Warszawa/XX Festiwal Ciało/Umysł: Daniela Komędera-Miśkiewicz, Dominika Wiak „Manhattan”

Treść ulotki zrzuconej kilka dni przed zrzuceniem bomby atomowej na Nagasaki: Posiadamy bomby atomowe; jedna taka bomba ma siłę równą sile ładunków wybuchowych niesionych przez 2 tys. naszych bombowców B-29 wykonujących misję konwencjonalną. Zastanówcie się nad tym straszliwym faktem. Użyliśmy tej broni przeciwko waszemu krajowi. Jeśli nie wierzycie, dowiedzcie się, co zdarzyło się w Hiroszimie, gdzie zrzuciliśmy tylko jedną bombę. Wzywamy was, byście wystąpili do Cesarza z petycjami o zakończenie wojny. Ewakuujcie wasze miasta.

Wersja do druku

Udostępnij

Czy człowiek jest w stanie powstrzymać się przed użyciem te-go, co potrafi wyprodukować? Amerykański Projekt Manhattan miał na celu konstrukcję pierwszej broni atomowej.

Była to bomba paradoksalna: miała przynieść zniszczenie i jednocześnie zakończyć wojnę. Zrzucenie bomby Little Boy na Hiroszimę było przerażającym przykładem demonstrującym, że sposobem na pojednanie jest zwiększenie przemocy.

Czy wojnę da się zakończyć w inny sposób? Obserwując narastające dziś napięcia społeczne choreografki zadają sobie pytanie, czy eskalacja przemocy jest jedynym sposobem na przerwanie konfliktu?

W kontrze do ciemnego wymiaru tego tematu zainteresowały się tematem manipulacji społecznej i kulturalnej Stanów Zjednoczonych “kiedy atom był cool”. Kraj ogarnęła gorączka atomowa – w ciągu kilku godzin od ataku na Hiroszimę Washington Press Club oferował drinki o nazwie Atomic Cocktail, kilka dni później jeden z nocnych klubów w Los Angeles reklamował swoje „atomowe tancerki”. Jeśli coś miało być modne i na czasie, to musiało być atomowe.

Spektakl jest pretekstem do skonfrontowania się z tym, czym jesteśmy karmieni i gdzie jesteśmy. Czy jest tam miejsce na poczucie straty, czy jesteśmy gotowi na doświadczenie zmian radykalnych i potencjalnie katastroficznych. Co takiego się dzieje?

Dotykając tematu wojny, autorki zastanawiają się, jak wojna obecna jest dzisiaj.
Myślenie apokaliptyczne przestaje być szaleństwem, a staje się codziennością.
Możemy się zniszczyć albo pokochać.
Czy kiedyś jeszcze zaznam spokoju ?
Świat staje się powoli miejscem nie do życia.

koncepcja, choreografia, wykonanie: Daniela Komędera- Miśkiewicz, Dominika Wiak
muzyka, wykonanie: Aleksander Wnuk, Michał Lazar
wideo: Natan Berkowicz
reżyseria światła: Paweł Murlik
projekt plakatu: Aleksander Joachimiak
zdjęcia promocyjne: Dominik Więcek

czas trwania: 60 min

Spektakl drogą konkursu został wyłoniony do puli Polskiej Sieci Tańca 2020/21 oraz znalazł się w finale konkursu The Best OFF. Miesięcznik „Teatr” wyróżnił go jako najlepszy spektakl teatru tańca w sezonie 2019/2020 w ankiecie Najlepszy, najlepsza, najlepsi w sezonie 2019/2020.