Fot. Maite Tarazona
Projekt narodził się w Hiszpanii, biorąc początek od kwiatu maku i spojrzenia staruszka na cmentarzu, gdy zniżył głos, opowiadając o „tym, co się wydarzyło”. Zrodził się z potrzeby znalezienia odpowiedzi na pytania: co się wydarzyło podczas wojny domowej w Hiszpanii, w jej wyniku i podczas represji? co spotkało normalnych ludzi, ofiary wojny? co stało się z tymi, którzy przegrali wojnę i wszystko utracili? Z potrzeby znalezienia odpowiedzi na pytania: dlaczego o tym nie mówimy? Dlaczego żyjemy tak, jakby nic się nie wydarzyło? Wreszcie z potrzeby głośnego mówienia o wojnie, kobietach, dzieciach, niewinnych świadkach rozpadu świata na kawałki, o ich zdumionych oczach.
Tematem projektu są kobiety; kobiety, które straciwszy wszystko, kontynuowały walkę, by przetrwać; kobiety pogrążone w tak wielkim smutku, że pragnęły umrzeć, ale pozostawały przy życiu, by troszczyć się o najbliższych. Kobiety, które przegrały wojnę i utraciły utopię, ale kontynuowały walkę, by przeżyć w nowym, powojennym świecie, w którym nie miały przestrzeni do życia, w którym przestały być pełnoprawnymi obywatelami, stając się jedynie obiektami w codziennym życiu mężczyzn; w świecie, w którym nie mogły opłakiwać zmarłych ani wyrażać swoich przekonań, w którym panowały ucisk i milczenie. Milczenie kształtujące ich ciała i dusze.
Maite Tarazona: „Spektakl jest osobistą podróżą przez mechanizmy działania pamięci, świadectwa. Podróżą przez czas, którego nie przeżyłam ani nie doświadczyłam, czas, który nie jest mój, ale jest głęboko zakodowany w mojej krwi. Czas mieszczący tysiąc kobiet i tylko jedną kobietę. Ta podróż zawiodła mnie z Hiszpanii do Polski w poszukiwaniu języka, w którym mogłabym wyrazić za pomocą ciała i głosu to, czego nie mogłam wyrazić słowami. W Polsce odnalazłam nie tylko język ciała, ale żywe ciało Europy. Stałam się świadkiem Polski jako ucieleśnienia Europy, w której w 1936 roku Hiszpania była iskrą wolności przed eksplozją ciemności, rozdzielającej nasz kontynent na kawałki i której echo wciąż rozbrzmiewa w naszych ciałach.”
Tekst, koncept, wykonanie: Maite Tarazona
Reżyseria: Przemysław Błaszczak
Dramaturgia: Maite Tarazona, Przemysław Błaszczak
Współpraca choreograficzna: Cécile Da Costa
Współpraca wokalna: Ditte Berkeley
Kostiumy: Maite Tarazona
Światła: Przemysław Błaszczak
Scenografia: Maite Tarazona, Przemysław Błaszczak
Konsultant artystyczny i współtwórca scenografii: Bartosz Radziszewski
Współpraca artystyczna (praca z ciałem): Miriam Ptak
Budowa scenografii: Andrzej Walada, Piotr Jacyk, Krzysztof Nawój
Zdjęcia: Magdalena Mądra, Maite Tarazona, Przemysław Błaszczak
Czas trwania: 60 minut
Pokaz odbędzie się w językach hiszpańskim, angielskim, baskijskim i polskim.
Specjalne podziękowania dla Dariusza Kosińskiego, Jarosława Freta i pracowników Instytutu im. Jerzego Grotowskiego.
W spektaklu wykorzystano teksty Ofelii z HamletaMaszyny Heinera Müllera w tłumaczeniu Jacka S. Burasa i fragmenty wierszy Chantal Maillard i Leóna Felipe’a.
Maite Tarazona urodziła się w La Rioja w Hiszpanii. Studiowała inżynierię i aktorstwo w Bilbao w Kraju Basków. Obecnie mieszka we Wrocławiu. Jako stypendystka Baskijskiego Wydziału Kultury Regionalnego Rządu Prowincji Bizkaia (Diputación Foral de Bizkaia) realizuje w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego projekt badawczy poświęcony milczeniu oraz represjom podczas wojny domowej w Hiszpanii. Jest performerką i badaczką poszukującą języka, za pomocą którego można wyrazić to, o czym nie można mówić; zajmuje się „pisaniem” ciałem i głosem tego, czego nie można wyrazić słowem. Interesuje się związkami między kulturą a nauką, pamięcią a zapominaniem, głosem a ciszą.
Przemysław Błaszczak jest aktorem, od 1995 roku związanym z Instytutem Grotowskiego. W latach 1996–1999 pracował w Teatrze Pieśń Kozła pod kierownictwem Grzegorza Brala (udział w spektaklu Pieśń kozła – dytyramb). W latach 2002–2003 przygotował własny monodram Ecce Homo. Od roku 2004 aktor Teatru ZAR. Uczestniczył w projekcie „Ewangelie dzieciństwa”. Występuje w trzech częściach tryptyku: Ewangeliach dzieciństwa, Cesarskim cięciu, Anhellim, oraz w nowym spektaklu Teatru ZAR, Armine, Sister. Gra też w Mauzerze Heinera Müllera w reżyserii Theodorosa Terzopoulosa. Od 2005 roku uprawia japońską sztukę walki aikido pod okiem sensei Piotra Masztalerza (5 dan), w 2011 roku pobierał nauki u Juby Noura Shihana (6 dan) w Baja California (Meksyk). Obecnie bierze udział w zajęciach przygotowujących do bycia nauczycielem aikido. W 2005 roku przebywał w Japonii na zaproszenie Toshiego Tsushitoriego, trenując pod jego okiem shintaido – japoński system prowadzący do integracji ciała i głosu poprzez trening oparty na tradycyjnym japońskim karate. Jest liderem Studia Dwóch Ścieżek działającego w ramach programu badawczego BodyConstitution realizowanego w Instytucie Grotowskiego.
Spektakl powstał w ramach stypendium aktorskiego na lata akademickie 2011–2014, przyznanego przez Baskijski Wydział Kultury Regionalnego Rządu Prowincji Bizkaia (Diputación Foral de Bizkaia), realizowanego w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego.
Partnerzy: Baskijski Wydział Kultury Regionalnego Rządu Prowincji Bizkaia (Diputación Foral de Bizkaia)
