Fot. materiały organizatorów
Opera Wrocławska zaprasza na pokaz spektaklu Anna Karenina w choreografii Bożeny Klimczak. Anna Karenina wybitnego kompozytora i pianisty Rodiona Szczedrina to jedna z najbardziej znanych i przejmujących historii o miłości, wielokrotnie adaptowana na potrzeby opery, baletu, filmu, teatru. Głównym wątkiem we wrocławskiej inscenizacji jest portret Anny, która toczy wewnętrzną walkę między zaspokojeniem pragnienia miłości i szczęścia a sztucznością świata arystokracji, żyjącej konwenansami. Inscenizację i choreografię przygotowała Bożena Klimczak – tancerka, pedagog, choreografka, kierowniczka baletu Opery Wrocławskiej, autorka choreografii i ruchu scenicznego w wielu przedstawieniach teatralnych, widowiskach i festiwalach. Scenografię i kostiumy przygotowały Julia Skrzynecka i Agata Roguska, które współpracują m.in. z Teatrem Wielkim – Operą Narodową. Reżyserii świateł podjął się Maciej Igielski, znany m.in. z realizacji dla Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, Opery Nova w Bydgoszczy, Kieleckiego Teatru Tańca oraz z projektu oświetlenia pawilonu polskiego na EXPO 2000 w Hanowerze.
Choreografka o spektaklu:
Trudno odbiegać od głównych założeń kompozytora, którego muzyka do baletu Anna Karenina jest przypisana konkretnym scenom. Podążając zatem za nim, skupiłam się na losach i kluczowych problemach, z jakimi zmaga się tytułowa bohaterka. Jednocześnie, jak chciał tego kompozytor, dystansuję się wobec wielowątkowości powieści. Głównym tematem choreografii jest portret Anny Kareniny, która toczy wewnętrzną walkę między zaspokojeniem pragnienia nieznanego dotąd uczucia, a sztucznością świata arystokracji. Konwenanse i pustka arystokratycznego życia określają jej położenie. Anna jest żoną wpływowego, bogatego człowieka, starszego od niej o dwadzieścia lat, wiodącego pozorne życie, przepełnione rozrywką: balami, proszonymi obiadami, wyjściami do teatru. Anna ma wszystko – urodę, społeczną pozycję, majątek, syna. Brakuje jej jednego – prawdziwej miłości. Odkrywa ją w sobie spotykając hrabiego Wrońskiego. Od początku też bohaterka przeczuwa niebezpieczeństwo, jakie wiąże się z namiętnością. Jednak z niej nie rezygnuje. Przeznaczenie Anny to dworzec – przestrzeń zawieszenia. Tu odbywa się jej pierwsze spotkanie z Wrońskim, to tutaj dochodzi do wypadku, stąd Anna rusza w podróże między Moskwą, Petersburgiem a Włochami. Stacja jest miejscem, do którego cały czas wraca. Metaforą losu staje się droga. Z tunelu jest tylko jedno wyjście. Odpowiednikiem pary – Anny i Wrońskiego i ich desperackiej miłości jest duet Kitty i Lewina, ukazany w opozycji, będący odzwierciedleniem spokojnego uczucia i sielankowego życia. W powieści Lewin (jako autoportret Tołstoja) jest właściwie równorzędną postacią w stosunku do Wrońskiego. Poprzez symultaniczną choreografię na różnych planach chcę podkreślić obecność Kitty i Lewina. Pojawiają się oni niczym cienie, alter ego tamtych dwojga, niespełnione marzenie o szczęśliwym związku. Trzy akty baletu zamknęłam w spektaklu granym bez przerwy. Po to, by napięcia i emocje, po jednej i drugiej stronie, nie uległy rozproszeniu. By historia Anny została „opowiedziana” jakby jednym tchem, w zapamiętaniu, uniesieniu, „tanecznym biegu” – nie zakłócona gwarem życia, które toczy się obok.
Anna Karenina, Rodion Szczedrin
Libretto: Boris-Lwow-Anochin, wg powieści Lwa Tołstoja
Prapremiera: Moskwa, Teatr Wielki, 10 VI 1972
Premiera polska: Bydgoszcz, Opera i Operetka, 25 VI 1979
Inscenizacja i choreografia: Bożena Klimczak
Scenografia i kostiumy: Julia Skrzynecka, Agata Roguska
Reżyseria świateł: Maciej Igielski
Asystenci choreografa: Anna Szopa, Piotr Oleksiak
Autor plakatu: Diana Marszałek-Malicka
Bilety rezerwować można dzwoniąc pod numery telefonów: 71 370 88 80/81 oraz wysyłając maila na adres: promocja@opera.wroclaw.pl.
