Wyniki wyszukiwania dla frazy:

Spektakle zaprezentowane podczas Polskiej Platformy Tańca 2017 były bardzo zróżnicowane pod względem problematyzowanych zagadnień, użytych środków, a także sposobów angażowania uwagi widzów i manipulowania ich emocjami. Witajcie/Welcome Aurory Lubos to pierwszy ze spektakli prezentowanych 2 kwietnia , zaangażowany społecznie i skonstruowany tak, by w najwyższym stopniu poruszyć widza emocjonalnie. Podobnie jak w innych pracach solowych, artystka podejmuje tu trud inscenizacji jednostkowego dramatu, który wydarza się nawet nie tyle niezauważony, co ukryty w cieniu sporów politycznych, debat medialnych oraz manifestacji ideologicznych, a przede wszystkim przysłonięty jest grubą materią uproszczeń i generalizacji.

 Zaproszeni artyści zaproponowali publiczności szereg performansów (głównie tanecznych), w których łączyli rozmaite strategie obecności scenicznej z eksperymentem w zakresie tematów i obrazów wpisywanych w ciało lub z niego wyczytywanych.  Tytułowa formuła performance festival pozwala włączyć do festiwalowego programu produkcje i działania obejmujące szeroko rozumiany performans, w tym taniec współczesny, eksperymentalnie problematyzujący status dzieła oraz relację performer-widz.

Formalna edukacja w zakresie tańca zachodniego (mam tu na myśli zarówno taniec klasyczny, balet, jak i taniec współczesny) nie jest obowiązkowym elementem drogi rozwoju artystycznego tancerzy butō. Natomiast wszyscy butōcy praktykowali wcześniej tzw. bodymind practices (praktyki psychosomatyczne) – praktyki, w których aktywność jest zawsze jednocześnie i cielesna, i mentalna, więc i samo działanie jest zawsze aktem cielesno-mentalnym. Te właśnie praktyki uważam za […]„ścieżkę dostępu”. Istotę butō stanowi w moim przekonaniu specyficzny trening psychofizyczny, otwierający przed artystą możliwość uważniejszego doświadczania siebie i świata w wymiarze czasowym i przestrzennym. Dlatego przedstawiając i analizując trening poszczególnych tancerzy butō skupiam się na określonych technikach...

Taniec butō w wykonaniu rodzimych artystów zagościł na polskich scenach na przełomie XX i XXI wieku. Podłożem jego rozwoju były przemiany na terenie sztuk wizualnych i performatywnych, które zmieniły wrażliwość oraz oczekiwania odbiorców. […] W dalszej części artykułu spróbuję zrekonstruować trening(i) butō, zyskujące odmienne formy również ze względu na zróżnicowanie towarzyszących im praktyk. Po zetknięciu się z z tańcem butō artyści wybrali różne ścieżki: pozostają tej metodzie wierni, pogłębiając ją i rozwijając tkwiący w niej potencjał, wykorzystują w swoim procesie twórczym doświadczenia, których źródłem była praktyka butō, a nawet traktują butō jako jeden z gatunków tańca.

Skąd skojarzenie nowoczesności w tańcu z tym, co widowiskowe, na pokaz, stawiające na pierwszym planie technikę, bo przecież to są charakterystyki zwyczajowo kojarzone z show dance? Dlaczego określenie „taniec nowoczesny” w naszych uszach gryzie się dziś nierzadko z terminem „taniec współczesny”, podczas gdy w początkach poprzedniego stulecia (ale i znacznie później, a czasem także dziś) stosowane były te określenia wymiennie? Co takiego stało się z tańcem i, co chyba ważniejsze, z nowoczesnością, że współczesność i ta ostatnia rozeszły się? I czy rzeczywiście to ostateczne rozstanie?

Taniec butoh rozwinął się pod koniec lat 50. ubiegłego wieku w Japonii, ale nadal brak jest jego jednoznacznej definicji, która pozwalałaby formalnie klasyfikować artystów jako tancerzy butoh, czy też ich działania artystyczne jako sztukę butoh. Wydaje się, że problem definicji pogłębił się jeszcze bardziej, odkąd taniec ten rozprzestrzenił się nie tylko geograficznie (a więc i kulturowo), ale także w kierunku innych dyscyplin, wychodząc poza sztuki sceniczne. Co ciekawe jednak, większość badaczy i artystów zdaje się akceptować niemożność zamknięcia butoh w ustalonych ramach i traktuje tę specyficzną i paradoksalną cechę butoh jako pole do twórczych działań. […] W tym artykule chciałabym...

Druga natura Agaty Siniarskiej i Karoliny Grzywnowicz z udziałem Katarzyny Wolińskiej to praca wyrażająca troskę – troskę o ciało, pamięć, naturę. Etyka troski, postulowana przez Carol Gilligan w pracy Innym głosem: teoria psychologiczna a rozwój kobiet, zakłada równowagę pomiędzy troską o siebie a troską o innych. Etykę troski przeciwstawia etyce sprawiedliwości, dla której oparciem jest zestaw praw i zasad wynikających z patriarchalnego porządku. W naszej kulturze to nie troska, lecz właśnie sprawiedliwość wyznacza moralny kompas funkcjonowania społecznego, nie ma tu miejsca na budowanie relacji w oparciu o współodczuwanie. Problem ten zauważają twórczynie spektaklu, który w tym samym stopniu poświęcony jest...

W dniach 12 kwietnia – 2 czerwca 2019 galeria BWA Wrocław Główny prezentowała wystawę Wszyscy spotkamy się w tym samym miejscu. Paweł Szroniak, kurator, przygotował zestawienie kilkunastu prac z obszaru sztuki dźwięku. Kuratorki – Karolina Wycisk i Magdalena Zamorska – opracowały zaś cykl rezydencji choreograficznych odbywających się w przestrzeni wystawy, ale niekoniecznie wchodzących w dialog ze składającymi się na nią pracami. Wspólnym polem obu obszarów było ciało jako aktywny, wieloorganowy i wielokanałowy podmiot percepcji. Każda z choreografek najpierw przez kilka dni proponowała publiczności próbę otwartą, warsztaty lub wspólną praktykę, by na zakończenie rezydencji zaprosić widownię na mniej lub bardziej zamkniętą...

W maju i czerwcu 2019 we wrocławskiej BWA Wrocław Główny odbyły się cztery sześciodniowe rezydencje choreograficzne: Magdaleny Ptasznik, Anny Nowickiej, Aleksandry Osowicz i Agaty Siniarskiej. Program rezydencji zaplanowały Magdalena Zamorska i Karolina Wycisk, współkuratorki wystawy Wszyscy spotkamy się w tym samym miejscu, łączącej zagadnienia dźwięku i ruchu w sztuce współczesnej. Kuratorki rezydencji były otwarte na eksperyment – to, na ile działania choreograficzne będą opierać się na materiale zastanym w przestrzeni galerii sztuki, zależało od samych artystek. Cel kuratorek, „poszerzanie definicji choreografii, praktyk i strategii w jej obrębie”, został w pełni osiągnięty – przede wszystkim w wymiarze pogłębionej refleksji nad tym,...

Urodzinowe Show and Tell w Centrum w Ruchu (CwR) zostało pomyślane w formule showcase’u – prezentacji rozpoczętych lub planowanych projektów oraz wybranych metod pracy choreografek (Izabela Chlewińska, Karolina Kraczkowska, Agnieszka Kryst, Ramona Nagabczyńska-de Barbaro, Aleksandra Osowicz, Weronika Pelczyńska, Renata Piotrowska-Auffret, Magda Ptasznik, Iza Szostak) i choreografa (Karol Tymiński) należących do tego artystycznego kolektywu. Od momentu swojego powstania w 2013 roku, Centrum w Ruchu to niewątpliwie istotne miejsce na artystycznej mapie Polski. „Nowy Jork ma Movement Research, Berlin ma Ufer Studios, a Warszawa ma Centrum w Ruchu” – można przeczytać w zapowiedzi wydarzenia na stronie internetowej CwR. Trudno się z tym...