Ludzie tańca

Emil Wesołowski

  • choreograf
  • tancerz
Zdjęcie: Emil Wesołowski

Emil Wesołowski. Fot. Karpati&Zarewicz

Wersja do druku

Udostępnij

Choreograf, pedagog i reżyser. W 1966 r. ukończył Szkołę Baletową w Poznaniu. Początkowo zaangażował się do baletu Opery Poznańskiej, skąd w 1973 r. przeszedł wraz z Conradem Drzewieckim do tworzonego przez choreografa Polskiego Teatru Tańca. W 1976 roku mianował pierwszym solistą tego zespołu. Był m.in. pierwszym wykonawcą roli Jazona w balecie Medea Teresy Kujawy i wielu partii w choreografiach Drzewieckiego. W tym czasie przygotowywał też pierwsze własne choreografie dla teatrów dramatycznych. Przez sezon kierował baletem Opery Wrocławskiej (1979-80), później Teatru Wielkiego w Poznaniu. W 1982 r. został kierownikiem baletu Teatru Wielkiego w Warszawie oraz solista tego zespołu (partie en travesti Carabosse w Śpiącej królewnie, Wdowa Simone w Córce źle strzeżonej i Przełożona w Balu kadetów. W 1985 r. zrezygnował z kierowania zespołem i skoncentrował się na choreografii. W latach 1995-2006 był ponownie dyrektorem baletu Teatru Wielkiego – Opery Narodowej, a od początku 2007 roku do jesieni roku 2008 – dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Obecnie etatowy choreograf Polskiego Baletu Narodowego. Wykładowca wydziału aktorskiego warszawskiej Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza. W teatrach muzycznych i dramatycznych pracował z takimi reżyserami, jak: Laco Adamik, Kazimierz Dejmek, Mikołaj Grabowski, Jerzy Gruza, Jerzy Grzegorzewski, Adam Hanuszkiewicz, Bohdan Hussakowski, Krystyna Janda, Ryszard Peryt, Maciej Prus, Jérôme Savary, Marek Weiss-Grzesiński, Krzysztof Zaleski i Krzysztof Zanussi; szczególnie owocna okazała się wieloletnia współpraca choreograficzna artysty z Januszem Wiśniewskim przy jego kolejnych autorskich przedstawieniach teatralnych i operowych. Przygotował choreografię i ruch sceniczny do ośmiu inscenizacji operowych Mariusza Trelińskiego w Warszawie, Poznaniu i Berlinie oraz do ich prezentacji w Waszyngtonie, Los Angeles, Tel Awiwie, Walencji, Sankt-Petersburgu i Wrocławiu. Juror krajowych i międzynarodowych konkursów baletowych. Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Zasłużonego dla Kultury Polskiej i Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Jest laureatem Nagrody ZAiKS-u za całokształt pracy artystycznej i honorowym obywatelem miasta Poznania.

W 2013 powstał film Zupa na puentach zrealizowany przez Tomasza Drozdowicza i Marię Nockowską dla TVP Kultura o Emilu Wesołowskim, dokumentujący jednocześnie próby do wznowienia Powracających fal w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej.

Najważniejsze choreografie:

Quattro movimenti (muz. B. Schaeffer, Opera Wrocławska, 1980); Ballada (muz. F. Chopin, VII Łódzkie Spotkania Baletowe, 1983); Trytony (muz. Z. Rudziński, Teatr Wielki w Warszawie, 1985); Gry (muz. C. Debussy, Teatr Wielki w Warszawie, 1989; a później także: Teatr Wielki w Łodzi, Polski Teatr Tańca i Opera Wrocławska); Mozartiana (muz. P. Czajkowski, Polski Teatr Tańca, 1990); Legenda o Józefie (muz. R. Strauss, Teatr Wielki w Łodzi, 1991 i Teatr Wielki w Warszawie, 1992); Dies irae (muz. R. Maciejewski, Teatr Wielki w Warszawie, 1991); Święto wiosny (muz. I. Strawiński, Teatr Wielki w Warszawie, 1993); Romeo i Julia (muz. S. Prokofiew, Opera Narodowa, 1996; Opera Bałtycka w Gdańsku, 2000 i Teatr Wielki w Poznaniu, 2008); Clio’s Triumph (muz. J. Sapiejewski, Washington Ballet, 1997); tryptyk baletowy: Harnasie, Powracające fale i Krzesany (muz. K. Szymanowski, M. Karłowicz i W. Kilar, Opera Narodowa, 1997); Harnasie (muz. K. Szymanowski, Teatr Wielki w Poznaniu, 1998); Cudowny mandaryn (muz. B. Bartók, Opera Narodowa, 1999); Święta wiosna (muz. I. Strawiński / T. Mieczkowski, Opera Narodowa, 2001); Powracające fale (muz. M. Karłowicz, Teatr Wielki w Poznaniu, 2003); Spartakus (muz. A. Chaczaturian, Opera Narodowa, 2006), Chopinart (muz. F. Chopin, Opera Bałtycka, 2010), Pocałunki (w ramach wieczoru Tańczmy Bacha, muz. J. S. Bach, Polski Balet Narodowy, 2010); Kain i Abel (w ramach Wieczoru opowieści biblijne, muz. A. Panufnik, Polski Balet Narodowy, 2012); Powracające fale (wznowienie, w ramach wieczoru Obsesje, muz. M. Karłowicz, Polski Balet Narodowy, 2014); Koncert fortepianowy f-moll Fryderyka Chopina (w ramach Wieczoru Polskiego. Chopin/Kilar, muz. Fryderyk Chopin, Opera Wrocławska, 2018);  I akt Giselle (muz. P. Czajkowski, Opera Bałtycka, 2018).

Reżyserie:

Semiramida (Rossini, Teatr Wielki w Warszawie, 1998, Straszny dwór (Moniuszko, Teatr Wielki w Poznaniu, 2008), Skrzypek na dachu (Bock, Teatr Wielki w Poznaniu, 2008), Baron cygański (Strauss, Opera Bałtycka, 2008).

W ramach naszej witryny stosujemy pliki cookies w celu świadczenia Państwu usług na najwyższym poziomie, w tym w sposób dostosowany do indywidualnych potrzeb.

Korzystanie z witryny bez zmiany ustawień dotyczących cookies oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu końcowym.

Kliknij tutaj, aby dowiedzieć się więcej.

Close