Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Co decyduje o powodzeniu takiego przedsięwzięcia, jak Narodowa Platforma Tańca? Czym rządzi się to specyficzne zjawisko? Jaką funkcje pełni dla współczesnej sceny tańca? Co łączy a co różni jej liczne odmiany? W przededniu kolejnej edycji Polskiej Platformy Tańca zasadne jest pytanie o aktualną kondycje tego wydarzenia oraz zastanowić się z jakimi problemami musi się obecnie zmagać. Nie jest celem tego artykułu szczegółowa prezentacja konkretnych platform, ale uchwycenie tego, co dla nich zarówno charakterystyczne, jak  i wspólne,  przyjrzenie się skuteczności tego typu przedsięwzięć w odniesieniu do obranych przez nie celów, oraz przywołanie  powtarzających się w ich kontekście pytań i kontrowersji.

W świetle niestabilności funkcjonowania tańca w Polsce i opiekowania się nim głównie przez organizacje pozarządowe, w obliczu efemerycznych projektów, często planowanych jako długofalowe, ale zależnych od nieprzewidywalnych wyników konkursów dotacyjnych wobec tych i wielu innych trudności, tym bardziej istotne są programy regularne, perspektywiczne, osłaniane parasolem instytucji. Dają one szanse nie tylko na eksploatację istniejącego repertuaru choreograficznego, ale także na rozwój widowni, na przyzwyczajenie się do obecności tańca w danym miejscu. Taką funkcję pełni m.in. Scena Tańca Studio, organizowana od 2015 roku przez Instytut Muzyki i Tańca i STUDIO_teatrgalerię. Mój stosunek do STS jest osobisty, bo miałam przywilej od samego początku...

Międzynarodowy Festiwal Teatralny Boska Komedia jest wydarzeniem o charakterze przeglądu the best of. Mimo to zwykle towarzyszy mu umowne hasło, które na zasadzie synekdochy wskazuje na aktualne bolączki i pasje polskiego teatru. W tym roku zostało ono zapożyczone z popularnej kolędy, Wśród nocnej ciszy, ale przewrotnie nie odsyłało widzek i widzów do betlejemskiej stajenki; przeciwnie – wprowadzało do świata, z którego „odeszli bogowie”, pozostawiając na nim, jak pisał w wierszu dla Paula Celana Tadeusz Różewicz, poetów, których słowa i tak trafiają w ciemność. Cóż po artyst(k)ach w czasie marnym? – zdaje się pytać, trawestując Hölderlina, Bartosz Szydłowski, dyrektor artystyczny Festiwalu,...

Ostatnia z realizowanych przez Karolinę Wycisk i Katarzynę Bester odsłon Sceny Tańca Studio poświęcona została relacji między ruchem a dźwiękiem.  Szukając przestrzeni pomiędzy takimi kategoriami, jak dźwięk/cisza, ruch/bezruch, akcja/reakcja, kreacja/neutralizacja relacji, obecność/nieobecność, jako hasło przewodnie wybierają angielskie słowo „mute” – wyciszać, tłumić, zatrzymywać. Nie chodzi więc wyłącznie o zawieszenie dźwięku, ale również o charakter procesu pracy, który performer/performerka kształtuje tak, by wyeksponować to, co jest przedmiotem jego/jej szczególnej uwagi.

Przyglądając się spektaklom prezentowanym podczas obu odsłon STS, można zauważyć, że reprezentują one różne typy wspomnianych „procesualnych doświadczeń” twórców, co pozwala zwrócić uwagę na co najmniej kilka strategii pracy ze zmysłami. Choć majowa i czerwcowa odsłona różnią się między sobą tematycznymi dominantami (tj. idea synestezji i użycie nowych technologii), obecne w prezentowanych spektaklach sposoby pracy ze zmysłami tworzą pewne typy wspólnego „procesualnego doświadczania” twórców. W efekcie daje to ciekawy obraz współczesnej sceny tańca i sposobów, w jaki  artyści starają się wzmacniać niektóre obszary doznań.

Czym jest dziś kategoria piękna i jak wyraża się w sztukach performatywnych? To pytanie zadały artystom oraz widzom kuratorki tegorocznej edycji KRoków – Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego, odbywającej się pod hasłem „Piękno utracone?”. Jadwiga Majewska i Katarzyna Bester nie ukrywały, że miały na celu prezentację takich przedstawień, które przez taniec i ruch wywołają poczucie zachwytu i będą potrafiły rozbudzić w widzach emocje. W ten sposób kuratorki zasugerowały, że  to właśnie za nimi może kryć się piękno.Trzecia edycja KRoków okazała się zdecydowanie bardziej jednorodna niż poprzednie. Zaproszono siedem przedstawień z Europy – Niemiec, Belgii, Holandii, Grecji, Włoch oraz z Polski. Każde...

Kuratorki III edycji KRoków – Międzynarodowego Festiwalu Tańca Współczesnego „KRoki”, Jadwiga Majewska i Katarzyna Bester, stanęły w opozycji do Ivonne Rainer i jej słynnego No Manifesto, mówiąc „Tak” spektaklowi, wirtuozerii, magii, splendorowi, poruszaniu oraz byciu poruszanym. „Czy taniec współczesny wyłamujący się zasadniczo kanonom klasycznego baletu, w swym bogactwie stylów i technik nie posiada narzędzi, aby uwieść i po prostu zachwycić swym światem widza?”– pytają tyleż zaczepnie, co retorycznie. Pytanie o piękno utracone, drogą asocjacji, można by rozciągnąć na pytanie o (nie)obecność miłości.  Kochankowie, mimo że czule ze sobą związani, niszczą się nawzajem. Czasem trudno docenić ich niemądrą odwagę, ich namiętność...

W tym roku kuratorki Jadwiga Majewska i Katarzyna Bester postanowiły pójść o krok dalej i skonfrontować polski taniec z jego zagraniczną – a niejednokrotnie wręcz egzotyczną – reprezentacją. Kuratorki równocześnie pragnęły ukazać, w jaki sposób polski taniec współczesny wpisuje się w kontekst międzynarodowy i jak w istocie płynne są granice państwowe w przypadku sztuki. Festiwalowym idiomem stało się szeroko rozumiane POMIĘDZY. Owe sfery inter wydają się kluczowe dla sztuki współczesnej: są nie tylko źródłem różnic i konfrontacji, ale także miejscem spotkania i syntezy w nowe jakości. Kategorie wyizolowanych, czystych genealogicznie sztuk zdają się dziś niemożliwe i przykład tańca współczesnego, który nieustannie poszukuje, podważa tradycję, wciąż...

Polski taniec, polski teatr tańca. Pytania dotyczące  narodowości, tożsamości czy tradycji w tańcu są trudne. Oczywiste, że polski taniec jest polski. Ale gdy postawić pytanie, na czym ta polskość polega – już nie tak łatwo jest znaleźć na nie odpowiedź. A może wcale nie trzeba go definiować w żaden sposób. W końcu taniec, zwłaszcza taki, którego artyści kształcą się dzięki zagranicznym rezydencjom czy szkołom tańca, przekracza granicę narodowości. Takie było jedno ze stwierdzeń uczestników panelu dyskusyjnego, który odbył się w czasie Festiwalu Tańca Współczesnego KRoki w Krakowie. Ale przecież kuratorki tego festiwalu, Jadwiga Majewska i Katarzyna Bester, nie bez powodu...

Wydarzenia festiwalowe rozpętały dyskusję wykraczającą daleko poza granice Krakowa. Często pojawiało się pytanie o sytuację tańca współczesnego – o to, jakie są jego aktualne nurty (np. taniec konceptualny, teatr tańca itd.; swoją drogą nawet nazywanie nastręczało wiele kontrowersji i samo w sobie było tematem dyskusyjnym) i jakie są główne ośrodki rozwoju owych kierunków. W roboczych dyskusjach narodził się podział tańca na „tańczony” teatr tańca (taniec „a lot of dance” jak to ujęła Iwona Olszowska), używający warsztatu i techniki do ekspresji form muzycznych, emocjonalnych czy estetycznych. Na drugim biegunie pojawił się model tańca awangardowego, performatywnego, intelektualnego – laboratoryjnie, wnikliwie rozpracowującego elementy,...