Sabina Szatkowska-Rostowska — polska tancerka, choreografka i pedagożka. Urodzona 1 grudnia 1904 w Warszawie, zmarła 2 kwietnia 2007 roku w Konstancinie-Jeziornie.
Naukę w szkole baletowej rozpoczęła w 1920 roku w szkole baletowej przy Teatrze Wielkim w Warszawie w klasach Piotra Zajlicha, Zuzanny Spałkowskiej i Marii Lucas. Po ukończeniu szkoły w 1924 roku debiutem w balecie Flet zaczarowany rozpoczęła pracę na scenie Teatru Wielkiego. Tańczyła partie solowe aż do wybuchu drugiej wojny światowej. W trakcie okupacji tańczyła w zespole baletowym Teatru Miasta Warszawy.
Po wojnie Sabina Szatkowska powróciła na scenę warszawskiego Studio Operowo-Muzycznego, gdzie rozpoczęła pracę tańcząc główną rolę w Weselu w Ojcowie. W sezonie 1946/1947 zostaje zaangażowana na stanowisko primabaleriny w Operze Śląskiej, jednak rok później powraca do Warszawy, gdzie tańczy na scenie Opery oraz współpracuje jako choreografka z Teatrem Młodej Warszawy, Teatrem Klasycznym, Teatrem Polskim i Teatrem Dramatycznym. Przez jeden sezon pełniła także obowiązki kierownika baletu Opery, a w latach 1961-1963 była pedagożką i kierowniczką baletu Operetki Warszawskiej. Na emeryturę przeszła w 1965 roku, jednak kontynuowała działalność pedagogiczną i choreograficzną.
Do jej najważniejszych ról należą: Parys (Sąd Parysa, chor. P. Zajlich), Zuzanna (Faust, chor. S. Miszczyk), Pani Capuletti (Romeo i Julia, chor. S. Miszczyk), Księżna (Jezioro łabędzie, chor. S. Miszczyk). Tańczyła także role m. in. w spektaklach operetkowych, operowych i baletowych: Eine kleine Nachtmusik (chor. J. Ciepliński, Król włóczęgów (chor. J. Marciniak), Les petit riens (chor. J. Ciepliński), Ptasznik z Tyrolu (chor. J. Ciepliński) Halka (chor. S. Miszczyk), Coppelia (chor. J. Cieplińśki), Sprzedana narzeczona (chor. J. Marciniak), Carmen (chor. S. Miszczyk), Uprowadzenie z Seraju (chor. J. Marciniak), Dyl Sowizdrzał (chor. L. Wójcikowski), Suita hiszpańska (chor. L. Wójcikowski), Pan Twardowski (chor. J. Miszczyk) i Kamienny kwiat (chor. A. Tomski).
Jako asystentka baletmistrza pracowała m.in. przy produkcji spektakli Mazepa (chor. S. Miszczyk, 1958) i Pan Twardowski (chor. F. Parnell, 1959) w warszawskiej Operze.
Tworzyła także choreografie do spektakli dramatycznych, w tym: Don Cezar de Bazan (Teatr Młodej Warszawy, 1956), Dzikie łabędzie (Teatr Młodej Warszawy, 1956), Farsa o mistrzu Pathelinie (Teatr Młodej Warszawy, 1957), Bal w operze (Teatr Młodej Warszawy, 1957), Skiz (Teatr Młodej Warszawy, 1957), Otello (Teatr Klasyczny w Warszawie, 1960), Kroniki królewskie (Teatr Dramatyczny w Warszawie, 1968), Martwe dusze (Teatr Polski w Warszawie, 1969), Janosik czyli Na szkle malowane (Teatr Wybrzeże w Gdańsku, 1971), Cyd (Teatr Polski w Warszawie, 1975).
Sabina Szatkowska-Rostowska została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Polski Ludowej i Krzyżem Kawalerskim Odrodzenia Polski. Była Członkiem Honorowym Związku Artystów Scen Polskich.
