Warszawa: Sztuka Nowa „Przestrzenie Kobro” – reż. Dawid Żakowski

Europejska awangarda artystyczna w okresie międzywojennym przyniosła rewolucyjne zmiany w postrzeganiu sztuk wizualnych. Jedną z przedstawicielek tamtego czasu była Katarzyna Kobro – artystka i rewolucjonistka teorii rzeźby. Jej opracowana wspólnie z Władysławem Strzemińskim rozprawa z 1931 roku Kompozycja przestrzeni: obliczenia rytmu czasoprzestrzennego stała się punktem wyjścia do pracy nad stworzeniem międzynarodowego performansu immersyjnego – Przestrzenie Kobro. Na jego kolejne pokazy w Warszawie zaprasza Mazowieckie Instytut Kultury.

Wersja do druku

Udostępnij

Pod względem formalnym, praca nad spektaklem stała się doświadczeniem zespołowym, a jego celem było znalezienie modelu, który pozwoli teoretyczne rozważania nad istotą i funkcją rzeźby przełożyć z myśli awangardowej na współczesne języki: performatywne, choreograficzne i społeczne.

Teoria Kobro i Strzemińskiego to nie tylko matematyczna analiza formalna, poprowadzona przez subiektywną historię rzeźby od prymitywizmu przez architektoniczną rzeźbę gotycką, dynamizm baroku, ale również opowieść o poszukiwaniu nowej idei rzeźby – kompozycji przestrzennej postrzeganej w duchu unizmu, występującej w relacji, otwartej na czas, przestrzeń, komunikację i na wspólnotę.

Performatywne badanie osiągnięć międzywojennej awangardy stawia przed dzisiejszymi twórcami pytanie: czy doświadczenie wspólnoty jest jeszcze możliwe?

Przestrzenie Kobro jest częścią międzynarodowego projektu Embodied Ideas, w ramach którego Stowarzyszenie Sztuka Nowa we współpracy z Priestor Súčasného Tanca (Koszyce, Słowacja), Move Ostrava (Ostrava, Czechy), Ziggurat Project (Budapeszt, Węgry) prowadzi badania nad dziedzictwem awangardy krajów wyszehradzkich.

Teoria Kobro i Strzemińskiego stała się inspiracją dla poszukiwań transgresji rzeźby w historycznie pojmowanym czasie i przestrzeni. Badania te, w których uczestniczyli poprzez pracę warsztatową wszyscy twórcy, stały się inspiracją do opracowania koncepcji reżysersko-choreograficzno-performatywnej, nad którą wspólną pracę podjęli Dawid Żakowski i Zofia Urszula Komasa wraz z czwórką zaproszonych do projektu choreografów Agnieszka Kryst, Kat Rampackova, Jana Ryslava, Martin Talaga.

Reżyser, Dawid Żakowski, w następujący sposób opowiada o założeniach tej koncepcji:

Chcielibyśmy stworzyć przestrzeń performatywną otwartą również dla widza. Instalację tworzyć będzie niezdefiniowany ruch widzów, jak i ruch performerów – ustrukturyzowany i wyznaczony przez ramy czasoprzestrzeni, zaprojektowany przez choreografów. Ten wspólny wykładnik będzie tworzył swojego rodzaju algorytm zachowań, przemieszczeń, migracji, jakie odbywają się na płaszczyźnie czasoprzestrzeni. Będzie to instalacja, performans immersyjny, którego rejestrację będziemy mogli śledzić na mapie przemieszczających się elementów, znajdujących się w przestrzeni.

Koncepcja i reżyseria: Dawid Żakowski
Kurator: Zofia Urszula Komasa
Dramaturg: Patrycja Babicka
Choreografia: Kat Rampackova (Słowacja), @Martin Talaga (Czechy), Agnieszka Kryst (Polska); Jana Ryslava (Czechy)
Performerzy: Borys Jaźnicki, Paweł Mandziewski, Michał Tokarski oraz gość specjalny Daniela Komędera-Miśkiewicz.
Muzyka: Kasai, A_GIM
Wideo: Kristóf Szabó (Węgry)
Światło i przestrzeń: Tadeusz Perkowski
Kostiumy: ZUK Studio
Produkcja: Ive Ostrowska, Karolina Dziełak-Żakowska/Stowarzyszenie Sztuka Nowa
Współpraca kuratorska: Katarzyna Słoboda, Muzeum Sztuki w Łodzi

Szczegóły w wydarzeniu:
https://fb.me/e/1iPSzMTqd

Pokazy spektaklu współfinansowane przez m.st. Warszawa w ramach projektu Repertuar Sztuki Nowej 2022.