własnej mapy.

Do jej nakreślania organizatorzy zaprosili troje polskich artystów, których praktyka czyni choreo-grafię – sztukę pisania ruchu oraz ruchem pisania – coraz bardziej widzianą (i widzialną), wpisując się jednocześnie w jeden z wiodących dziś nurtów choreografii współczesnej. Za papieżem kultury wizualnej Nicholasem Mirzoeffem można by nazwać ten nurt szczególnym choreograficznym  wizualnym aktywizmem z centralną dlań problematyką patrzenia na taniec – dostrzegania i postrzegania zarówno ciała w  ruchu, jak i pozostającej w nim, bezustannie otaczającej nas rzeczywistości.

Bo zobaczyć coś znaczy zrozumieć, dostrzec w całej tego złożoności. Ta szczególna taktyka uwidaczniania (nie ograniczająca się jedynie do re-definicji samego medium) to najciekawszy dziś  obszar choreograficznych poszukiwań. To strategia jednoczesnego odsłaniania szwów i ukazywania struktury kompozycji. Ale i strategia operowania ruchem potocznym, oderwanym od naturalnego kontekstu i poddanym specjalnej organizacji, który staje się budulcem – równie fizycznych, co wizualnych – metafor i skutecznie diagnozuje zarówno jednostkową, jak i społeczno-polityczną kondycję. To artystyczne i krytyczne transformowanie otaczającej nas wielowymiarowej rzeczywistości, by uczynić widzianymi i widzialnymi – możliwymi do postrzeżenia i zrozumienia – mechanizmy, jakie nią rządzą. To także jednoczesna praktyka kontrwizualizowania, tworzenia nowych sposobów widzenia, praktyka „odwidzania” narzucanych nam zewnętrznie i sztucznie naturalizowanych sposobów postrzegania (świata i ciała) oraz kreowanie nowych reprezentacji.

W ramach programu przenoszona będzie choreografię z dosłownych i metaforycznych peryferii w samo centrum i oddana celebracji naturalnej dlań przestrzeni „pomiędzy”.

Poszerzone zostanie tym samym pole. Pole jej widzenia, pole jej działania i oddziaływania, i wreszcie – pole walki o jej autonomię.

Towarzyszące wszystkim działaniom Nowego motto „Idź. Patrz. Myśl” stanowi w tym kontekście ciekawy punkt wyjścia dla choreograficznych partytur.

Dance is hard to see – oświadczyła już w 1966 roku, w samym punkcie kulminacyjnym tanecznej rewolucji, uznawanej oficjalnie za początek współczesnej choreografii, jej pionierka – Yvonne Rainer (przy okazji świadomie wykorzystując fakt, że angielskie to see oznacza zarówno dostrzeżenie czegoś, jak i tego zrozumienie). Rewolucji tej towarzyszyło dobrze dziś znane hasło demokratyzacji tańca, którego bezpośrednim wyrazem stało się radykalne poszerzenie tanecznego słownika o działania znane nam z codziennego życia, z bieganiem i chodzeniem na czele, co pozwoliło choreografom utworzyć egalitarną przestrzeń wspólnoty działających i oglądających. W rzeczywistości jednak chodziło wtedy o coś więcej: o naukę nowego sposobu patrzenia oraz dostrzegania tańca i jego organizacji – choreografii, która jako efemeryczna sztuka wymyka się naszemu postrzeżeniu. I want my dance to be a superstar! – wyznała także Rainer, co doprowadziło do zerwania z tradycyjną narracją, pozbawiło taniec przyczynowo-skutkowego spoiwa, oddzieliło go od osoby autora, uczyniło z tańca autonomiczny obiekt, a z ciała – głównego bohatera tej sztuki, podmiot i przedmiot choreografii. Poprzez programowe ujawnianie choreograficznych szwów,  koncentrację na prostych zadaniach, odsłanianie zasad rządzących organizacją ruchu, stworzono ramę nobilitującą ciało w ruchu i podnoszącą je do rangi obiektu, na który warto patrzeć, jak na każde inne dzieło sztuki. I co najważniejsze, przekierowano uwagę widza na wcześniej niezauważaną, a wszechobecną – choreografię codziennego życia, czyniąc z otaczającej nas rzeczywistości (także społecznej, także politycznej) istotny, wspólny dla działających i oglądających punkt odniesienia.

Poszerzanie pola to choreograficzny program Nowego Teatru i Art Stations Foundation

kuratorka: Joanna Leśnierowska