Fot. Karolina Kraczkowska
Archetypowe naczynie według Junga definiuje sposób postrzegania własnej tożsamości i stosunku do otoczenia. Poprzez odgraniczenie, naczynie chroni to co się w nim mieści. Potrzebne jest solidne naczynie, które zabezpieczy to co znajduje się w środku przed wyciekiem na zewnątrz. Bez solidnego naczynia, nie może nastąpić proces transformacji. Narażone na zbyt mocne bodźce naczynie może ulec przeciążeniu. W zbyt ciasnym naczyniu, mamy ograniczoną możliwość integracji nowych materii i doświadczeń. Każde naczynie ma określoną wytrzymałość. Pospiesznie łatanie dziur, uniemożliwia docenienie wartości płynących z ciemności chaosu, z rozpadnięcia i ponownej integracji. Naczynie motywuje pytanie czy jest to teraz moment niszczenia, odbudowy, naprawy czy uzupełniania je nową, cenną materią?
koncept i choreografia: Karolina Kraczkowska
konsultacje dramaturgiczne: Maciej Sado
światła: Marek Zieliński
konsultacje muzyczne: Piotr Przewoźnia
Uwaga! Spektakl zawiera sceny nagości oraz wykorzystywane są w nim światła stroboskopowe.
Karolina Kraczkowska – tancerka, performerka zgłębiająca myśl i praktyki choreograficzne, absolwentka Instytutu Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego oraz programu Dance in Performance w Laban Center w Londynie. Członkini zespołu Polskiego Teatru Tańca w latach 2004-2007. Jako freelancerka brała udział w produkcjach m.in. Jasmin Vardimon, Fin Walker, Michaela Keegan-Dolana, Kirstine Kyhl Andersen, Christopha Winklera, Riccardo Buscariniego, Leili Mcmillan, Janiny Rajakangas, Uli Sickle, Martena Spangberga i Tino Sehgala. Obecnie związana z warszawskim środowiskiem eksperymentujących choreografów, reżyserów i dramaturgów. Brała udział w produkcjach m.in. Pawła Sakowicza Masakra oraz Drama, Ramony Nagabczyńskiej Silenzio!, Ani Smolar Halka, Anki Herbut, Marty Malikowskiej i Agaty Siniarskiej Malina, Renaty Piotrowskiej Wycieka ze mnie samo złoto. Stypendystka programu Danceweb w 2016 roku, którego mentorem był Tino Sehgal i Louise Hojer.
Członkini kolektywu Centrum w Ruchu w Warszawie.
Równocześnie jako performerka rozwija swoje zainteresowania w obszarze choreografii, realizując autorskie prace solowe, m.in. na rezydencji Chez Bushwick w Nowym Jorku w 2016 roku, w ramach programu performatywnego w Zachęcie (SPA 2017, Plac Małachowskiego 2018), Solo Projekt Plus 2018 w Starym Browarze oraz w ramach stypendium kulturalnego miasta Lublin (2019 pokaz pracy w procesie w Wawerskim Centrum Kultury). W pracach tych pogłębia swoją praktykę ruchową i choreograficzną, eksplorując możliwości transformacji ciała, zmiany własnej tożsamości, opierającej się na percepcji ciała jako metaforze, instrumencie, narzędziu, ucieleśnieniu animującego go podmiotu, komunikujące wewnętrzną myśl, uczucia, afekty. Ciało postrzegane jako produktywne i kreatywne, widziane nie jako stały niezmienny byt, ale jako seria procesów ciągłego stawania się, konstytuowania, integracji, multiplikacji dążące do zwiększania swojej potencjalności.
***
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury, Dziedzictwa Narodowego i Sportu pochodzących z Funduszu Promocji Kultury – państwowego funduszu celowego, w ramach programu „Taniec”, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca.
