Wernisaż poprzedzi wystąpienie Batarity – dyrektor Festiwalu, węgierskiej tancerki butoh.Wystawa jest hołdem dla mistrza butoh, który zmarł w 2010 roku w wieku 103 lat. Oprócz zdjęć artysty zaprezentowane zostaną różnorodne materiały archiwalne i artykuły prasowe. Publiczność będzie miała okazję obejrzeć między innymi rzadkie fotografie z pierwszego wykonania spektaklu Jęczmień i żołnierz z lat trzydziestych XX wieku oraz filmowy zapis wspólnego projektu Yoshito Ōno, syna Kazuo, i Antony’ego Hegarty’ego z grupy Antony & The Johnsons. Ekspozycję uzupełni premierowy pokaz zarejestrowanych uroczystości ku czci Kazuo Ōno, które po jego śmierci odbyły się w wielu krajach.
Kazuo Ōno urodził się 27 października 1906 roku w Hakodate na wyspie Hokkaido. Podczas studiów w Akademii Wychowania Fizycznego miał okazję obejrzeć w Teatrze Narodowym spektakl La Argentina w wykonaniu hiszpańskiej tancerki Antonii Merce. Występ wywarł na nim ogromne wrażenie. Po studiach, pracując jako nauczyciel wychowania fizycznego, rozpoczął trening pod okiem pionierów tańca współczesnego: Baku Ishiego oraz Takai Eguchiego. W 1938 roku został powołany do wojska i ruszył na front. Przez dziewięć lat walczył w Chinach i Nowej Gwinei, ostatni rok spędził w niewoli. W cywilu wrócił do tańca. Swoje pierwsze solo Taniec meduzy zaprezentował w wieku 43 lat (w 1949 r.) w Kanda Kyoritsu Hall w Tokio. Inspiracją spektaklu było wydarzenie, którego był świadkiem, wracając statkiem z frontu: ciała żołnierzy zmarłych z głodu wyrzucano za burtę do morza pełnego meduz.
W 1950 roku Ōno poznał Tatsumiego Hijikatę i jego butoh. Hijikata wyreżyserował La Argentina Sho, pierwsze solo butoh w wykonaniu Ōno. Spektakl wkrótce został uhonorowany Nagrodą Stowarzyszenia Krytyków Tańca i obwołany arcydziełem. Uznaje się go za najwybitniejsze osiągnięcie w dorobku Ōno i jeden z najlepszych spektakli w historii. Owocem udanej współpracy z Hijikatą były również dwa następne przedstawienia, w których wziął udział syn Kazuo Yoshito: My mother i Dead sea letter. W latach osiemdziesiątych Ōno odbył liczne tournées po Europie, USA, Ameryce Południowej i Azji. Mając 90 lat, nadal pracował jako tancerz butoh. Jego ostatnim spektaklem za granicą było Requiem for the 20th century w Nowym Jorku w grudniu 1999 roku. Mimo że w tym samym czasie jego stan fizyczny zaczął się pogarszać, nadal tańczył. Gdy nie był w stanie chodzić, tańczył, wspierając się na innym artyście. A gdy nie mógł już stać nawet z pomocą drugiej osoby, tańczył na siedząco. Kiedy nogi odmówiły mu całkowicie posłuszeństwa, tańczył rękoma. Nawet w czasie postępującej choroby Alzheimera nie dał za wygraną: pełzał, ukazując swoje plecy poruszonej do głębi publiczności.
Ten stary człowiek stawał się w tańcu kimś, kto dawał siłę innym. Żył 103 lata. Był artystą, który jak żaden inny w tańcu pokonywał ograniczenia ludzkiego ciała.
Wystawa zrealizowana dzięki wsparciu Kazuo Ohno Dance Studio, Liaison of International Butoh, Canta Co. Ltd.
