Barbara Rajska (Zaręba) – urodzona 17 czerwca 1952 roku w Warszawie. Polska tancerka i pedagożka.
Była uczennicą warszawskiej szkoły baletowej, gdzie uczyła się m.in. w klasie Izabeli Gorzkowskiej, Henryka Giero, Elżbiety Jaroń i Iriny Michajliczenko. Szkołę ukończyła w 1971 roku i od razu została zaangażowana do zespołu Teatru Wielkiego w Warszawie. Pięła się kolejno po szczeblach kariery aż do 1976 roku kiedy to została pierwszą solistką baletu.
Występowała na scenie Teatru Wielkiego w repertuarze klasycznym i neoklasycznym. Do jej najważniejszych ról należą: Uliczna Tancerka (Don Kichot, chor. A. Cziczinadze), Narzeczona i jeden z Czterech Łabędzi oraz solistka w pas de trois (Jezioro łabędzie, opr. chor. B. Chaliułow), przyjaciółka Swanildy i Swanilda (Coppelia, opr. chor. A. Messerer), Ewa (Adam i Ewa, chor. B. Cullberg), Kolombina (Karnawał, chor. W. Gruca), I solistka w Walcu cis-moll i solistka w Walcu Ges-dur op. 70 (Sylfidy, chor. M. Fokin / R. Kuzniecowa), Giselle i solistka w pas de deux I aktu (Giselle, opr. chor. A. Gridin, I. Michalijczenko), Zośka (Wesele w Ojcowie, chor. W. Gruca), Lise (La Fille mal gardée, chor. F. Ashton), solistka w wariacji Flet (Suite en blanc, chor. S. Lifar), Arycja (Fedra, chor. S. Lifar), Nina (Maskarada, chor. W. Gruca), Zobeida (Szeherezada, chor. R. Kuzniecowa), Carmen (Carmen, chor. W. Jelizariew), M-lle Grahn (Grand pas de quatre op. chor. A. Alonso), Esperanza (Popołudniowa sjesta, chor. A. Méndez), Ewa (Stworzenie świata, chor. M. Kůra), Młoda Dziewczyna (Fantazje, chor. E. Walter), i Księżniczka Aurora (Śpiąca królewna, opr. chor. P. Gusiew). Tańczyła także partie solowe w baletach: Symfonia klasyczna (chor. W. Jelizariew), Danse sacrée, Danse profane (chor. W. Borkowski), Polymorphia (chor. J. Makarowski), taniec z czynelami w Spartakusie, (chor. J. Czanga), III Symfonia, (chor. W. Gruca) i Symfonia g-moll, (chor. H. Konwiński).
W 1983 roku wyjechała z mężem Tadeuszem Mataczem do Niemiec i została solistką w zespole Danza Viva pod dyrekcją Germinala Casado w Badisches Staaststheater w Karlsruhe. Występowała tam jako Barbara Rajska, tańcząc solowe partie w takich choreografiach szefa zespołu jak: Carmina burana (1983), Viva Vivaldi (1983), La belle Otero (1984), Die drei Musketiere (1984), Hommage à Manuel de Falla (1985), Sylvia (1985), Lorca, o así que pasen cincuenta años (1986), Pelleas et Melisande (1987), Ballettabend (1987), Ines de Castro (1988), Amaterasu (1988), Namouna (1989), Hommage à Dvořák (1989), Kristalle (1990), Nôtre-Dame de Paris (1990), Artur Rimbaud, ou une Saison en Enfer (1991), Mozartiana (1991) i Die Entfuerung Europas (1991).
W 1992 roku zakończyła karierę sceniczną i rozpoczęła dwuletnie studia w dziedzinie pedagogiki tańca, prowadzone pod patronatem Ministerstwa Kultury Badenii-Wirtembergii. Po ich ukończeniu praktykowała w Karlsruhe jako nauczycielka tańca w prywatnych studiach. W 1999 roku przeniosła się do Stuttgartu, gdzie od 2005 roku jest pedagogiem klas wstępnych.
Jest laureatką VIII nagrody (z Waldemarem Wołk-Karaczewskim jako partnerem) II Światowego Konkursu Baletowego w Tokio (1978), VI nagrody (z Ireneuszem Wiśniewskim jako partnerem) na III Światowym Konkursie Baletowym w Osace (1980). W 1979 roku otrzymała wyróżnienie za partnerowanie na Ogólnopolskim Konkursie Tańca Scenicznego i Choreografii w Gdańsku. W 1983 roku otrzymała Złoty Krzyż Zasługi.
Bibliografia:
J. Sibilska, Barbara Rajska (Zaręba) w: https://archiwum.teatrwielki.pl/osoba/baza/barbara-rajska [dostęp: 23.12.2024]
Encyklopedia Teatru Polskiego, hasło: Barbara Rajska, https://encyklopediateatru.pl/osoby/24481/barbara-rajska [dostęp:23.12.2024]
