Oto tylko niektóre synonimy słowa codzienność:
„[…]rutyna, banalność, powszedniość, jednostajność, typowość, pospolitość, bezbarwność. A także „rzeczy i sprawy codzienne, zwykłe; też cecha takich rzeczy i spraw”.
Słownik Języka Polskiego PWN
Ale idąc dalej robi się ciekawiej:
„Termin codzienność w naukach społ. ma wiele znaczeń. N. Elias (1978) wyróżnia ich 8: 1) codzienność jako antynomia święta; 2) codzienność jako rutyna; 3) codzienność jako styl życia mas; 4) codzienność jako dzień pracy (w szczególności robotnika); 5) codzienność jako wydarzenia małej wagi, nieistotne, codzienne, potoczne; 6) codzienność jako życie prywatne; 7) codzienność jako obszar naturalnych, spontanicznych, „prawdziwych” przeżyć; 8) codzienność (świadomość potoczna) jako symbol myślenia naiwnego, ideol., fałszywego. W. Bergmann (1981) [……] podkreśla fakt pominięcia przez Eliasa znaczeń związanych z fenomenologicznymi analizami problemu codzienności. Uzupełnia klasyfikację Eliasa o dodatkowe 4 znaczenia: 1) codzienność jako obszar działania i doświadczeń, fundament innych sfer życia człowieka; 2) codzienność jako świat dostępny dla każdego, w którym wszyscy mają zbliżone kompetencje działania i zasoby; 3) codzienność jako obszar, którego charakter jest każdorazowo zależny od określonej jednostki lub grupy społ.; 4) codzienność jako jedna z dziedzin rzeczywistości. Zestawienie to pokazuje jak różnorodną problematyką zajmują się badacze codzienności”.
I jeszcze dalej i jeszcze ciekawiej:
„Codzienność jest ujmowana jako świat w nastawieniu naturalnym (kategoria teoret. stworzona przez fenomenologa M. Schelera opisująca stan świadomości w świecie codziennych praktyk). [….]Codzienność jest ujmowana w sensie fenomenologicznym jako świat przeżywany i traktowana jako fundament wszystkich form aktywności celowych, włącznie z nauką”.
Encyklopedia PWN
Opracowanie: Sławomir Mandes
A także, codzienność to w każdej sekundzie moje” tu i teraz”.
Jest to czas, który nie wraca, więc warto go przeżyć (a nie stracić np. czekając).
Czy naprawdę codzienność jest aż tak nieatrakcyjna?
Bardzo ją lubię i doceniam, ale bywa tez prawdziwie nieznośna i żmudna.
Z niej i w niej dzieją się rzeczy niezwykłe, „strzelają fajerwerki na pustyni”.
Partytury codzienności, to trzeci spektakl w cyklu Partytury uważności, poprzednie to:
Piękno jak powietrze i Wszystko co jest, wydarza się teraz.
Koncepcja, choreografia: Ilona Trybuła
Taniec, choreografia: Aleksandra Bożek-Muszyńska, Agata Jędrzejczak, Paweł Grala, Oscar Mafa
Muzyka „na żywo”: Michał Górczyński, Adam Świtała
Zdjęcia: Anna Matysiak, Ilona Trybuła
Ilona Trybuła – tancerka, improwizatorka, choreografka, wykładowczyni. Improwizacja jest osią jej działań na polu badań, edukacji, animacji i twórczości. Pracuje z rozwijaniem uważności i zestrajaniem sygnałów w relacji z partnerami scenicznymi – także muzykami improwizującymi, traktując to jako wyjście poza zamknięty proces w sferę odkryć i eksperymentów. Absolwentka gdańskiej Szkoły Baletowej i Akademii Muzycznej w Warszawie. Autorka około trzydziestu spektakli i twórczyni projektów: Studio Ciało, Laboratorium Improwizacji, Międzynarodowego Festiwalu Improwizacji Tańca [SIC!], Kolektywu Melba. W Zakładzie Tańca Akademii Muzycznej w Katowicach prowadzi zajęcia treningu fizycznego, świadomości ciała oraz improwizacji.
Organizatorzy zapraszają na spektakle odbywające się w ramach XVII edycji Międzynarodowego Festiwalu Tańca ZAWIROWANIA. Festiwal finansowany przez m.st. Warszawa. Współorganizator: Centrum Teatru i Tańca w Warszawie.
Bilety: https://ewejsciowki.pl/warszawa/teatry/teatr-tanca-zawirowania,28