Untitled, Temporary Services, Students at Columbia College, Chicago
Punkty styku. Performans i współczesność to druga część programu badawczego Muzeum Sztuki Nowoczesnej poświęconego sztukom performatywnym, przygotowywana we współpracy z André Lepeckim – profesorem Performance Studies na Uniwersytecie w Nowym Jorku (NYU). Trzeci wykład z cyklu poprowadzi prof. Shannon Jackson.
Opierając się na tezach swojej najnowszej książki Social Works: Performing Arts, Supporting Publics (Routledge, 2011) Shannon Jackson rozważy zarówno możliwości, jak i problemy, wynikające z próby pogodzenia różnych tradycji eksperymentalnej praktyki artystycznej, teorii społecznej i politycznego zarządzania. Performans mógłby stać się dla nich wspólną płaszczyzną, ale wyobrażenia na temat jego społecznego potencjału w poszczególnych kontekstach artystycznych oraz systemach politycznych są bardzo różne. Wykład przeanalizuje kluczowe zagadnienia dotyczące próby integracji performansu i teorii społecznej oraz, przywołując różne konteksty sztuki performansu, rozważy kwestie relacyjności, antagonizmu i praktyk publicznych pojawiających się w różnych sferach sztuki.
Prowadzenie: Ewa Majewska
Cykl Punkty styku. Performans i współczesność w MSN realizowany jest we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca.
Shannon Jackson
Profesor teatru, tańca i studiów performatywnych na University of California w Berkeley i dyrektorką Arts Research Center tamże. W swoich poszukiwaniach badawczych zajmuje się głownie związkami performansu i sfery publicznej. Jej ostatnie publikacje to Social Works: Performing Art, Supporting Publics (Routledge 2011), Lines of Activity: Performance, Historiography, and Hull-House Domesticity (2000) i Professing Performance: Theatre in the Academy from Philology to Performativity (2004).
O programie Punkty styku:
Celem programu jest przyjrzenie się współczesnym dyskursom analizującym szeroko pojęte sztuki performatywne – badania te w znaczący sposób stymulują dziś rozwój tego zjawiska na świecie. Performans, który poprzez swój emancypacyjny charakter staje się kluczową formą sztuki współczesnej, na świecie budzi coraz większe zainteresowanie, w Polsce jednak jest formą ciągle relatywnie mało znaną i uprawianą. Coraz bardziej odczuwany jest też brak teoretycznej refleksji i słownika pozwalających zbliżyć się do współczesnych form performatywnych, które eksperymentalnie wchodzą w obszary dialogu z teorią sztuki, nowymi mediami, filozofią, polityką i sferą społeczną. A to właśnie performans zdaje się najpełniej oddawać dynamiczny charakter sztuki współczesnej, a też szerzej pojętej współczesności. Dziejąc się zawsze „tu i teraz”, z wpisanymi w taką postawę: otwartością na nieznane, spontanicznością, nieustanym emancypowaniem się i mierzeniem z „aktualnym”, jest to medium, które w sztuce każe wybrzmieć pytaniom o jej przedmiot, materiał, język, ekonomię twórcy i widza, a także – lub przede wszystkim – o jej polityczną skuteczność. Tym samym każe nieustannie zadawać tak samo jak on sam dynamiczne pytanie o współczesność i bycie współczesnym.
