Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Niniejszy tekst powstał na podstawie komunikatu wygłoszonego przez autorki 14 września 2018 roku podczas konferencji Polskiego Forum Choreologicznego. Skrócona wersja artykułu ukaże się w XX tomie rocznika „Studia Choreologica”. Niniejszą, pełną wersję, publikowaną na taniecPOLSKA.pl, podzielono na dwie części. Część II jest kontynuacją, dlatego dla pełnego obrazu omówionego procesu badawczego sugerujemy zapoznanie się z I częścią artykułu.

Niniejszy tekst powstał na podstawie komunikatu wygłoszonego przez autorki 14 września 2018 roku podczas konferencji Polskiego Forum Choreologicznego. Skrócona wersja artykułu ukaże się w XX tomie rocznika „Studia Choreologica”. Niniejszą, pełną wersję, publikowaną na taniecPOLSKA.pl, podzielono na dwie części. Literatura przedmiotowa dla całości tekstu znajduje się w drugiej części. Projekt badawczy pod roboczym tytułem, pierwotnie brzmiącym Bibliografia zagadnień sztuki tańca i choreografii z lat 1967-2017, ostatecznie zaś: Bibliografia zagadnień tańca 1967-2017. Wybrane obszary, zrealizowano w ramach VII edycji programu Muzyczne białe plamy Instytutu Muzyki i Tańca w okresie 2 listopada 2017 roku – 31 października 2018 roku.

Program Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej „Taniec w Warszawie. Społeczeństwo, edukacja, kultura” składał się z trzech części: artystycznej, praktycznej i naukowej. Część naukowa, kuratorowana przez Hannę Raszewską-Kursę i Aleksandrę Kleinrok, poświęcona została krytycznej analizie społecznych aspektów edukacji tanecznej w Warszawie. Jak podkreślała Raszewska-Kursa wybór perspektywy lokalnej – zamiast narodowej czy transnarodowej – uzasadniać można na co najmniej kilka sposobów. Po pierwsze, to temat istotny z punktu widzenia praktyczek i praktyków tańca, edukatorek i działaczek, którzy aktywnie współtworzą komentowaną podczas konferencji rzeczywistość. Po drugie, Warszawa to ważny ośrodek tańca, zarówno z polskiego, jak i międzynarodowego punktu widzenia, więc analiza występujących lokalnie zjawisk może stać...

Kinetografia, inaczej notacja Labana-Knusta, jest jednym z systemów notacyjnych pozwalających zapisać ruch, podobnie jak system nutowy pozwala zapisać muzykę w postaci obiektywnej partytury. Kinetografia nie zapisuje serii pozycji ciała, a rzeczywisty przebieg ruchu; uwzględnia jego trójwymiarowość i trwanie w czasie. Partyturę taką można później odtworzyć bez potrzeby oglądania wykonania danej kompozycji. Kinetografia ma wiele zastosowań praktycznych; niestety na razie nie są one rozpowszechnione w Polsce poza wąskim gronem specjalistów.