Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Dzieckiem w kolebce kto łeb urwał Hydrze, Ten młody zdusi Centaury, Piekłu ofiarę wydrze, Do nieba pójdzie po laury. Tam sięgaj, gdzie wzrok nie sięga, Łam, czego rozum nie złamie! Młodości! orla twych lotów potęga, Jako piorun twoje ramię! Adam Mickiewicz, Oda do młodości

Mieszkam i pracuję w niedużej, acz niezwykle popularnej nadmorskiej miejscowości. Sopot tętni życiem i feerią barw zwłaszcza w tzw. wysokim sezonie, choć oczywiście nie tylko wtedy. Lubię moje miasto szczególnie w pozostałe miesiące. Budynek teatru stoi przy plaży, dlatego czasem przed próbą lub po niej idę popatrzeć na morze. Wchodzę na plażę i po prostu stoję. Doświadczam cudu ciągłych przypływów i odpływów fal. Morze, niebo, a nawet piasek miewają różne kolory, a  wiatr różne prądy i intensywność. Moja twarz, ciało i zmysły cieszą się spotkaniem z naturą. Czasem po prostu kontempluję. Innym razem wręcz przeciwnie – jakaś niepozorna fala przynosi...

Czy zastanawialiście się kiedyś, jak to się dzieje, że jedne zespoły niezależne istnieją wiele lat, a inne rozpadają się w mgnieniu oka? I dlaczego niektóre zyskują aprobatę widzów, ba, nawet sławę, przechodząc do historii, a inne po zakończeniu działalności niemal wyparowują z jej kart?Ja tak.

Byli spłukani. „Tura”, jak zwykli nazywać tournée, była co prawda sukcesem, ale potem udali się na zasłużone wakacje. A lato było piękne tego roku. Premiera nowego programu miała się odbyć 2 września 1939 w nowym teatrze. Na horyzoncie była zatem stabilność finansowa i gwarantowana satysfakcja.[1]

Być może ze względu na wiek i dzieciństwo spędzone za żelazną kurtyną, moje pierwsze skojarzenie ze słowem „pionierzy” to zastęp dzieciaków z „zaprzyjaźnionego kraju” w mundurkach z odznakami Wszechzwiązkowej Organizacji Pionierskiej imienia W.I. Lenina, śpiewający o postępie i o tym, jak wspaniale żyje się w ZSRR. Drugie skojarzenie to radio, produkowane w Polsce w latach 80. XX wieku.

Zapis fragmentów spotkania z Joanną Czajkowską, które odbyło się 15 stycznia 2009 roku w klubokawiarni Mała Litera w Łodzi.   ANNA KRÓLICA: Dziesięć lat temu nazwaliście swoją grupę „Teatr Okazjonalny”. Skąd ta nazwa – czy chodzi o specyfikę działania tego teatru, mniej regularne niż obecnie występy? Co zmieniło się przez te dziesięciolecie istnienia Teatru Okazjonalnego?   JOANNA CZAJKOWSKA: Muszę sprostować.. Dziesięć lat temu założyliśmy teatr z Anią Haracz, Jackiem Krawczykiem i Grzesiem Rogińskim. Teatr nie nazywał się „Okazjonalny”, tylko „Grupa Działań Scenicznych Kino Variatino” i po dwóch latach współpracy się rozdzieliliśmy. Ania Haracz zachowała Kino Variatino - teraz: „Teatr Tańca...

Janina Jarzynówna-Sobczak (ur. 28.01.1915 we Wiedniu; zm. 14.09. 2004 w Gdańsku) była nazywana „Matką gdańskiego baletu” i pierwszym polskim choreografem tworzącym balet współczesny. Tańczyła i występowała od dziecka, a dyplom tancerza i pedagoga uzyskała w 1938 roku w Konserwatorium Tańca w Krakowie. Tam także została zaangażowana do Teatru im. Juliusza Słowackiego. W 1945 roku uzyskała dyplom aktorski ZASP. Szybko też swoją wizję tańca jako sztuki pełnej wyrazu i znaczeń teatralnych zaczęła przekazywać innym − już przed wojną rozpoczęła pracę pedagogiczną we własnej Szkole Tańca Artystycznego w Krakowie (1938-39 i 1945-46). Z powodów rodzinnych w 1946 roku przeniosła się do Gdańska,...

Pierwszego lipca 2011 roku nieoczekiwanie doszła do nas wiadomość o śmierci Tadeusza Skutnika - jednego z najważniejszych pomorskich dziennikarzy zajmujących się kulturą. Z uwagi na jego niezwykłą osobowość i niewątpliwe zasługi, natychmiast w mediach pojawiły się liczne wspomnienia o nim.  A wspominały tuzy trójmiejskiego świata sztuki i kultury. Było o pracy, dokonaniach, słynnym poczuciu humoru.   Z suchych faktów  warto przypomnieć, że był absolwentem filologii polskiej na UAM w Poznaniu, pracę zawodową rozpoczął w bibliotece PAN w Gdańsku, w latach 70. pracował jako redaktor w Krajowej Agencji Wydawniczej. W grudniu 1981 roku napisał artykuł pt. Dlaczego tak, dlaczego nie, prezentujący...

Przedmiot nieocenionej wartości to spektakl z 2016 roku, który na długo pozostaje w pamięci widza. Żywa historia tańca spleciona ze scen o onirycznym charakterze. Opowieść precyzyjnie zaplanowana, misternie skonstruowana z ruchu o różnej teksturze i jakości, okraszona cytatami z innych, znanych dzieł choreograficznych uzmysławia, co jest dla tancerza najważniejsze. Obraz, prócz ruchu, złożony jest z niebanalnego światła, multimediów i magicznej muzyki łączącej tradycyjne brzmienia, przypominające kompozycje końca XIX wieku oraz brzmienia elektroniczne budujące nastrój grozy, wzmagające poczucie zagrożenia. Co nowego można odczytać z INTROSPEKCJI Czy warto obejrzeć tę propozycję, czy jest ona równie interesująca Dla Przedmiotu... kluczowymi słowami mogą być...