Fot. materiały organizatorów.
Boris Charmatz w ramach Pożegnania Emilii w Muzeum Sztuki Nowoczesnej, we współpracy z (sic!), Instytutem Adama Mickiewicza oraz Instytutem Muzyki i Tańca, pokaże swój performans expo zéro, stworzony dla Musée de la Danse.
Boris Charmatz oraz Pawel Althamer, Romain Bigé, Julie Cunningham, Janez Janša, Boris Ondreička, Chrysa Parkinson, Emily Roysdon, Marlène Saldana, Frank Willens.
Kiedy Boris Charmatz został dyrektorem Narodowego Centrum Choreografii w Nantes w 2009 roku, jedną z jego pierwszych decyzji była zmiana nazwy tego miejsca na Musée de la Danse. W towarzyszącym temu manifeście Charmatz wspominał o konieczności pozbycia się terminów „narodowy”, „centrum” oraz „choreografia”. Nie był to tylko sojusz ze sztukami wizualnymi, syndrom „zwrotu performatywnego” łączącego taniec i teatr ze sztuką współczesną, ale także początek badań nad ideą wystawiania i kolekcjonowania ruchu a także koncepcją wystaw choreograficznych łączących teorię z praktyką. „W świecie tańca, zwykle nie mamy muzeów, bo to nasze ciała zajmują się przechowywaniem sztuki” – twierdził choreograf.
Jednym z najważniejszych projektów Musée de la Danse jest expo zéro, choreograficzna wystawa umieszczona w punkcie zero. Jest to wystawa bez dzieł sztuki, ale z udziałem artystów, choreografów, tancerzy, filozofów, teoretyków, kuratorów. Nie przedstawia obiektów, rzeźb, instalacji, ani żadnych innych materialnych artefaktów, prezentuje za to inscenizowane rozmowy, krótkie pokazy choreografii, gesty, słowa i ruch. Dziesięć zaproszonych osób, za każdym razem jest to inna grupa, spędza cztery dni na intensywnej rezydencji, tworząc coś na kształt „do-and-think-tank’u”. Z tych rozmów tworzy się wizja potencjalnego „muzeum tańca” w choreograficznym performansie, który odbywa się ostatniego dnia.
expo zéro to inscenizowana wystawa, gdzie wybitni choreografowie tańczą i rozmawiają z artystami, pisarzami, krytykami i publicznością na temat powodów i sposobów – od najbardziej prywatnych po najbardziej polityczne – tworzenia ruchu. expo zéro miało wcześniejsze odsłony m.in. w Tate Modern w Londynie, Berliner Festwochen/Foreign Affairs, w BAK w Utrechcie, czy na festiwalu Performa 11 w Nowym Jorku.
Trudno było o bardziej właściwy moment na prezentację expo zéro w Muzeum Sztuki Nowoczesnej. Kiedy Muzeum musi wyprowadzić się z pawilonu Emilia, kiedy jego los staje się niepewny, a idea muzeum znów poddana zostaje redefinicji; i kiedy jedyna kolekcja to grupa ludzi: performerów i widzów zgromadzonych w jednym miejscu w tym samym czasie.
5 maja Boris Charmatz zatańczy solo Tino Sehgala (bez tytułu) w Sali Widowiskowej im. W. Krukowskiego w CSW w ramach przeglądu TERAZ/NOW organizowanego przez Fundację Ciało Się oraz CSW Zamek Ujazdowski.
Boris Charmatz to okrzyknięty swego czasu enfant terrible, a następnie wschodzącą gwiazdą współczesnego konceptualnego tańca choreograf, nauczyciel, badacz tańca, autor książek i publikacji – otwarty i wszechstronny. Dzięki debiutanckiej, bardzo radykalnej, a dziś już kultowej, choreografii aatt..enen..tionon w wieku zaledwie 23 lat szturmem zdobył europejskie sceny. Jego ostatnie projekty- spektakle to Enfants – na 26 dzieci, 9 tancerzy i 3 maszyny, zrealizowany w 2011 roku na festiwalu w Awinionie na dziedzińcu pałacu papieskiego, 50 ans de danse – spektakl poświęcony twórczości Merca Cunninghama z odtworzonymi wiernie choreografiami ze zdjęć i nagrań, wykonywany przez studentów, amatorów i zawodowych tancerzy, zmieniający swą nazwę, bez zmiany treści; spektakl Levée des conflits – choreografia, która zmienia formę bez ruchu a porusza się bez zmiany kształtu. Charmatz uczestniczy regularnie w projektach improwizowanych z takimi artystami jak Saul Williams, Archie Shepp, Médéric Collignon oraz Steve Paxton. Tańczy również w spektaklach Odile Duboc, Fanny de Chaillé, Pierre Alféri and Meg Stuart. Jako profesor wizytujący Berliński Universität der Künste przyczynił się do zmiany programu nauczania uczelni. Wraz z Izabelle Launay napisał książkę Podtrzymywać: à propos współczesnego tańca. Dyrektor Narodowego Centrum Choreografii przekształconego przez niego w Musée de la danse w Bretanii, które funkcjonuje także jako ruchoma platforma wymiany myśli, doświadczeń, idei, gdzie granice tańca są wciąż przesuwane.
***
expo zéro to projekt Borisa Charmatza/Musée de la danse. Edycja w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie została zainicjowana i jest kuratorowana przez Magdę Lipską i Joannę Warszę we współpracy z Borisem Charmatzem i Martiną Hochmuth.
Dzięki wsparciu Instytutu Adama Mickiewicza, Instytutu Tańca i Muzyki oraz (sic!) four seasons/ Fundacja Ciało Się.
Musée de la danse / Centre chorégraphique national de Rennes et de Bretagne pod kierownictwem Borisa Charmatza to stowarzyszenie utrzymywane z grantów Ministerstwa Kultury i Komunikacji Francji, Miasta Rennes oraz regionalnego samorządu Bretanii i Ille-et-Vilaine. www.museedeladanse.org
