W tym roku białostocki Festiwal Kalejdoskop obchodził swoje 15-lecie, a jego kuratorki – Joanna Chitruszko, Karolina Garbacik i Anna Królica – zadbały o to, by wszyscy, zarówno artystki i artyści, jak i publiczność, poczuli atmosferę święta, którego finał zbiegł się z Międzynarodowym Dniem Tańca, co uczyniło ten jubileusz podwójnie wyjątkowym. Chociaż nie zabrakło fajerwerków, rozumianych jednak nie tyle dosłownie jako spektakularne błyski na niebie, ile jako spektakle, wobec których nie sposób pozostać obojętnym, nie oznacza to, że w repertuarze znalazły się tylko przedstawienia afirmatywne, celebrujące ideę świętowania i mnożące ku niemu powody. Wręcz przeciwnie – wielu projektom towarzyszyły, mniej lub bardziej niewygodne i nieznośne, pytania o samotność i (bez)sens życia. Tym, co połączyło większość zaproszonych do Białegostoku choreografii wydaje się bowiem z jednej strony słodko-gorzka poetyka, z drugiej – niechęć ich twórczyń i twórców do popadania w skrajności i odmalowywania świata w biało-czarnej tonacji. Zresztą – słowo „kalejdoskop” w nazwie Festiwalu zobowiązuje...
