Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Oto tekst łączący cechy raportu z profesjonalnego życia na emigracji, pamiętnika z pandemii i pochwały moich współpracowników i przyjaciół. Poprzedni rok był dla wielu z nas, zajmujących się sztukami żywymi, wyjątkowo trudny. Był to też mój dziewiąty rok w Berlinie oraz czas, kiedy napisałam najwięcej od wielu lat wniosków o pieniądze publiczne: na research, rezydencje, nowe produkcje. O ile ostatnio nie rozważałam powrotu do Polski na stałe, o tyle teraz dodatkowo utwierdziłam się w przekonaniu, że kraj pochodzenia być może na zawsze pozostanie dla mnie miejscem odwiedzin i żywych przyjaźni, wygody komunikacyjnej angielski jest wprawdzie doskonałą protezą, ale polski jest...

Dlaczego usunęłaś główną „diwę” z pola widzenia? Czy musiało nastąpić jej całkowite zniknięcie, byśmy mogli zauważyć te backup dancers? Czy chodziło o zmianę optyki w postrzeganiu występu? Chodziło o to, by na poziomie praktycznym i teoretycznym zastanowić się, czym jest taniec bez centrum i czym jest choreografia pozbawiona konkretnego i jednego punktu odniesienia. Wprawdzie w researchu  natrafiłam dość szybko na backup z wczesnych lat 90., ale najistotniejsze było inne pytanie: czym jest lub może być backup we współczesnych praktykach choreograficznych?

Jak wzmacniać pozycję niezależnej choreografki/choreografa na międzynarodowym rynku tańca współczesnego, jak rozwijać instytucjonalne i interpersonalne kontakty zawodowe, jak zarządzać czasem i planować rozwój Kilka perspektyw na te zagadnienia przybliżają zebrane poniżej opinie artystek i artysty oraz moja własna, oparta na doświadczeniu kryzysu w pracy menadżersko-produkcyjnej: od planowania (w momencie gdy de facto planować się nie da) projektu/spektaklu, poprzez pozyskiwanie funduszy, do sytuacji miękkich: trudności sprawiają komunikacja z zespołem (zwłaszcza w sytuacji porażki) czy negocjacje z zagranicznymi organizatorami, którzy nie dają pewności realizacji potwierdzonych umową ustaleń lub rekompensaty za ich odwołanie. Rzeczywistość pandemii jest punktem wyjścia do rozmowy o międzynarodowości, która...

Podczas zajęć ze śpiewu w szkole musicalowej w Teatrze ROMA prowadząca powiedziała mu, żeby nie marnował czasu i lepiej skupił się na tańcu. Marzenie o występowaniu w Kotach  jego ulubionym musicalu legło wówczas w gruzach. W rozmowie powiedział, że nie wierzy w przypadek wszystko, co się dzieje w naszym życiu, ma swój sens, oraz, że jest w aktualnie w miejscu, do którego skierowały go wszystkie dotychczasowe zdarzenia. Pracuje jako tancerz i choreograf zarówno w kontekście sztuk performatywnych, jak i wizualnych. Interesuje go choreografia rozumiana jako poszerzona praktyka, która przejawia się w wielości formatów i mediów. Wyznał, że już podczas zajęć...

Na nazwisko Katarzyny Kozielskiej natknęłam się, przeglądając repertuar Opery Wrocławskiej, dla której miała przygotować choreografię do widowiska Planety. Do wrocławskiej realizacji co prawda nie doszło, ale Kozielska zgodziła się opowiedzieć taniecPOLSKA.pl o swojej karierze tancerki w Stuttgart Ballet, drodze do stawania się choreografką oraz roli – jak twierdzi – przypadków w życiu i podejmowaniu ryzykownych decyzji. Nie uchyliła się także od pytań o równouprawnienie w świecie baletu, o którego braku otwarcie opowiada w kontekście rozwoju swojej choreograficznej kariery.

W tym roku Stary Browar Nowy Taniec zagościł na Malcie już po raz 14., wpisując się w obchodzony jubileusz 15-lecia całego programu perfomatywnego w poznańskim Starym Browarze. Nieco goryczy dodawała świadomość, że była to jego ostatnia odsłona w kształcie, jaki znamy. Wielu z nas, widzów, nie potrafi sobie bez SBNT wyobrazić nie tylko Malty, ale także polskiego życia tanecznego. Jak zauważyła kuratorka Joanna Leśnierowska podczas naszej rozmowy po festiwalu, wielu artystów, krytyków i widzów nie pamięta polskiego tańca bez programu realizowanego przez „Browar” – jak go się w skrócie nazywa (do tego grona należy także autorka tego tekstu). SBNT na...

W dniach 12 kwietnia – 2 czerwca 2019 galeria BWA Wrocław Główny prezentowała wystawę Wszyscy spotkamy się w tym samym miejscu. Paweł Szroniak, kurator, przygotował zestawienie kilkunastu prac z obszaru sztuki dźwięku. Kuratorki – Karolina Wycisk i Magdalena Zamorska – opracowały zaś cykl rezydencji choreograficznych odbywających się w przestrzeni wystawy, ale niekoniecznie wchodzących w dialog ze składającymi się na nią pracami. Wspólnym polem obu obszarów było ciało jako aktywny, wieloorganowy i wielokanałowy podmiot percepcji. Każda z choreografek najpierw przez kilka dni proponowała publiczności próbę otwartą, warsztaty lub wspólną praktykę, by na zakończenie rezydencji zaprosić widownię na mniej lub bardziej zamkniętą...

W ostatni weekend czerwca – i zarazem pierwszy lipca – w Brzeźnie, nadmorskiej dzielnicy Gdańska, odbyła się V odsłona Present Performance. W tym roku do projektu koordynowanego przez Gabrielę Warzycką-Tutak zaproszony został Mateusz Szymanówka. Poza stałym miejscem organizacji wydarzeń, czyli znajdującym się przy plaży Parku im. Haffnera, do działań włączony został Dom Przy Plaży Lido. Budynek hotelu znajduje się w miejscu znaczącym: przed wojną stał tu słynny kurort Seestern z końca XIX wieku, w którym regularnie odbywały się bale i turnieje tańca. To wybór nieprzypadkowy. Z jednej strony dlatego, że Szymanówkę interesuje przede wszystkim polski taniec współczesny, z drugiej – ponieważ przestrzeń...

Pod koniec maja 2018 roku goście Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski mieli okazję zapoznać się z efektami odbywających się w kwietniu i maju rezydencji performatywnych Sprzężenia zwrotne – nadawanie i przyjmowanie formy. W ramach programu nad swoimi projektami pracowała trójka artystów: Marysia Zimpel (Ciało i fikcja), Ania Nowak (Bez tytułu 3 (Ohne Titel 3)) i Karol Tymiński (Ogrodnik). Ze względu na określony temat programu rezydencyjnego, skoncentrowany wokół próby przekroczenia binarnych opozycji kulturowych (mężczyzna/kobieta, język/ciało, kultura/natura, człowiek/zwierzę), mimo wyraźnych różnic estetycznych, wszystkie trzy propozycje współtworzyły koherentny, dialogiczny układ. Każdy z artystów w różny sposób odniósł się do zaproponowanej przez kuratorów problematyki,...

VII odsłona Sceny Tańca Studio 2016 odbyła się w dniach 28-31 lipca pod opieką kuratorską Mateusza Szymanówki. Tym razem program zdominowały prace z szeroko rozumianego nurtu nowej choreografii, mocno już osadzonego i dobrze rozpoznawalnego na polskiej mapie artystycznej. Zaprezentowano aż jedenaście spektakli. Można próbować uporządkować je pod względem przyjętej formy lub wybranej przez twórców i twórczynie tematyki, ale trzy z nich poruszyły mnie na tyle mocno, że stały się bardzo silnymi centrami grawitacyjnymi, ku którym ciążyły pozostałe propozycje. To na nich więc opieram konstrukcję tej relacji: XXXX Alexa Baczyńskiego-Jenkinsa, Afternoon Zuzanny Ratajczyk i Hi Mary: the Lady who Sees Angels...