Fot. z materiałów organizatorów.
Punkty styku. Performans i współczesność to druga część programu badawczego Muzeum Sztuki Nowoczesnej poświęconego sztukom performatywnym, przygotowywana we współpracy z André Lepeckim – profesorem Performance Studies na Uniwersytecie w Nowym Jorku (NYU).
Drugi wykład z cyklu Punkty styku dotyczyć będzie publiczności i performansu, poprowadzi go prof. Nicholas Ridout. Zastanowi się nad tym, jak figura widza – zarówno w teatrze jak i w szerszym kontekście publicznym – może być pomocna w zrozumieniu procesu formowania się podmiotowości w okresie panowania burżuazji w Europie od początku XVIII wieku. Taki powrót do historii ma na celu pokazanie, że współczesnego doświadczenia odbiorcy, a szerzej teorii recepcji nie można w pełni zrozumieć bez krytycznej oceny ich historycznego wymiaru.
Prowadzenie: Paweł Mościcki.
Cykl Punkty styku. Performans i współczesność w MSN realizowany jest we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca.
Nicholas Ridout: Profesor teatru i sztuk performatywnych na uniwersytecie Queen Mary w Londynie. W swoich badaniach naukowych zajmuje się głównie performansem w poszerzonym spectrum teatru, a także związkami pomiędzy teatrem, sztuką żywą, perfmansem i ekonomią, jak również teorią publiczności, sztuką partycypacyjną, pojęciem interkatywności i interpasywności. Jego ostatnie publikacje to: Amateurs: Theatre, Communism and Love (Ann Arbor, MI: University of Michigan Press, 2013), Oman, Culture and Diplomacy ( z J.Jones, Edinburgh University Press, 2010), Theatre and Ethics (Palgrave MacMillan, 2009), a także wspóredaktorem „Contemporary Theatres in Europe: A Critical Companion (London: Routledge, 2006) z J. Kelleher oraz Stage Fright, Animals, and Other Theatrical Problems (Cambridge: Cambridge University Press, 2006).
O programie Punkty styku:
Celem programu jest przyjrzenie się współczesnym dyskursom analizującym szeroko pojęte sztuki performatywne – badania te w znaczący sposób stymulują dziś rozwój tego zjawiska na świecie. Performans, który poprzez swój emancypacyjny charakter staje się kluczową formą sztuki współczesnej, na świecie budzi coraz większe zainteresowanie, w Polsce jednak jest formą ciągle relatywnie mało znaną i uprawianą. Coraz bardziej odczuwany jest też brak teoretycznej refleksji i słownika pozwalających zbliżyć się do współczesnych form performatywnych, które eksperymentalnie wchodzą w obszary dialogu z teorią sztuki, nowymi mediami, filozofią, polityką i sferą społeczną. A to właśnie performans zdaje się najpełniej oddawać dynamiczny charakter sztuki współczesnej, a też szerzej pojętej współczesności. Dziejąc się zawsze „tu i teraz”, z wpisanymi w taką postawę: otwartością na nieznane, spontanicznością, nieustanym emancypowaniem się i mierzeniem z „aktualnym”, jest to medium, które w sztuce każe wybrzmieć pytaniom o jej przedmiot, materiał, język, ekonomię twórcy i widza, a także – lub przede wszystkim – o jej polityczną skuteczność. Tym samym każe nieustannie zadawać tak samo jak on sam dynamiczne pytanie o współczesność i bycie współczesnym.
