Warszawa/Scena Tańca Studio 2016/II: „Dances with Camera” – prezentacje konkursowych filmów tanecznych

Wersja do druku

Udostępnij

W ramach drugiej odsłony Sceny Tańca Studio 2016 odbędą się pokazy filmów krótkometrażowych z konkursu Dances with Camera. Dances with Camera to międzynarodowy konkurs krótkometrażowych filmów, których wspólnym językiem jest taniec, ruch, szeroko pojęta fizyczna ekspresja. Dances with Camera jest częścią festiwalu filmów krótkometrażowych Short Waves Festival już od trzech lat, prezentując wyselekcjonowane filmy tańca z całego świata. Selekcjonerką konkursu Dances with Camera jest Regina Lissowska-Postaremczak, z którą spotkanie po pokazie 22 marca 2016 roku poprowadzi Jadwiga Majewska.

Film tańca, screendance, videodance – to nie tylko taniec tworzony dla kamery; to artystyczna forma, w której splatają się różne gatunki filmu, sztuk wizualnych i mediów; formy tradycyjne i eksperymentalne; fabularne opowieści i całkowicie abstrakcyjne obrazy.

Program dzień 3:

Every-one, reż. Willi Dorner, Austria, 2015, 9’53”

Film inspirowany jest książką Wynaleźć codzienność. Sztuki działania Michela de Certeau. Film poświęcony jest zwykłemu człowiekowi, zwyczajnemu bohaterowi, wszechobecnej postaci, w niezliczonych tysiącach chodzących po ulicach. Ten anonimowy bohater jest pradawny. Powoli znikają reprezentanci, którzy dawniej symbolizowali rodziny, grupy i zakony. Widzimy nadejście liczb. Nadchodzą wraz z demokracją, dużym miastem, administracją, cybernetyką. To elastyczna i ciągła masa, tkana ciasno jak tkanina bez rozdarć i łat, mnóstwo policzalnych bohaterów, którzy tracą imiona i twarze, stając się zaszyfrowaną rzeką ulic, zmiennym językiem obliczeń i racjonalizacji, które nie należą do nikogo”.

Home Alone, reż. Adi Halfin, Izrael, 2013, 2’0”

Eksploracja opuszczonego domu, która angażuje wszystkie zmysły, kwestionuje granice ciała, grawitacji i perspektywy. Film gra z atmosferą „domu pod nieobecność rodziców” przez sposób, w jaki tancerze twórczo wykorzystują przestrzeń opuszczonego budynku, łącząc ułożoną i improwizowaną choreografię.

Gone, reż. Helena Jónsdóttir, Vera Sölvadóttir, Iceland, 2015, 15’58”

Kto żyje twoim życiem, gdy ciebie tam nie ma? Gone to humorystyczny thriller, który daje nam niezwykły wgląd w podróż pewnego człowieka do tańca życia. Gone to kino fizyczne. Mężczyzna w średnim wieku odwiedza Gljufrasteinn, dom w Islandii, gdzie laureat Nagrody Nobla pisarz Halldór Laxness mieszkał z żoną Audur. Pod nieobecność pary człowiek wchodzi do domu i spędza tam dzień. Kto jest nieobecny? Czy on naprawdę istnieje? Co, jeśli podczas twojej nieobecności, ktoś spędził dzień w twoim domu? Czy kiedykolwiek byś się dowiedział? Główny bohater jest grany przez znanego aktora islandzkiego Ingvara E. Sigurdssona. Dom zauważa intruza i mamy wrażenie, że obserwuje go bardzo uważnie. Zegar tyka niecierpliwie, obrazy na ścianie śledzą go wzrokiem, mówi do niego radio. W każdym momencie ktoś może wejść lub nie.

Migration, reż. Daphna Mero, USA, 2015, 13’31”

Eksperymentalny film, który łączy taniec i choreografię w strukturze narracyjnego filmu. Film przedstawia imigrację jako dehumanizujący proces dokonujący się w obojętnej machinie biurokracji. Narracja filmu podąża za młodą kobietą, imigrantką czekającą na spotkanie z urzędnikiem podejmującym decyzję w jej sprawie. Oko kamery zagląda w świat pracy papierkowej i bada, poprzez ruch i z wielu punktów widzenia, jak w działanie biurokratycznej machiny formuje i przekształca wyobcowane relacje międzyludzkie. Przestrzeń jest dekonstruowana i rekonstruowana w próbie dotarcia do wspólnej płaszczyzny, punktu odniesienia pozwalającego odnaleźć się w biurokratycznym świecie, przekroczyć przepaść między tymi, którzy szukają pomocy, a tymi, którzy starają się jej udzielić.

Heaven is a Place, reż Kayla Parker, Wielka Brytania, 2014, 16’30”

Film stworzony we współpracy z członkami społeczności LGBT w Plymouth, których osobiste opowieści o tęsknocie i stracie zostały oddane poprzez serię spotkań w opuszczonych obszarach granicy miasta z morzem. Są to: likwidowane umocnienia wojskowe Devil’s Point, rozpadające się zabudowania rekreacyjne Plymouth Hoe, słynny Lion’s Den, który był niegdyś (nie)sławnym męskim kąpieliskiem dla nudystów oraz pełny surowego piękna dworzec autobusowy Bretonside z 1950 roku, który wkrótce zostanie zburzony, by na tym miejscu powstał kolejny obiekt rozrywkowy. Inspirowany twórczością Jeana Geneta, Heaven is a place eksploruje temat melancholii i erotyzmu miejsc poprzez ludzką geografię przystani i przejść. Film umieszcza współczesne, queerowe ciała w przestrzeniach przeszłości Plymouth, kontrastując ich przemijającą materialność ludzkiego ciała w ruchu z nieuchwytnym charakterem elementarnych sił, wiatru i morza, w kontekście historii tych miejsc.

Lola, reż. Florence Freitag, Johannes Plank, Alexandre Munz, Niemcy, 2015, 4’12”

Lola to trzecia część trylogii, stworzonej we współpracy tancerza i choreografa Alexandre Munza, reżysera Florenca Freitaga, filmowca Johannesa Planka i kompozytora Fabiana Russa. Film został nagrany podczas czterodniowej, intensywnej sesji filmowej w Paryżu. Trylogia koncentruje się na pracy z trzema różnymi organami: ciałem tancerza, ciałem muzycznym i z miejskim „organizmem” Paryża. Lola to jedyna część nagrana we wnętrzu, nawiązująca do procesu pracy z zewnątrz do wewnątrz, coraz bliżej ruchu tancerza oraz zrozumienia i dekonstrukcji jego ciała.

Więcej informacji:

http://shortwaves.pl

https://www.facebook.com/festiwalshortwaves/

Organizatorem Short Waves Festival jest Fundacja Edukacji Artystycznej AdArte www.adarte.pl

W materiałach promocyjnych wykorzystano fotografię autorstwa Karola Wysmyka (https://www.facebook.com/nie.zaslaniaj).

Logo Dances with Camera (miniaturka) Shortwaves Festival 2016 (miniaturka)