Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Przede wszystkim uczyłem tańca – nie uczyłem techniki, nie uczyłem tego, kto wyżej podniesie nogę, czy ile zakręci piruetów. Zwracałem uwagę na artyzm i osobowość każdego tancerza (…). Dobry pedagog musi to przeżyć – musi przejść przez scenę, poczuć pot, poczuć ból, i wtedy wie więcej.

Nasz ci on! Dzisiejsza obecność polskich twórców na scenach europejskich i światowych to z jednej strony kontynuacja długiej, choć nie zawsze dobrze znanej tradycji, a z drugiej efekt synergii talentu, umiejętności menedżerskich i inicjatywy własnej, bez czego nie sposób przebić się na międzynarodowej, profesjonalnej scenie. Gdyby sięgnąć do historii tańca, znajdziemy w niej wiele przykładów uczestnictwa polskich twórców w najbardziej awangardowych przedsięwzięciach, poczynając od legendarnych Baletów Rosyjskich. Nie tylko pochodzący z Polski Wacław Niżyński, ale i ostatnio odkrywana na nowo Bronisława Niżyńska przyczynili się, często wysokim kosztem osobistym, do rewolucyjnego, estetycznego skoku w choreografii baletowej. Wielu polskich tancerzy tego zespołu...

Podczas lektury Tańca na gruzach z tyłu głowy kołatała mi myśl, że ta pozycja niechybnie trafiłaby na łamy czasopisma „Student” do rubryki Książki najgorsze, którą pod pseudonimami Feliks Trzymałko i Szczęsny Dzierżankiewicz prowadził Stanisław Barańczak. We wstępie do wydania książkowego swoich felietonów Barańczak wyjaśnił istotę działalności krytycznej dwóch młodych autorów – Feliksa Trzymałko oraz Szczęsnego Dzierżankiewicza, którzy zdecydowali się reaktywować rubrykę Antoniego Słonimskiego z „Wiadomości Literackich”: „myślę […], że zbyt łatwo rezygnujemy z tego obowiązku krytyka literackiego, jakim jest również piętnowanie zjawisk, które zagrażają samemu bytowi i sensowi literatury”, słusznie zauważając, że „o obliczu literatury decydują utwory ambitne i wybitne;...

Polski Balet Narodowy to tylko część Pana działalności, zaś jubileusz dotyczy także innych sfer Pana życia zawodowego…   To prawda, ale chociaż nadal pełnię obowiązki choreografa-rezydenta Holenderskiego Baletu Narodowego (Het Nationale Ballet) w Amsterdamie i jestem dyrektorem artystycznym baletu Litewskiego Narodowego Teatru Opery i Baletu w Wilnie, to jednak w Warszawie spędzam najwięcej czasu, a Polski Balet Narodowy jest w tej chwili całym moim życiem. Muszę się jednak przyznać, że w pewnym sensie zostałem skłoniony do świętowania tych jubileuszy, podsumowań i refleksji.

Żelazna kurtyna oddzielała polskich widzów i artystów od dokonań światowego baletu XX wieku, ale też dość skutecznie oddzielała świat od dokonań polskich artystów. Polscy tancerze często wybierali pracę w renomowanych zespołach zachodnich, oferujących inny, bardziej inspirujący repertuar i wolność artystyczną (Gerard Wilk, Waldemar Wołk-Karaczewski i inni).  Ci, którzy zdecydowali się na wyjazd, zaczęli pojawiać się z powrotem w kraju dopiero po ‘89 roku – już jako pedagodzy, baletmistrzowie i choreografowie. […] Otwarcie granic pozwoliło na swobodny przepływ idei choreograficznych, ale musiało minąć kilka, a czasem kilkanaście lat, by rodzime zespoły baletowe w pełni z tych możliwości skorzystały. Podstawową przeszkodą były...