
Fot. Hideo Tanaka
Fot. Hideo Tanaka
Korespondencja tematyczna i formalna pomiędzy dorobkiem Bausch i Kantora skłania do głębszej refleksji. Nieobecność, ekshumacja czasu minionego, ukrytych emocji – te wątki zdają się fascynować obu twórców. Kiedy Bausch odwołuje się do archiwum uczuć, to Kantor ucieka w dystansującą emocje groteskę. Posługują się innymi środkami, opowiadają niby odrębne historie co do detali, a jednak zdaje się, że szukają odpowiedzi na te same pytania, dotyczące spraw fundamentalnych. Poszukiwania w głąb pamięci własnej i aktorów staje się rezerwuarem do tworzenia spektakli na granicy rzeczywistości potocznej, która staje się sztuką. Reformatorzy zapowiadający nowy porządek w sztukach performatywnych. Możliwe, że odczytanie twórczości Piny Bausch przez pryzmat znanego nam dorobku Tadeusza Kantora naświetli w nowy sposób i oswoi zjawisko Tanztheater polskim widzom.