Wyniki wyszukiwania dla frazy:

22 lutego 2012  zmarła Irena Turska (ur. 1912), wybitna krytyk, historyk i teoretyk baletu.  W ciągu kilkudziesięciu lat pracy krytycznej i badawczej opublikowała wiele ważnych książek o tańcu, co było możliwe dzięki trwającej od połowy lat 50. współpracy z Polskim Wydawnictwem Muzycznym. Jej publikacje są jednymi z pierwszych opracowań naukowych w  języku polskim, poświęconych tej dziedzinie sztuki, m.in.  Co to jest balet (1957), Krótki zarys historii tańca i baletu (1962; wyd. 5: 2010), W kręgu tańca (1965), Przewodnik baletowy (1973 wyd. I, 1997 wyd. II), Almanach baletu polskiego (1983) oraz Spotkanie ze sztuką tańca (2000). Bogaty dorobek twórczy Ireny Turskiej...

Irena Turska (1912-2012) –  krytyk, historyk i teoretyk baletu. W 1943 roku ukończyła Szkołę Rytmiki i Tańca Artystycznego J. Mieczyńskiej w Warszawie, wiedzę teoretyczną o tańcu i balecie uzupełniała następnie pod kierunkiem S. Głowackiego i w latach 1964–66 w Ecole Supérieure d’Etudes Chorégraphiques w Paryżu (jako stypendystka rządu francuskiego). Od 1946 do 1948 r. prowadziła zajęcia dydaktyczne z historii tańca w PWST w Łodzi. W 1947 r. rozpoczęła działalność publicystyczną; recenzje i felietony poświęcone współczesnej kulturze tanecznej i baletowej w Polsce publikowała w warszawskich dziennikach (m.in. „Życie Warszawy”) i czasopismach kulturalnych („Pamiętnik Teatralny”, „Teatr”), a od 1957 r. – w...

W 2023 roku Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina obchodzi niemały jubileusz – już od 50 lat na tej uczelni istnieje bowiem możliwość podejmowania studiów związanych z tańcem. Najstarszą w polskim szkolnictwie wyższym specjalnością w zakresie tej dziedziny jest pedagogika baletowa.

W 2023 roku Wydział Tańca obchodzi jubileusz 50-lecia specjalności Pedagogika baletowa. O początkach i przyszłości Wydziału, a także obchodach jubileuszu z panią dziekan rozmawia Dorota Mentrak.

Historyczki i historycy tańca o akademickim podejściu mają czasem potrzebę posprzątania terminologicznej stajni Augiasza, podejmując decyzje o rezygnacji z niektórych terminów. Tak właśnie postąpiliśmy z Julią Hoczyk, wykreślając z terminologii książki Prze-pisać taneczny modernizm określenie „taniec nowoczesny”, które – tak jak Joanna Szymajda – kojarzymy z domeną show dance. A jednak może jest to podejście zbyt ortodoksyjne? Może nie należy zamazywać pokrewieństwa między Isadorą Duncan i disco dance, które najwyraźniej istnieje? Może na termin „nowoczesny” powinniśmy popatrzeć nie w jego technicznym, ale filozoficznym znaczeniu i tak go właśnie w odniesieniu do tańca stosować?

20 czerwca 2023 roku obchodzimy 120. rocznicę urodzin Jadwigi Hryniewieckiej – artystki nietuzinkowej, łączącej w ramach swego warsztatu artystycznego i pedagogicznego wzorce najwybitniejszych osobowości wczesnego modernizmu tanecznego z rodzimymi tradycjami tanecznymi oraz zdobycze ekspresjonizmu niemieckiego z rozwiniętymi przez wileńską „Redutę” koncepcjami Konstantina Stanisławskiego. Przy tym artystka ta była osobowością, która bardzo ceniła sobie swobodę twórczą i niezależność artystyczną, czemu była gotowa poświęcić najbardziej eksponowane stanowiska. Niezależnie zaś od tego, czemu poświęcała swój czas i wysiłek, oddawała się temu bez reszty, osiągając najwyższe możliwe efekty.

Janina Nowak, Nina Nowakówna, Nina Novak. Zmiany imienia i nazwiska odzwierciedlają długą i niełatwą drogę, jaką przebyła urodzona 23 marca 1923 roku w Warszawie solistka Polskiego Baletu Reprezentacyjnego, a następnie primabalerina amerykańskiego Ballet Russe de Monte Carlo. Podobnie jak Barbara Bittnerówna czy Maria Krzyszkowska należała do pokolenia tancerek, na karierach których ślad odcisnęła II wojna światowa.  

Ponadczasowa i ponadklasowa idea wolności – niezbywalne prawo każdej istoty ludzkiej. Wyrażona sztuką, tańcem, najsilniej potrafi poruszyć współczujące serca.

Obserwuję scenę tańca w Polsce długo, a na dodatek pamiętliwie. Cecha pożądana u historyka, przydatna w kontaktach towarzyskich, bo trzymają się mnie także anegdoty, niestety jestem również dość odporna na sugestie quasi-awangardowe, bo materiał porównawczy, jaki noszę na swoim twardym dysku jest spory. Ta skłonność dotyczy nie tylko faktów stricte artystycznych, w tej samej mierze półki mojej pamięci wypełniają minione i obecne mody, tendencje, a nawet jawne niesprawiedliwości, które dotyczą statusu twórców i wykonawców choreografii, układające się w zaskakujący swoją niekonsekwencją wykres. Znaczenie pojęcia choreografii i jego zakres ewoluowały przez wieki, zmieniając swój obraz definicyjny, zarówno kontekstowo, jak i społecznie....

W świetle niestabilności funkcjonowania tańca w Polsce i opiekowania się nim głównie przez organizacje pozarządowe, w obliczu efemerycznych projektów, często planowanych jako długofalowe, ale zależnych od nieprzewidywalnych wyników konkursów dotacyjnych wobec tych i wielu innych trudności, tym bardziej istotne są programy regularne, perspektywiczne, osłaniane parasolem instytucji. Dają one szanse nie tylko na eksploatację istniejącego repertuaru choreograficznego, ale także na rozwój widowni, na przyzwyczajenie się do obecności tańca w danym miejscu. Taką funkcję pełni m.in. Scena Tańca Studio, organizowana od 2015 roku przez Instytut Muzyki i Tańca i STUDIO_teatrgalerię. Mój stosunek do STS jest osobisty, bo miałam przywilej od samego początku...