
Festiwal „Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych 2023”. Grafika: Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu
Instytut im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu zaprasza na przegląd Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych 2023, który odbędzie się w dniach 30 marca – 2 kwietnia 2023 roku. W jego ramach są zaplanowane między innymi instalacje performatywne, spektakle, projekcje filmowe, performanse i warsztaty.
O przeglądzie Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych 2023:
Czujesz ból. W każdej komórce swojego ciała. Jesteś z bólem i mimo bólu.
Weronika Maria Kuśmider, reżyserka, po kilku latach życia w bólu bagatelizowanym przez lekarzy otrzymała diagnozę endometriozy. Daria Polunina, aktorka, od 2018 roku cierpi na przewlekłe zapalenie stawów. Marianna Furor ciągle słyszy, że jest gruba. Za gruba.
Kobiety formatuje kostium, ustawa, a nawet mit stworzenia świata. Są socjalizowane do roli, która nie zawsze do nich pasuje. Ich głos, żeby przełamać ciszę, potrzebuje innej przestrzeni, szczeliny.
Od doświadczenia chronicznego bólu, po poszukiwanie własnej tożsamości i przestrzeni wolności w miejscach dotkniętych przez wojnę.
Szczeliny. Kobiety w sztukach performatywnych 2023 to przegląd wydarzeń łączących w sobie różne wrażliwości i sposoby ekspresji. Próba odpowiedzi na pytania: co znaczy być osobą z nadwagą, niepełnosprawnością, z doświadczeniem migracji, osobą na granicy? To próba znalezienia formy w obszarze teatru, performansu rozumianego również jako body art, instalacji, fotografii, filmu i muzyki.
Przegląd inspirowany esejem Szczeliny istnienia Jolanty Brach-Czainy – skoncentrowany wokół tematów: wolności, kobiety, Ukrainy – pokazuje, że eksplorowanie obrzeży i granic pozostaje wciąż aktualne.
Szczeliny to 14 wydarzeń, w tym 7 pokazów, które są efektem pracy osób performerskich podczas rezydencji artystycznych w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego.
Program wydarzeń:
Instalacja performatywna poświęcona tematowi przewlekłego bólu w życiu kobiet-artystek, których praca w szczególny sposób wymaga od nich samych postawy proaktywnej, z bólem i mimo bólu. Jakie strategie unikania wypracowały przez lata, kiedy nie były w stanie się poruszyć?
Patrycja Kowańska jest gruba, odkąd pamięta. A pamięta od zawsze, że mówili – za gruba! Interesuje ją kobiece ciało wypchnięte kulturowo poza to, co dozwolone i atrakcyjne.
Wierzy, że prywatne jest polityczne. W eksploracji osobistego tematu i uniknięcia niezdrowej dawki scenicznego ekshibicjonizmu pomoże jej performatywne, bezkompromisowe alter ego – Marianna Furor.
Propozycja nowego mitu. Oto Genesis napisana przez kobiety. Nowa, symboliczna przypowieść o powstaniu kobiecej podmiotowości i siły, skupiająca się na mądrości, potrzebie wolności i harmonii. Piękna i pełna emocji, choć bez żeber, raju i Adama. Opowieść o kobietach, która daje nadzieję.
Performatywne spotkanie przy stole z tradycyjnym ukraińskim jedzeniem.
Performerka koncentruje się nie tylko na postaci prababci, zaprasza osoby uczestniczące w kolacji do dzielenia się wspomnieniami o bliskich, wydarzeniach, relacjach poprzez grę w interpretację symbolicznych zadań.
Projekt w performatywny sposób rozprawia się z przedmiotowym i stereotypowym traktowaniem kobiet z niepełnosprawnościami. Inspiracją do jego powstania jest Ustawa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych.
To, co proponują artystki, jest radykalnym gestem, podważającym normy społeczne wobec osób socjalizowanych do roli kobiet (także transpłciowych i niebinarnych).
Studium emocjonalne dwóch kobiet, które w tym samym czasie znalazły się w sytuacji nagłej utraty poczucia bezpieczeństwa. Przestrzeń dialogu o reakcjach na sytuacje sprowadzające na granice psychiki. Narracja oparta jest na technice samplowania dźwięków terenowych z relacji wojennych, powtarzalnych symbolicznych mikroruchach, mikroscenach.
Wojna i rozwód. Poszukiwanie nowego miejsca do mieszkania. Codzienna ochrona czteroletnich dzieci.
Ubranie – kostium, oddziela nas od świata, ale też jako druga skóra jest wyznacznikiem naszej tożsamości. Performans będzie długotrwałym, intymnym procesem stworzenia, a następnie dekonstrukcji sukienki. W działaniu kostium stopniowo będzie się uszkadzał, rozpuszczał,
aż pozostaną tylko sploty nici, które odsłonią nagie ciało.
„Moja ziemia to pieśń. Dziś zachowuje naszą pierwotną siłę – wolę życia! Ponieważ życie zawsze wygrywa ze śmiercią. Wygramy razem z Tobą!” – Natalia Polovynka.
Zapraszamy na warsztat, aby wspólnie oddać głos wypływający z naszego ciała. Pieśń przygotowana przez osoby uczestniczące w warsztacie zostanie wykonana podczas performansu Kairos.
Film opowiada historię pięciorga młodych Ukraińców, którzy próbują się zmierzyć z najtrudniejszymi wspomnieniami. Autorzy dokumentu ukazują losy pokolenia, dla którego wojna stała się codziennością, konfrontują postawy i doświadczenia, zadają pytania o granice poświęcenia. Po projekcji filmu odbędzie się spotkanie z reżyserką.
Przejmujące studium tożsamości definiowanej przez zaprzeczenia, konfrontowania się z granicami istnienia i nieistnienia. Antonina, osoba niebinarna, aktywistka LGBTQ+, weganka, feministka, artystka – co sprawia, że wszystkie te głosy w niej zamilkły?
„Czarny kabaret o nielegalnej miłości i śmierci”, „feministyczna rewia”, „manifest wyemancypowanej kobiecości” – to tylko niektóre z określeń, jakimi opisywała spektakl publiczność. To celebracja siły kobiet świadomych i szalonych, niepokornych i bezczelnych, cierpiących i śmiejących się z własnego cierpienia, nierozważnych i nieromantycznych.
Wszystko wydarzyło się w momencie, gdy dwie artystki próbowały zanalizować i opowiedzieć historię o niesamowitej bliskości twórczej dwóch ukraińskich pisarek. To opowieść o tym, jak kreatywność nabiera znaczenia, przyjaźń przypomina miłość, a miłość – nienawiść.
Kairos wraca do pierwszych uczuć, pierwszych emocji, do świata marzeń, powiązanych ze sobą w gordyjski węzeł, w którym wszystko się zawiera, a więc wszystko jest możliwe.
Nie ma podziałów na noc i dzień, ziemię i niebo, silne i słabe. Granica między lądem a oceanem zanika. Performans powstał z fascynacji twórczością trzech poetów kina: Krzysztofa Kieślowskiego, Siergieja Paradżanowa oraz Andrieja Tarkowskiego.
Kuratorka: Monika Wachowicz
Wstęp płatny
Więcej informacji: https://grotowski-institute.pl/projekty/szczeliny-kobiety-sztukach-performatywnych/