"Fearless", Fot. Adam Ciereszko
Organizatorzy XVI edycji Międzynarodowego Festiwalu Tańca ZAWIROWANIA zapraszają na prezentację trzech choreografii laureatów Konkursu Choreograficznego MASDANZA, który odbył się w październiku 2020 roku w Hiszpanii. W ramach jednego wieczoru pokażemy prace Danielle Huyghe & Alexandra Verschuuren, Giovanni Insaudo i Giorgia Gasparetto.
Danielle Huyghe & Alexandra Verschuuren Out of the Blue
Strange Strangers to holendersko-belgijski zespół założony w 2018 roku przez Danielle Huyghe i Alexandrę Verschuuren. Zespół powstał z bliskiej przyjaźni między tancerkami z czasów licealnych w de!Kunsthumaniora Hedendaagse Dans w Antwerpii, a także dzięki zainteresowaniu tancerek różnicami w ich osobowościach. W 2020 roku ukończyły studia licencjackie na kierunku Taniec i choreografia w ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten w Arnhem. Współpracowały ze znanymi choreografami i występowały na wielu międzynarodowych festiwalach. W 2018 roku stworzyły swój pierwszy spektakl Under, stand, który powstał przy współpracy z muzykami, a wystawiany był w Holandii. W 2019 roku nawiązały współpracę z hiszpańskim kompozytorem i muzykiem mieszkającym w Utrecht o nazwisku Guillem Gongora Moral. Studiował on muzykę klasyczną w Barcelonie, a podczas studiów magisterskich na HKU skupił się na wykorzystaniu elektroniki w swoich utworach. Jest zdobywcą 17. nagrody Joana Guinjoana dla młodych kompozytorów. Rok później do zespołu dołączył Gerard Sangr i objął funkcję managera. Po ukończeniu studiów licencjackich na Codarts w Rotterdamie rozpoczął studia magisterskie na kierunku Ekonomia kultury i przedsiębiorczość na Uniwersytecie Erazma w Rotterdamie. Brał udział w wielu projektach, takich jak De Studio Rotterdam, Stukafest Rotterdam, PRISM Rotterdam. Zespół zaczął prace nad swym drugim spektaklem, Out of the blue, podczas rezydencji w Dansateliers (Holandia), a zaprezentował go w trakcie One Nights Dance. Zaraz potem pojawiły się propozycje występów i rezydencji, w tym: CC De Warandepoort (Belgia), CC De Ververij (Belgia), Rietveld Theater (Holandia), Fameus/Kavka (Belgia), KunstZ (Belgia), Concordia Theater (Holandia), Festival 10 Sentidos (Hiszpania), DanzaTTack (Hiszpania), Masdanza (Hiszpania) i Auditorio de Tenerife (Hiszpania). W 2020 roku zespół otrzymał nagrodę jury 25. festiwalu Masdanza za najlepszą choreografię.
Out of the blue porusza temat rzeczywistości snów. Danielle i Alexandra odkrywają tę rzeczywistość, wykorzystując niepokój, który odczuwamy we śnie. Jest on punktem wyjścia dla ich dzieła. W spektaklu starają się one pokazać niepewność oraz trudności, z którymi muszą się zmierzyć w obliczu nieznanego. Efekt ten udało im się osiągnąć dzięki badaniu fazy REM oraz jej wpływu na doświadczenia. Dzięki temu widownia może razem z nimi ruszyć w podróż pełną intensywnych działań i odpoczynku, podczas której każdy może dać się ponieść swej nieświadomości. Za pośrednictwem tego doświadczenia Danielle i Alexandra uświadamiają nam, jak radzimy sobie w konfrontacji z rzeczywistością.
Giovanni Insaudo Crisalide
Giovanni Insaudo to choreograf, tancerz, nauczyciel i założyciel zespołu tanecznego I VESPRI Giovanni Insaudo. Studiował w Hiszpanii na akademii Victora Ullate oraz w C.A.D. (Centro Andaluz de Danza). Był solistą w takich zespołach, jak Dantzaz Konpainia (dawniej: Ballet Biarritz Junior), Balletto dell’Esperia, Gärtnerplatztheater w Monachium oraz Tanz Luzerner Theater. Dla każdego z tych zespołów tworzył choreografie, a także spektakle i projekty z udziałem niepełnosprawnych tancerzy. Tworzył dla D.A.F w Rzymie, a obecnie tworzyć będzie dla takich zespołów, jak Trier Theater Roberta Scafatiego, Ballet Contemporáneo de Burgos, D.A.F., Agora Dance Project oraz Hung Dance w Tajwanie. Jego spektakl Acamante & Fillide zdobył drugą nagrodę w konkursie choreograficznym Burgos-Nowy Jork oraz trzecią nagrodę w międzynarodowym konkursie choreograficznym w Kopenhadze. Dodatkowo otrzymał inne nagrody oraz zaproszenia na wiele międzynarodowych festiwali. Jego ostatni spektakl, Crisalide, zdobył nagrodę publiczności na 25. festiwalu MASDANZA.
Crisalide
Każdy zamknięty jest we własnej skorupie i zdany tylko na siebie. Odizolowany od środowiska na czas nieokreślony. Nasze codzienne doświadczenia to ciągle to samo: nic. A może jednak nadal coś dzieje się w tajemnicy Może coś się rozwija, choć tego nie dostrzegamy Może jest jakieś małe stworzenie, któremu po niezliczonych metamorfozach wyrastają skrzydła Czy kwarantanna pozwala na stworzenie dzieł, które nie powstałyby w społecznym zgiełku Poczwarkę (po włosku: crisalide), czyli stadium rozwojowe larwy motyla, można na wiele sposobów porównać do fazy koncepcyjnej każdego procesu twórczego, a także do stanu kwarantanny, który może nie jest zbyt wygodny, ale mimo to jest potencjalnie owocny. Wiele się dzieje, choć niewiele widać. Giovanni Insaudo wykorzystał swą kwarantannę w owocny sposób i na bazie tego porównania stworzył poetycką choreografię. Punktem wyjścia było dla niego pytanie, jak taka niewidzialna metamorfoza jak w przypadku poczwarki, a tym samym artysty na początku procesu twórczego może być przedstawiona za pomocą ciała tancerza Na początku jest tylko mały robak, który w bólu przechodzi proces szybkiego rozwoju. W perspektywie ma swoje największe marzenie stać się pięknym motylem i polecieć w świat na własnych skrzydłach. Zmienia się, wije i dorasta, a jednocześnie cały czas kurczowo trzyma się tego marzenia. Tylko to utrzymuje go przy życiu. Odpowiednio zaopatrzony w żywność przepoczwarza się w kokon. Myśli jedynie o sobie i swoim marzeniu, niczym zahipnotyzowany. Aż wreszcie nadchodzi koniec oczekiwania: warstwa po warstwie wychodzi na świat, by w końcu spełnić swe marzenie. Dumny motyl odlatuje w kierunku wolności! Spektakl Crisalide powstał w ramach I VESPRI zbiorowego projektu tanecznego, który Giovanni Insaudo stworzył wspólnie z Sandrą Salietti. Choć wraz z końcem sezonu zakończyła się jego współpraca z Tanz Luzerner Theater, nadal będzie on kontynuował swoją przygodę choreograficzną. W ramach wdzięczności za wszystko, czego doświadczył w teatrze, czego nauczył się od choreografów oraz od Kathleen McNurney, a także w podziękowaniu za możliwość tworzenia i wystawiania własnych choreografii, pragnie przedstawić on przedsmak tego, co tworzyć będzie w przyszłości.
Giorgia Gasparetto The Home of Camila
Giorgia Gasparetto urodziła się we Włoszech w 1995 roku. Kształciła się w Spaziodanza (Padwa) w takich technikach jak taniec klasyczny, modern oraz hip-hop, a następnie w 2018 roku ukończyła studia z tańca współczesnego na SEAD. Na trzecim roku studiów wyjechała również na wymianę studencką na Uniwersytet Nowojorski. Przez ten czas miała przyjemność współpracować z takimi artystami, jak Julyen Hamilton, Mala Kline, Milla Koistinen, Edivaldo Ernesto, Jos Baker oraz wieloma innymi. Pod wpływem Anny Tenty oraz Manuela Rondy zainteresowała się teatrem. Po ukończeniu studiów współpracowała z Janem Lauwersem i Paulem Blackmanem przy produkcji operowej LIncoronazione di Poppea. W 2019 roku wraz z niemiecką choreografką Heike Hennig pracowała nad projektem Atlas der Emotionen w Materze (Europejska Stolica Kultury 2019), a obecnie pracuje z nią nad kolejnymi projektami na 2021 rok. Jako tancerka współpracowała z zespołem Dej Donné (Mediolan) przy operze Rinaldo w reżyserii Jacopo Spirei i choreografii Virginii Spallarossy. Jako freelancerka współpracowała z wieloma choreografami, takimi jak Barnaby Booth przy spektaklu The light projects w Leeds (Anglia) przy wsparciu Northern School of Contemporary Dance oraz Spin Arts Elda Gallo przy spektaklu Sadhana Project przy wsparciu Dschungel Theatre w Wiedniu (Austria) oraz w ramach Kliker Festival w Varaždin (Chorwacja). W ostatnim czasie Giorgia podjęła próbę stworzenia własnych dzieł we współpracy ze scenografem i kostiumologiem Santo Pablo Krappmannem. Jednym z nich jest spektakl solowy The Home of Camila, który miał swoją premierę podczas festiwalu Lust am Risiko w Salzburgu w 2018 roku. Spektakl ten wygrał festiwal MASDANZA w 2020 roku (Wyspy Kanaryjskie) i otrzymał zaproszenie na Festiwal Zawirowania 2020 w Warszawie (Polska). Spektakl prezentowany był podczas ConnectLab w Brukseli oraz w Erbsenfabrik Brick 5 w Wiedniu. Znalazł się też w gronie finalistów podczas festiwalu Premio Twain DirezioniAltre (Włochy) oraz CortoinDanza 2019 Rassegna Logos (Włochy). Zwyciężył także w festiwalu Circuito Bucles w Walencji (Hiszpania). W swym repertuarze Giorgia ma również duet Ultimo Piano, który stworzyła wraz Priscillą Pizziol jako produkcję zespołu Déj Donné. Spektakl został zaprezentowany na takich festiwalach, jak Showcase Dancehaus w Mediolanie (Włochy), TanzOffensive 2020 w Eisfabrik Theater w Hanowerze (Niemcy) oraz CortoinDanza w Cagliari (Włochy). Spektakl zyskał uznanie za potencjał choreograficzny, dzięki czemu otrzymał zaproszenie na sAla Sassari Rassegna di danza (Włochy) oraz Café de las Artes w Santander (Hiszpania) w 2021 roku. Ostatnio Giorgia próbuje swoich sił w capoeirze i sztuce cyrkowej. W sezonie letnim miała okazję ruszyć w trasę z teatrem Circo Soluna. Prowadzi również warsztaty z tańca współczesnego oraz BASI pilatesu w różnych szkołach w Europie (SEAD MoveMentor, Studio del Movimento, DanzaStudio, Incastro Festival). Szkoli się także, by uzyskać dyplom instruktora anatomii, fizjologii, neuropatii i uważności wydany przez School of Natural Health Sciences (Anglia).
Miłość wyzwala, nie więzi. To ego. Kocham cię i chcę być przy tobie, choć to teraz niemożliwe… Więc odejdź.
Maya Angelou
The Home of Camila to opowieść o delikatnym wyzbywaniu się zobowiązań, życia i miłości. Jest to historia pewnej kobiety, która powoli uzewnętrznia się, a jej myśli i wspomnienia wypływają z jej umysłu, niszcząc, a następnie kształtując nowe środowisko przypominające wodospad. W wyniku takiego uwolnienia utknęła w nieokreślonej czasoprzestrzeni wraz z istotą, która znajduje się obok. Za chwilę coś się wydarzy. Mimo swego chaotycznym bezruchu dostrzega to, co na zewnątrz. Opanowuje ją palące pragnienie ogarnięcia tamtego świata. W tym bezruchu bombardują ją emocje i impulsy pochodzące z zewnątrz, zza okna jej domu, i z łatwością przejmują kontrolę nad jej oddechem, jej klatką piersiową. W ruch wprawiają ją ludzie, oczy, światła, a niewyraźnie objęcia jej uwolnionych myśli ciągną ją w podróż w nieznane. Pochłania ją życie przepełnione bólem, aż w końcu tonie w pięknej ciszy i w spokoju własnej akceptacji, która kiedyś współdzieliła przestrzeń z głośną ziemią. Nic już nie będzie jak dawniej.
