Warszawa/Warszawska Jesień: Trio Journal Intime „Inoculate?”

Podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień 2015 odbędzie się pierwsze wykonanie utworu Inoculate? Kaspra Teodora Toeplitza. Wystąpi Trio Journal Intime, zatańczy Déborah Lary. Autorką choreografii jest Myriam Gourfink.

Trio Journal Intime – założony w 2006 roku francuski zespół wykonuje muzykę kameralną oraz skomplikowaną muzykę improwizowaną. Swobodnie porusza się w muzyce gatunkowo niesprecyzowanej, wykonując oryginalne kompozycje i odważne aranżacje, gromadząc unikalne doświadczenia w nieskończonej sferze dźwięku. Członkowie Tria współpracują z Jacques’em Higelinem, André Minviellem, Fredem Pallemem i Le Sacre du Tympan, Denisem Charolles’em i La Campagnie Les Musiques à Ouïr, Erikiem Lareinem oraz Tonym Hymasem. Grali także z Rodolphem Burgerem, Markiem Ducretem i Vincentem Peiranim. Obdarzeni niezwykłą techniką, niespożytą energią i odważnym pragnieniem przygody, muzycy Tria Journal Intime naznaczyli europejską scenę jazzową swą dziką muzyką zawierającą elementy tańca, śpiewu, szeptu i krzyku, dążąc konsekwentnie do stworzenia elektryzującej ody do muzyki akustycznej.

Trio JOURNAL INTIME
Kasper Teodor Toeplitz, koncepcja, programowanie i live electronics
Déborah Lary, taniec, data-noise
Myriam Gourfink, choreografia
Zak Cammoun, reżyser dźwięku

Kasper Teodor Toeplitz – kompozytor i muzyk działający na pograniczu muzyki akademickiej (opery, utwory na orkiestrę i zespoły kameralne), eksperymentalnej muzyki elektronicznej oraz noise’u. W swojej twórczości wykorzystuje głównie komputer, służący mu jako narzędzie myśli i kompozycji, oraz tradycyjne instrumenty poddawane przetwarzaniu i preparowane – tworząc z ich połączenia analogowo-cyfrowe hybrydy dźwiękowe. Realizuje także projekty interdyscyplinarne z pogranicza performansu i tańca współczesnego. Toeplitz współpracował z wieloma instytucjami (GRM, IRCAM, Radio-France, GMEM, GRAME, ZKM), muzykami (Eliane Radigue, Zbigniew Karkowski, Phil Niblock, Dror Feiler, Tetsuo Furudate, Francisco Lopez, Z’EV, Art Zoyd, Ensemble Phoenix) i tancerzami (Myriam Gourfink). Jest laureatem licznych nagród i odznaczeń (m.in. Villa Medicis Hors-les-Murs w Nowym Jorku, Villa Kujoyama w Japonii, DAAD w Berlinie, nagroda Giga Hertz ZKM Karlsruhe, Institut Français w Polsce). Jego dyskografia obejmuje ponad 60 publikacji.

Ważniejsze utwory: J’irai vers le nord, j’irai vers la nuit polaire, opera (1989), LHOW na orkiestrę symfoniczną (1991), Zora Mudd na 27 gitar elektrycznych i basowych (1995), I Kwartet smyczkowy (1997), II Kwartet smyczkowy (1997), Virus na live electronics (1998), Kernel#2 na trzy komputery (2002), Capture na trzy tancerki, live electronics i wideo (2005), Champ de larmes, projekt multimedialny (2006), Molecular Black, projekt multimedialny (2006), Le Chant d’Enoch na theremin i dźwięki elektroniczne (2006), Frøz # 5 na saksofon kontrabasowy i Max MSP (2006), GELa na orkiestrę instrumentów dętych i czworo solistów (2007), Dust Reconstruction na saksofon, dudy i live electronics (2007), Marine na elektronikę (2008), LFO na orkiestrę instrumentów basowych (2010), Théorie des cordes na gitarę basową i kontrabas (2010), Trans_Niagara na live electronics (2010), Eclipse continue na live electronics (2010), The Monster Which Never Breathes na organy i live electronics (2010), Choisir le moment de la morsure na gitarę elektryczną (2010), Rupture & dissipation na zespół (2012), Territoire de perte na gitarę elektryczną (2012), Szkic #3 na zespół (2012), Wolf Tone, utwór akuzmatyczny (2012), Araneide na live electronics (2013), Déperdition na kontrabas solo (2013), Convergence, Saturation & Dissolution na harfę elektryczną i live electronics (2014), INFRA na basy elektryczne (2014), Infra_Exposure, instalacja/performance/koncert na bas elektryczny solo (2015).

Déborah Lary ur. w 1977 r., w latach 1988–91 uczyła się baletu w Konserwatorium Paryskim. Dwa lata później wstąpiła do trupy Catherine Escarret, do której należą zarówno dzieci, jak i dorośli tancerze. W 1999 r. uzyskała dyplom z tańca współczesnego w ramach Międzynarodowych Spotkań Tanecznych (RIDC). Była także członkinią zespołów: Serge’a Keutena, Faizala Zehgoudiego, Arteos (Sycylia), Esther Aumatell (Nantes) oraz CCN Karine Saporty. W 2003 poznała Oliviera Bodina, z którym współpracowała przez trzy lata, a w 2005 roku odkryła twórczość Myriam Gourfink i wzięła udział w tworzeniu This is the House. Uczestniczyła także w projekcie X event 2 Les Gens d’Uterpan, angażując się przez kilka miesięcy w jego wykonanie w ramach Biennale Sztuki Współczesnej w Lyonie (2007). W 2008 współpracowała z Tartinville oraz Les Gens d’Uterpan.

Myriam Gourfink jest jedną z najważniejszych postaci na francuskiej scenie choreograficznej, występuje gościnnie na wielu festiwalach (m.in. Springdance w Nowym Jorku, Kunstenfestivaldesarts w Brukseli, Festival de la Bâtie w Genewie, Danças Na Cidade w Lizbonie). Była artystką rezydentką IRCAM (2004−05) i Studia Sztuki Współczesnej Fresnoy (2005−06), a następnie pełniła funkcję dyrektora Centrum Badań Choreograficznych i Kompozycji (CRCC) Fundacji Royaumont (2008−12). Myriam Gourfink opiera swą pracę na technikach oddechowych jogi. Jej idea polega na poszukiwaniu wewnętrznej potrzeby, która prowadzi do ruchu. Organizacja punktów podparcia ciała związana z oddechem jest bardzo ścisła, natomiast świadomość przestrzeni – chwiejna. Taniec staje się powolnym, żmudnym ruchem w czasie. Wiedza o ruchu i przestrzeni umożliwia tworzenie choreografii bez studyjnych prób. Dzięki wiedzy o sytuacji tańca nie ma potrzeby poruszać ciałem, by ów taniec poczuć: można go odtworzyć przy pomocy samych zmysłów i umysłu. Podobnie jak muzycy, do stworzenia geometrycznego uniwersum i poetyckiej narracji tanecznej Myriam Gourfink wykorzystuje symboliczny system zapisu. Po studiach nad notacją Labana pod kierunkiem Jacqueline Challet Haas, wyszła ona od tego systemu w kierunku sformalizowania własnego języka kompozytorskiego. Każda choreografia skłania wykonawcę do tego, by uświadamiał sobie własne działania, podejmował czynności, konfrontował się z tym, co niespodziewane w zapisanym tekście, na który stale musi reagować. Na potrzeby niektórych projektów zapis oparty został na komputerowych programach kodujących i odtwarzających w czasie rzeczywistym zanotowane kompozycje: program odtwarza całość zapisu i generuje miliony możliwych sekwencji kompozycyjnych. Wykonawca, za pośrednictwem czujników, kieruje procesem modyfikacji partytury choreograficznej wyświetlanej na monitorach. Serce czasoprzestrzennych relacji stanowi zatem komputer. W przebiegu utworu umożliwia on strukturowanie materiału w coraz to nowych kontekstach

Więcej o Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej Warszawska Jesień