Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Chciałabym móc myśleć o pobycie w Polsce jako o wizycie w domu mojego najlepszego przyjaciela, ale tak nie było. Chciałabym powiedzieć, że czułam się jak w domu, ale to także nie byłoby właściwe określenie. Wylądowałam w Warszawie 9 listopada 2019 roku i wtedy koła mojego wózka inwalidzkiego zostały przekłute. Teraz, kiedy ktoś pcha mój wózek, ten samoistnie skręca w lewo. Nie umiem określić ile razy, znajdując się w nowym miejscu, napotykałam na tego rodzaju frustracje – trudności, jakich artyści bez alternatywnej motoryki nigdy by nie doświadczyli w czasie rezydencji. Mimo tego pierwszego wspomnienia chcę pamiętać Warszawę jako miejsce, do którego...

Istnieje długa tradycja używania nagości jako narzędzia wywoływania szoku, pokazywania słabości, prawdy oraz wyrażania siebie przez artystów i performerów. Wystawienie ciała na widok publiczny ukazuje to, co zazwyczaj jest ukryte, wykorzystuje dosłowność i intymność, aby zwrócić uwagę oglądających na proces konstruowania znaczenia. Podglądacze, widzowie, obserwatorzy nie są wcale tak niewinnie bierni, jak kiedyś zwykło się uważać. W sytuacji, kiedy obrazy normatywnych ciał są najczęściej oglądanymi w mediach głównego nurtu, jak artyści z niepełnosprawnością korzystają z atrybutów nagości w wywrotowy i radykalny sposób? Jak zmienia się odbiór publiczności w zależności od tego, czy nagie ciało artysty na scenie jest ciałem osoby...

Wiemy, że ciało i jego ruch przekazują w tańcu wiele znaczeń. Czy wiemy jednak, jak na dramaturgię spektaklu wpływa fakt poruszania się performerki_ra[1] o kulach, na wózku, brak kończyny albo proteza? Czy istnieje różnica między „słownikiem ruchowym” osób z niepełnosprawnością i bez niepełnosprawności? Jaki wpływ na dramaturgię i strukturę tańca może mieć współpraca tych grup? Jak dokumentować pracę, gdy tancerka_rz posługuje się Polskim Językiem Migowym? Jaki wpływ na proces twórczy i jego dokumentację ma niepełnosprawność intelektualna występujących? To tylko garstka pytań dotyczących styku tańca i niepełnosprawności. Na niektóre z nich nie znam odpowiedzi. Mam jednak ten przywilej, że mogę podzielić...

Performans Teatru 21 PokaZ w reżyserii Justyny Wielgus zostanie zaprezentowany warszawskiej publiczności po prawie dwuletniej przerwie. Siedmioro performerów z Polski i Portugalii bada w nim procesy wykluczania nienormatywnych ciał z przestrzeni publicznej. Jedyne pokazy w tym roku odbędą się 13 i 14 października 2021 o godz. 19.00 w Centrum Kreatywności Targowa w Warszawie (ul Targowa 56).

Performans Teatru 21 PokaZ w reżyserii Justyny Wielgus zostanie zaprezentowany warszawskiej publiczności po prawie dwuletniej przerwie. Siedmioro performerów z Polski i Portugalii bada w nim procesy wykluczania nienormatywnych ciał z przestrzeni publicznej.

Performans PokaZ to spotkanie z osobami, które z różnych względów przyciągają intensywne spojrzenia i nie wpisują się we współczesną cielesną oraz społeczną normę. Siódemka artystów i artystek z obszaru teatru, tańca i performansu zaprosi widzów do stworzenia unikatowej sytuacji performatywnej. Napięcia będą wyznaczane przez relacje oparte na patrzeniu, na różnych sposobach interakcji oraz strategiach zachowań związanych z tym, jak widzimy siebie i innych. Przywołując dzieła sztuki tematyzujące spojrzenie, odwołując się do ujęcia naukowego, medycznego i konsumenckiego, artyści zadadzą pytanie o to, co wyznacza granice ludzkiej różnorodności. Realizacji jakich obrazów oczekujemy od przedstawicieli określonych grup społecznych? Jakie widoki uznajemy za niedopuszczalne,...