Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Alicja Boniuszko, primabalerina gdańskiego zespołu, która zatańczyła niemal wszystkie znaczące partie baletowe u Jarzynówny – począwszy od Ptaszka w Piotrusiu i wilku przez Ognistego ptaka, Chloe, Julię, Niobe, Tytanię, aż po Solistkę w Odwiecznych pieśniach – tak wspomina współpracę ze swoją mistrzynią: „W Cudownym mandarynie Béli Bartóka przewidziano mnie początkowo w czwartej obsadzie, więc szanse były odległe i mgliste. […] Kiedy wreszcie doczekałam się swojej pierwszej próby, z odwagą, za którą do dziś sama siebie podziwiam, powiedziałam, że to, co już ustalono można pokazać w inny sposób. I że będzie to znaczyło to samo. Wtedy choreografka zaproponowała – wstań i...

Poszukując informacji na temat przestrzeni prezentacji sztuki tańca i choreografii w XX wieku, natrafiłam na artykuły omawiające występy artystów tańca na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”. Nie znalazłam jednak wyczerpującego opracowania na temat obecności tańca podczas festiwalu, a jedynie pojedyncze, rozproszone materiały dokumentujące ten fakt, dlatego też zdecydowałam się rozpocząć kwerendę.

Przyjęło się, że obchodzimy tylko okrągłe rocznice wydarzeń, narodzin, śmierci, tak jakby te po drodze były mniej ważne, jakieś pośrednie, niewarte pamięci. Ja, hołdując zasadzie, że nigdy dość o tym, co zmienia świat, chciałabym przypomnieć, że 11 lat temu 30 czerwca 2009 zmarła w Wuppertalu Pina Bausch. […] Powroty do postaci i dzieła najwybitniejszej uczennicy Kurta Joossa są jak mantra, ale czy okazjonalne teksty wystarczą, by ten obraz nie ulegał uproszczeniu, zikonizowaniu, za którym coraz mniej jest Piny Bausch, a coraz więcej Wima Wendersa? Warto poszukać swojej drogi do Piny Bausch, warto wyzwolić się z niewiele znaczących formułek i doświadczyć...

W jakiej sytuacji jest dziś polski teatr tańca? Postaram się odpowiedzieć na to pytanie, z perspektywy krytyka teatralnego, który od kilku lat z uwagą przygląda się temu zjawisku, chce je zrozumieć i docenić. Nie roszczę sobie prawa do obiektywizmu, lecz podejmuję próbę na wskroś subiektywnej syntezy.   Geneza tanecznego poruszenia w Trójmieście jest dość skomplikowana, dlatego pozwolę sobie na uogólnienia i uproszczenia[1]. Są trzy zasadnicze źródła, z jakich wywodzą się artyści współtworzący dzisiaj nadmorski pejzaż tańca współczesnego: Teatr Ekspresji Wojciecha Misiury (istniejący w latach 1987-2000), Gdański Teatr Tańca oraz Dada von Bzdülöw. Artyści, którzy wiele lat spędzili w Teatrze Ekspresji...