Fot. z archiwum MAZOWSZA.
Tytułowa studnia jest miejscem, do którego podążają spragnieni. Staje się zatem celem i sensem. Dla jednych najważniejsza jest
podróż i dotarcie do niej, dla innych spełnieniem jest dopiero jej zawartość. Na miejscu często okazuje się, że już samo podniesienie
kamienia skrywającego żywą głębinę jest niemożliwe. Studnia jest stała, bywa niedostępna, zaprasza i zaskakuje, ale zawsze wymaga
od nas wysiłku.
Symboliczna studnia stanowi wyjście do tanecznych rozważań na temat przemieniania, pragnień, oczyszczenia, spełnienia i rozczarowań. To opowieść o spotkaniu samego siebie i innych, o sięganiu w głąb by ujrzeć nowe, nieznane ja. Spektakl odwołuje się do kulturowych ujęć pojęcia studni i tekstów w których motyw studni odgrywa znamienną rolę m.in. Małego Księcia Antoine de Saint-Exupéry’ego, Opowieści Biblijnych, Kroniki ptaka nakręcacza H. Murakamiego.
„Pustynię upiększa to, że gdzieś w sobie kryje studnię. (…) to co upiększa dom czy gwiazdy, czy pustynię, jest niewidzialne. (…) Słuchaj obudziliśmy studnię i ona śpiewa… (…) Zrozumiałe już, czego szukał. Podniosłem wiadro do jego warg. Pił, mając oczy zamknięte. To było tak piękne jak święto. To było czymś więcej niż pożywieniem. Ta woda zrodzona była z marszu pod gwiazdami, ze śpiewu bloku, z wysiłku mych ramion. Sprawiała radość sercu (…) To, czego szukają, może być ukryte w jednej róży lub w odrobinie wody… (…) Lecz oczy są ślepe. Szukać należy sercem.”
Antoine de Saint-Exupéry, Mały Książę
„Myślę, że serce przypomina głęboką studnię. Nikt nie wie, co jest na dnie. Można tylko sobie wyobrażać na podstawie tego, co czasami wypływa na powierzchnię.”
H. Murakami
„Lecz ja już do nich nie należę. Są na powierzchni ziemi, a ja w głębokiej studni. Posiadają światło, a ja staram się je utracić. Czasami
myślę, że być może nie uda mi się już wrócić do tamtego świata. Być może nigdy nie przytulę już puszystego kota. (…) Jest to jakby wyznanie wiary. Chcę im pokazać, że przyjmuję ciemność bezwarunkowo. (…) Nie ma tu pór roku, nie ma nawet czasu.”
H. Murakami, Kronika ptaka nakręcacza
„(…) Panie, nie masz czerpaka, a studnia jest głęboka. Skądże więc, weźmiesz wody żywej? Czy Ty jesteś większy od ojca naszego,
Jakuba, który dał nam tę studnię, i on sam z niej pił, i jego synowie, i jego bydło? (…) Każdy, kto pije tę wodę, znów będzie pragnął. Kto zaś będzie pił wodę, którą Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, która Ja mu dam, stanie się w im źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu. (…) Panie, daj mi tej wody, abym już nie pragnęła i nie przychodziła tu czerpać.”
Ewangelia wg Św. Jana 4, 10-15
Opowieść o studni
choreografia i reżyseria: Katarzyna Kryczka
muzyka: Paulina Ceremużyńska, Jan Pałys
montaż ścieżki dźwiękowej: Jan Pałys
realizacja świateł, plakat: Paweł Śmiałek
projekt i wykonanie kostiumów: Sebastian Szczepański
dekoracje: Remigiusz Stopa
obsada: Katarzyna Milczewska, Elżbieta Pańkowska, Khrystyna Struk
