Występ Poli Nireńskiej w Waszyngtonie, 1951.Fot. z archiwum Bourgeon - za culture.pl
Lament, jedna z czterech części Tetralogii Holocaustu, choreografii, którą Pola Nireńska pożegnała się z tańcem, po ponad dwóch dekadach wraca na waszyngtońską scenę. Jedno z najważniejszych nazwisk w historii tańca współczesnego przypomną w USA Company | E i Robert Bondara. Choreograf i tancerz Polskiego Baletu Narodowego na zaproszenie Paula Gordona Emersona, przygotowuje za oceanem autorski projekt taneczny Generations: Poland, który prezentować będzie wybrane prace twórców czterech pokoleń polskiej muzyki i tańca współczesnego. Wieczór otworzy Dirge (Lament) , 11-minutowa choreografia, w której Pola Nireńska skonfrontowała się pod koniec swojego życia z własną historią – uciekającej przed nazistami polskiej Żydówki, a także wojennymi losami swoich bliskich i doświadczeniem straty.
Dyrektor Company | E Paul Gordon Emerson w rozmowie z www.washingtonjewishweek.com, przekonuje, że nie tylko wartości artystyczne choreografii, z jej siłą i elegancją miały wpływ na decyzję o przywróceniu spektaklu na scenę. Ważny był też wkład Nireńskiej w rozwój sztuki tańca w Waszyngtonie – miasta, z którym związana była od 1951 roku. To właśnie tu pracowała w lokalnych zespołach baletowych i studiach tańca współczesnego, zapisując się w historii gatunku jako ceniona nauczycielka, choreografka i inspiracja dla kilku pokoleń tancerzy. W odtworzeniu i ożywieniu choreografii pomagała twórcom 71-letnia dziś Rima Faber, jedna z uczennic Nireńskiej, która w 1990 zagrała w Dirge postać Matki.
Amerykańska publiczność w ramach Generation: Poland zobaczy także Who let the dogs out Lidii Woś z muzyką Marcina Bryckiego, nowy duet Roberta Bondary z kompozycją fortepianową Pawła Szymańskiego Didi & Gogo oraz kreację zbiorową Air dyrektora Emersona i jego tancerzy z wykorzystaniem drugiej części III Symfonii (Symfonii pieśni żałosnych) Henryka Mikołaja Góreckiego w aranżacji Gavina Stewarta.
Didi & Gogo Bondary to, jak czytamy w opisie spektaklu, praca o wzajemnym przyciąganiu i odrzuceniu, o lęku przed osamotnieniem i nieodpartej potrzebie współistnienia, o zmaganiach dwóch silnych osobowości. Wśród wielu źródeł inspiracji choreografa, poza muzyką Szymańskiego, były również osobiste doświadczenia obu wykonawców, tancerzy Roberta J. Priore i Gavina Stewarta. Jak twierdzi choreograf, chodziło o wykreowanie atmosfery nawiązującej do sztuki Samuela Becketta Czekając na Godota wraz z odniesieniem do osobowości jej bohaterów Vladimira i Estragona, zwanych też Didi i Gogo.
Premiera zaplanowana jest na 16 marca 2016 roku na scenie Family Theater w Kennedy Center (2700 F St NW).
Patronat nad premierą objęła Ambasada Polska w Waszyngtonie. Wspiera ją także Culture.pl.
źrodła: www.washingtonjewishweek.pl, Teatr Wielki Opera Narodowa
Przedruk za: www.culture.pl
http://culture.pl/pl/wydarzenie/waszyngtonscy-tancerze-w-holdzie-poli-nirenskiej
