Fot. Fred Moten
Punkty styku. Performans i współczesność to druga część programu badawczego Muzeum Sztuki Nowoczesnej poświęconego sztukom performatywnym, przygotowywana we współpracy z André Lepeckim – profesorem Performance Studies na Uniwersytecie w Nowym Jorku (NYU). Piąty wykład z cyklu dotyczyć będzie performansu i „czarności”. Wychodząc od nowatorskich analiz czarnych krytyczek feministycznych Hortense Spillers i Saidiyi Hartman, wykład ma na celu stworzenie takiego rozumienia ciała jako mięsa (flesh), w odróżnieniu od ciała (body), które posłuży za podstawę teoretyczną nie tylko dla „czarnego performansu”, ale również nieredukowalnej „czarnej siły” w performansie.
Zakłada to rozróżnienie między „czarnością” a ludźmi, którzy są nazywani „czarnymi”. Wykład opiera się na następujących dwóch tezach, które Fred Moten spróbuje skonkretyzować: po pierwsze, że performans jest kluczowy dla dokładnego zrozumienia tego rozróżnienia, a po drugie, że to rozróżnienie jest kluczowe dla dogłębnego zrozumienia sztuki w dzisiejszym świecie.
Fred Moten: Specjalizuje się w dziedzinie sztuki i kultury Afro-Amerykańskiej (black studies), w ramach której zajmuje się głównie zagadnieniami z pola performansu, poezji i teorii krytycznych. Jest autorem: Arkansas (Pressed Wafer Press, 2000), Poems (z Jim Behrle; Pressed Wafer Press, 2002), In the Break: The Aesthetics of the Black Radical Tradition (University of Minnesota Press, 2003), I ran from it but was still in it (Cusp Books, 2007), Hughson’s Tavern (Leon Works, 2008) i B Jenkins (Duke University Press, 2010). Wykłada poezję nowoczesną na Riverside Universtity w USA.
O programie Punkty styku:
Celem programu jest przyjrzenie się współczesnym dyskursom analizującym szeroko pojęte sztuki performatywne – badania te w znaczący sposób stymulują dziś rozwój tego zjawiska na świecie. Performans, który poprzez swój emancypacyjny charakter staje się kluczową formą sztuki współczesnej, na świecie budzi coraz większe zainteresowanie, w Polsce jednak jest formą ciągle relatywnie mało znaną i uprawianą. Coraz bardziej odczuwany jest też brak teoretycznej refleksji i słownika pozwalających zbliżyć się do współczesnych form performatywnych, które eksperymentalnie wchodzą w obszary dialogu z teorią sztuki, nowymi mediami, filozofią, polityką i sferą społeczną. A to właśnie performans zdaje się najpełniej oddawać dynamiczny charakter sztuki współczesnej, a też szerzej pojętej współczesności. Dziejąc się zawsze „tu i teraz”, z wpisanymi w taką postawę: otwartością na nieznane, spontanicznością, nieustanym emancypowaniem się i mierzeniem z „aktualnym”, jest to medium, które w sztuce każe wybrzmieć pytaniom o jej przedmiot, materiał, język, ekonomię twórcy i widza, a także – lub przede wszystkim – o jej polityczną skuteczność. Tym samym każe nieustannie zadawać tak samo jak on sam dynamiczne pytanie o współczesność i bycie współczesnym.
Cykl Punkty styku. Performans i współczesność w MSN realizowany jest we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca.
