Wyniki wyszukiwania dla frazy:

W 2022 roku Fundacja Artystyczna PERFORM zrealizowała kolejną, trzecią już, edycję projektu Centralna Scena Tańca. To projekt, który realizowany jest we współpracy z  Mazowieckim Instytutem Kultury i złożony jest z kilku działów. W ramach kolejnej edycji powstały dwa nowe programy kuratorskie, dzięki czemu łącznie zrealizowano ich aż sześć. Były to: Kino Tańca, Scena CST, Site-specific, Krytyka i teoria tańca, Portrety choreograficzne oraz Laboratoria ruchowe. Poszczególne działania, przypisane do danego działu, zazębiały się ze sobą, dzięki czemu całoroczny program wydaje się bardzo kompletny i przemyślany.  

W 2022 roku Fundacja Artystyczna PERFORM zrealizowała kolejną, trzecią już, edycję projektu Centralna Scena Tańca. To projekt, który realizowany jest we współpracy z  Mazowieckim Instytutem Kultury i złożony jest z kilku działów. W ramach kolejnej edycji powstały dwa nowe programy kuratorskie, dzięki czemu łącznie zrealizowano ich aż sześć. Były to: Kino Tańca, Scena CST, Site-specific, Krytyka i teoria tańca, Portrety choreograficzne oraz Laboratoria ruchowe. Poszczególne działania, przypisane do danego działu, zazębiały się ze sobą, dzięki czemu całoroczny program wydaje się bardzo kompletny i przemyślany.

Tegoroczna, 13. edycja Międzynarodowego Festiwalu Tańca Warsaw CI Flow (8-13 lipca 2022) była wyjątkową, bo podwójnie jubileuszową, okazją do spotkania uczestników i nauczycieli z różnych stron świata. W bliskiej relacji, podczas wielu godzin treningów, jamów, spotkań stworzyli wspólnotę, opartą na wzajemnym zrozumieniu. Wszystko to dzięki improwizacji kontaktowej[1]. Jadwiga Majewska zauważyła, że w polskiej terminologii funkcjonuje kilka nazw tłumaczenia określenia Contact Improvisation. Praktycy najczęściej posługują się nazwą przejętą z angielskiego – czyli „kontakt improwizacja”. Z kolei krytycy i teoretycy skłaniają się ku polskiej nazwie „improwizacja kontaktowa”, istnieje również określenie „improwizacja w kontakcie”. W niniejszym tekście używać będę określenia improwizacja kontaktowa. Zob. Świadomość...

W sezonie 2021/2022 Teatr Wielki – Opera Narodowa postawił na siłę kobiet. Po raz pierwszy w historii tej instytucji powstał wieczór baletowy składający się z części stworzonych przez choreografki. Zarówno Anna Hop, jak i Izadora Weiss przygotowywały już wcześniej spektakle na zaproszenie Polskiego Baletu Narodowego. Tym razem, wsparte znakomitą dyrygenturą Łukasza Borowicza, opracowały autorskie realizacje, utrzymane w zupełnie innych stylistykach.

Współcześnie bardziej niż dotychczas zwraca się uwagę na zmiany zachodzące w środowisku naturalnym. Człowiek jest coraz bardziej świadomy swojej zależności od nich. Dziś, w dobie kryzysu klimatycznego i środowiskowego, bardzo ważne jest, by zwrócić się w stronę  paradygmatu, opierającego się na zdrowej relacji człowieka z samym sobą i z przyrodą. Tak zarysowaną problematykę podjęły artystki, zaproszone do udziału w cyklu site-specific, realizowanym w ramach drugiej edycji projektu Centralna Scena Tańca w Warszawie.

Tegoroczna edycja Międzynarodowych Spotkań Teatrów Tańca w Lublinie odwoływała się przede wszystkim do ruchu w różnych przestrzeniach miasta – poszczególne prace wykonywane były w miejscach zdecydowanie do tego nie przeznaczonych (galeria handlowa, kuźnia matrycowa, Garnizonowy Klub Oficerski). Jednakże oprócz nich, lubelska  publiczność mogła – jak zazwyczaj – podziwiać twórców z różnych krajów w Sali Widowiskowej  Centrum Kultury. Podczas festiwalu mogliśmy zobaczyć artystów z różnych stron Europy, odmiennych od siebie, różnorodnych – prezentujących się solo, w duecie, w małej grupie.

Kilkanaście lat temu Jacek Głomb realizował w Legnicy hasło „teatru, którego sceną jest miasto”. Pokazywał wtedy spektakle w miejscach niekojarzących się ze sztuką, przystosowywanych specjalnie na potrzeby teatru, a jednocześnie na nowo ożywianych izagospodarowywanych, ponieważ cześć z nich nie była od pewnego czasu użytkowana). W tańcu charakterystyczne jest to dla nurtu postmodern dance, zainicjowanego w Stanach Zjednoczonych w latach 60.  Jego przedstawiciele występowali w przestrzeni publicznej, jednocześnie za taniec uznając wszystko – nie tylko skodyfikowaną choreografię, ale też codzienne działania fizyczne, jak bieganie czy chodzenie. Hold oraz ONtoME to performanse w wykonaniu austriackiej grupy Silk Fluegge. W galerii handlowej Tarasy Zamkowe...

Animal studies to w Polsce dziedzina dopiero rozwijająca się, badająca relacje człowieka i zwierząt, ich wspólnych zależności,  a także znaczenie problematyki animalistycznej we współczesnej kulturze czy humanistyce. Jak wiele łączy nas ze zwierzętami? Czy rzeczywiście  uprawniona jest jedynie ludzka perspektywa patrzenia na świat ? Pytania te stawia Anna Królica w projekcie Z perspektywy żaby, realizowanym w 2015 roku w Centrum Kultury ZAMEK w Poznaniu. Istotne, że publiczność miała okazję oglądać różnorodne propozycje poruszające problematykę zwierzęcą – istnieje ona zarówno w relacjach między ludźmi, jak i na płaszczyźnie człowiek-zwierzę; zderza ze sobą cechy ludzkie i zwierzęce, pojawiające się w jednej przestrzeni, a nierzadko też w...

Czy taniec i film mogą mieć ze sobą wiele wspólnego? Obie sztuki posiadają cechy charakterystyczne i posługują się innymi środkami. Jednak od wielu lat artyści filmu i tańca realizują projekty  łączące obie dziedziny, a zarazem  przekraczające granice obu gatunków, tworząc nową jakość artystyczną. Screendance to gatunek filmowy, w którym podstawowym językiem ekspresji artystów jest ruch. Dzięki wielu możliwościom, jakie niesie za sobą zastosowanie nowoczesnych technologii, może być on uchwycony na wiele sposobów. Taneczne impresje w przestrzeni, fabularyzowane historie opowiedziane gestem, artefakty dokumentujące pracę artystów lub poszczególne rodzaje ruchu – to tylko część tworzonych aktualnie filmów dotyczących tańca. Ich bogaty zbiór...

W poznańskim Centrum Kultury ZAMEK rozpoczyna się właśnie interdyscyplinarny projekt Z perspektywy żaby, którego jesteś kuratorką. Skąd taki tytuł? Przede wszystkim chciałam, by tytuł budził zainteresowanie i prowokował odbiorcę do przemyśleń. Tworząc go, kierowałam się różnymi aspektami – próbą pokazania, że nasz świat jest zorganizowany wokół człowieka i jego wartości, a to, jak traktujemy zwierzęta wynika właśnie z tego antropocentrycznego sposobu myślenia i z pewnej hierarchii ważności ustanowionej przez człowieka. Często wydaje nam się, że ma prawo korzystać ze zwierząt. Zastanowiłam się więc, jak wyglądałby świat, gdyby dało się ustawić tę perspektywę inaczej, na przykład z perspektywy żaby albo innego...