Warszawa/Scena E12/Teatr:Teatr Inoj „Opowieść o studni” oraz „Skórki pomarańczy” – reż. i chor. Katarzyna Kryczka

Zdjęcie: Warszawa/Scena E12/Teatr:Teatr Inoj  „Opowieść o studni” oraz „Skórki pomarańczy” – reż. i chor. Katarzyna Kryczka

Teatr Tańca Inoj, Skórki pomarańczy. Fot. Wojciech Gruszczyński.

Wersja do druku

Udostępnij

Opowieść o studni oraz Skórki pomarańczy to spektakle w reżyserii i choreografii Katarzyny Kryczki. Dwa interesujące widowiska ruchowe aktorek, które tańczą swój inny kosmos (inoj to prasłowiański inny).

Opowieść o studni to widowisko ruchowe, charakteryzujące się malarską wrażliwością, rozpisane na trzy aktorki. W ich prostych, ale poetyckich etiudach mieszała się tęsknota za wytchnieniem, za studnią‑oazą z klaustrofobiczną szarpaniną w studni-więzieniu. Reżyserka, Katarzyna Kryczka, narzuciła spektaklowi dobre tempo, dramaturgia jej choreografii utrzymuje świadków Opowieści w skupieniu i pozwala oswoić się z trudnym, nie w pełni określonym światem przedstawienia. Taniec w Inoj nie stara się kopiować osiągnięć znanych teatrów. Nie szuka w ruchu struktur narracyjnych, nie mnoży postmodernistycznych aluzji – stara się wypracować własną formułę.

Tytułowa studnia jest miejscem, do którego podążają spragnieni. Staje się zatem celem i sensem. Dla jednych najważniejsza jest podróż i dotarcie do niej, dla innych spełnieniem jest dopiero jej zawartość. Symboliczna studnia stanowi wyjście do tanecznych rozważań na temat pragnień, oczyszczenia, spełnienia i rozczarowań. To opowieść o spotkaniu samego siebie i innych, o sięganiu w głąb by ujrzeć nowe, nieznane ja. Spektakl odwołuje się do kulturowych ujęć pojęcia studni i tekstów, w których motyw studni odgrywa znamienną rolę.

Skórki pomarańczy powstał z inspiracji literackich oraz na podstawie własnych doświadczeń i obserwacji. Literatura i towarzyszące procesowi tworzenia długie rozmowy dały początek tanecznym obrazom doświadczania odejścia.

Jak niemoc bliskiej osoby wpływa na nas, otoczenie i nasze pytania o rzeczy ostateczne? Czy odchodzenie jest rozpaczą, radością przechodzenia, czy może celebracją chwil jeszcze nieutraconych? W jaki sposób i co, krzyczy ten który pozostaje? Z czym przychodzi do chorego?

Koordynator wydarzenia: Magdalena Chabros (MCKiS), m.chabros@mckis.waw.pl.

KALENDARIUM

ARCHIWUM WYSTAWIEŃ

godz. 19:00

Warszawa: Mazowieckie Centrum Kultury i Sztuki w Warszawie, ul. Elektoralna 12

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close