Re:Wizje Sztuki 5, jubileuszowa odsłona popularnego multidyscyplinarnego przeglądu sztuki, odbywa się w tym roku po nową nazwą i w innym kształcie. Po raz pierwszy przegląd ma temat przewodni – jest nim pytanie „Po co nam sztuka?”. Wszystkie projekty zorganizowane są więc wokół pytania o miejsce sztuki w życiu społecznym i publicznym, jej funkcję, znaczenie i sens. W bloku tanecznym znalazło się w tym roku pięć projektów – przy czym niektórych twórców publiczność warszawska ma okazję oglądać po raz pierwszy, jak Małgorzatę Haduch i Barbarę Bujakowską – najczęściej mających charakter interdyscyplinarny. W komisji odpowiadającej za wybór przedsięwzięć tanecznych znaleźni się w tym roku tancerze Paulina Święcańska i Michał Piróg oraz krytyczka Julia Hoczyk.
Minimalistyczna forma, architektura przestrzeni, site-specific, work in progress – to pojęcia, które najlepiej opisują taniec na tegorocznych Re:wizjach. Obecnie coraz bardziej popularne stają się projekty tworzone specjalnie na potrzeby konkretnych miejsc – w swoistym z nimi dialogu – i w krótkim okresie czasu. Związane jest to z sytuacja lokalową (brakiem miejsc i rosnącą niechęcią do tradycyjnych przestrzeni performatywnych typu czarne pudełko – black box), jak również z szybkim stylem życia. Prawie nie istnieją już gotowe dzieła, zmieniając się raczej w nieustanne prace w procesie lub/i site-specific. Materia twórcza jest tu żywa i przechodzi transformację, a widz wciąż zmierza się z próbą określania i nazywania tego, co ogląda, w czym uczestniczy i co niejednokrotnie współtworzy.
Blok taniec na Re:wizjach obejmuje 5 projektów taneczno-performatywnych, a każda z jego prezentacji wchodzi w interakcję z innymi dziedzinami sztuki, takimi jak m.in. visual i architektura przestrzeni. PKiN – przestrzeń performatywna festiwalu – jest miejscem niezaprzeczalnie kultowym, a jednocześnie kreuje specyficzne warunki do prezentacji sztuki: jego przestrzenie same w sobie tworzą oddzielne widowisko. Dlatego tegoroczny taniec jest mocno osadzony w przestrzeni – nic do niej nie dodajemy, lecz raczej pokazujemy miejsca zastane.
Projekt/performance grupy Mala Duet, zainspirowany metodą notacji ruchu Rudolfa Labana zagospodarowuje przestrzeń wizualnie, wykorzystując i podkreślając elementy zastane.
Projekt taneczny szkoły tańca Ohlala stanowi natomiast kontrapunkt dla patetycznych i monumentalnych przestrzeni PKiN. Szczególną rolę odgrywają tu rekwizyty i wykorzystywana forma ruchu, czyli współczesny taniec na rurach, które same już stają się instalacją w czasie pomiędzy spektaklami.
Oblepianie Warszawy to kolejny projekt site-specific, poprzez formę żywych rzeźb ukazujący – i w pewein sposób odkrywający na nowo – mniej lub bardziej określone miejsca i obiekty PKiN.
Do minimalistycznych form należy również projekt Basi Bujakowskiej 3D-ance – solo na tancerkę i dwa projektory – interesujący komentarz do współczesnej rzeczywistości 3D, jak również autokomentarz na temat sztuki tańca.
Ostatni projekt stanowi work in progress Małgorzaty Haduch przygotowywany we współpracy z warszawskimi tancerzami. W oparciu o podejście site-specfic projekt ten wykorzystuje miejsca zastane, w których tancerze eksplorują technikę tańca improwizowanego Davida Zambrano Passing Through. To zarazem kolejna propozycja minimalistyczna na festiwalu – przygotowana w ciągu 3-dniowych warsztatów.
Do pobrania:
