Jacek Krawczyk. Fot. Anna Kłosowska
Wieczory dziadowskie to cykl premier prezentowanych kolejno w formie agonu w dniach 25-27 maja 2017 o godz. 20.00. Będą to trzy odmienne realizacje jednego tematu, z którym zmierzyli się zaproszeni do Polskiego Teatru Tańca choreografowie: Kaya Kołodziejczyk, Tomasz Bazan oraz Aleksandra Dziurosz w duecie z reżyserem Tomaszem Szczepankiem.
Temat Dziadów Adama Mickiewicza, ukazany w trzech odsłonach, stworzy unikalną platformę twórczej rywalizacji, oferując widzom szansę potrojonych doznań artystycznych, estetycznych i intelektualnych rozwiązań, jednocześnie zapraszając ich do wspólnego dyskursu wokół współczesnych reinterpretacji wybitnego dzieła i tradycji.
25-27 maja, Wieczory dziadowskie: Tryptyk, Aula Artis, Collegium Da Vinci, ul. Kutrzeby 10
25 maja, godz.20.00: Dziady_kopia.doc (premiera), chor. Tomasz Bazan
26 maja, godz. 20.00: Niech żywi grzebią umarłych (premiera), chor. Aleksandra Dziurosz, reż. Tomasz Szczepanek
27 maja, godz. 20.00: Gorycz (premiera), chor. Kaya Kołodziejczyk
***
O spektaklach:
DZIADY_KOPIA.DOC
Od choreografa:
Dziady Mickiewicza to dla mnie współczesne odbicie idei rytuału. Świat rytuału, mający na celu otworzenie innych wymiarów duchowych, zakłada kontakt z rzeczywistością rozszerzoną poza naszą percepcję; to współczesna próba człowieka niejako dążącego, aby ,,uzyskać’’ inną wiedzę i poszerzone możliwości własnego ciała i umysłu. Dziady_kopia.doc to dzisiejsza konfrontacja człowieka poszukującego logosu nieograniczonej wiedzy w zderzeniu z czasem i światem niematerialnym, wyrażanym za pomocą języka futurologicznych technologii. Dziady to przede wszystkim narracja o ciele zagrożonym zagładą, ale i próba uporządkowania niepoznanego –wyrażanego na polu współczesnej kultury przez poszukiwania nowej humanistyki, dokonującej dekonstrukcji pojęć.
To choreografia próbująca przekraczać samą siebie: skodyfikowane struktury oraz jasno wytyczone ciągi. To pakt z niemożliwym, który na skutek ryzykownej, granicznej gry z własnym ciałem staje się w pewien sposób uchwytny. Współczesna nauka i medycyna znają podobne mechanizmy zachodzące w ludzkim ciele i potrafią je empirycznie badać w sposób coraz bardziej pełny i zrozumiały. Badania nad neuroprzekaźnikami serotoniny i, co za tym idzie, zwiększaniem realnej, krótkotrwałej siły mięśniowej, spowodowały w ostatnich dekadach niezwykły, skokowy rozwój wielu dyscyplin olimpijskich w postaci niemal komputerowej precyzji w wypracowywaniu planów treningowych zawodników.
Osiąganie wyższego rodzaju świadomości, doświadczenie katharsis, stanu upojenia duchowego, świadome śnienie, pęknięcia w strukturze świadomości, opuszczanie ciała przez świadomość – efekty te osiągane były we wszystkich kulturach poprzez odpowiednie praktyki psychofizyczne. Rozwijane przez wieki, stawały się naturalnym sposobem poszerzania ludzkich umiejętności, zarówno tych duchowych, jak i fizykalnych. Dzisiaj, wydaje się, tę rolę w coraz większy sposób przejmuje świat sieci internetowej i rozwój nauki. Jednym z najciekawszych zjawisk jest pojawienie się wirtualnej rzeczywistości rozszerzonej, w której człowiek niemal bezgranicznie może poszerzyć zakres swojego ciała i możliwości poznawczych w zależności od algorytmów zaprogramowanego urządzenia.
reżyseria: Tomasz Bazan
choreografia: Tomasz Bazan oraz Kornelia Lech, Michał Przybyła, Paweł Malicki, Dominik Więcek
muzyka: Marcin Janus
multimedia, technologie: Grzegorz Kaliszuk
współpraca dramaturgiczna: Anna Królica
charakteryzacja, współpraca projektowa kostiumów: Adriana Cygankiewicz
producentka: Natalia Gorzelańczyk
produkcja: Polski Teatr Tańca w Poznaniu w Poznaniu w ramach Roku Guślarzy oraz Tomasz Bazan
obsada: Paweł Malicki, Dominiki Więcek, Kornelia Lech, Michał Przybyła, Adriana Cygankiewicz
Spektakl Tomasza Bazana inspirowanym Dziadami Mickiewicza oraz Trylogią Ciągu Wiliama Gibsona.
Spektakl dla widzów dorosłych.
NIECH ŻYWI GRZEBIĄ UMARŁYCH
O spektaklu:
Jednostka i społeczeństwo. Życie i śmierć. Śmierć jednostki a życie społeczeństwa.
Budzimy się, wstajemy z łóżka, idziemy do pracy, pracujemy, jemy, pijemy, odpoczywamy, nudzimy się, bawimy się, wiążemy się, rozstajemy się, rodzimy się, dorastamy, rodzimy kogoś, starzejemy się, umieramy. Nasza historia – jedna z wielu, które zdarzają się obok siebie w tym samym momencie na całym świecie – kończy się zawsze tak samo. Wszyscy dobrze wiemy, jak.
Pośród miliona wyzwań, jakie stawia przed nami życie, od czasu do czasu zdarza się czyjaś śmierć. Ile znaczy dla nas cudza śmierć? Dla nas jako jednostek. Dla nas jako społeczeństwa. Przecięcie tych dwóch perspektyw skłania nas do postawienia kolejnego pytania, które chcielibyśmy zawiesić między sceną a widownią: co my, żywi, możemy wiedzieć o śmierci?
koncepcja, dramaturgia i reżyseria: Aleksandra Dziurosz, Tomasz Szczepanek
choreografia: Aleksandra Dziurosz z zespołem PTT
muzyka: Aldona Nawrocka
kostiumy i scenografia: Iga Kowalczuk
reżyseria świateł: Karolina Gębska
asystentka choreografa: Paulina Jaksim
asystentka kostiumografa: Natalia Rejszel
obsada: Urszula Bernat-Jałocha, Fabian Fejdasz, Julia Hałka, Paulina Jaksim, Jerzy Kaźmierczak, Zbigniewa Kocięba, Katarzyna Kulmińska, Kornelia Lech, Paweł Malicki, Marcin Motyl, Michał Przybyła, Katarzyna Rzetelska, Sandra Szatan, Domik Więcek, Emily Wong
GORYCZ
Gorycz ma wiele odcieni. Autorka spektaklu przygląda się różnym obszarom jej doświadczenia – zmysłowego, egzystencjalnego, metafizycznego. Gorycz kryje się w smaku rdzy, w upojeniu absyntem, w słodko-gorzkim uczuciu miłości. Jest w oczyszczającym zielu piołunu, które odczynia złe uroki. Doznanie goryczy odnalezione w tradycji literackiej i folklorystycznej – w poezji Mickiewicza i Berezina oraz w ludowych obrzędach Dziadów i Zielonych Świątek – splata się z ucieleśnionym doświadczeniem śpiewu otwartym, pełnym głosem.
Kto nie doznał goryczy ni razu,
Ten nie dozna słodyczy w niebie.
Adam Mickiewicz Dziady, cz. II
Niech będzie bardziej gorzki od piołunu piołun
Miłość niech będzie bezdomna i niema
Wolność niech będzie nadal niebezpieczna
Prawda daleka i obecna ziemia
Jacek Berezin ***
autorka koncepcji, reżyseria i choreografia: Kaya Kołodziejczyk
muzyka: Jacek Sienkiewisz
przygotowanie muzyczne, praca z pieśniami tradycyjnymi: Julia Charytoniuk
dramaturgia: Daria Woszek
kostiumy: Katarzyna Borkowska
scenografia Bracia/ Maciej Chorąży i Agnieszka Klepacka
charakteryzacja: Magdalena Banachowicz
asystentka choreografa: Sandra Szatan
wykonanie: Urszula Bernat-Jałocha, Jerzy Kaźmierczak, Kornelia Lech, Michał Przybyła, Paweł Malicki, Katarzyna Rzetelska, Sandra Szatan, Dominik Więcek, Emily Wong.
Spektakl zrealizowany we współpracy z Instytutem Muzyki i Tańca w ramach programu Zamówienia choreograficzne 2017.
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
***
Bilety: http://bit.ly/2pWMgqA
Więcej informacji: www.ptt-poznan.pl
